Tom, Rozdzial

 1  I,1  |              panna.~- Dobry chłop, ale wicher jak i ja! - dodał Kmicic.~
 2  I,3  |             zatamować.~Sanie gnały jak wicher. Dzień był jasny, mroźny.
 3  I,7  |            śladem Kmicicowej, jakby ją wicher porwał - pan Wołodyjowski
 4  I,18 |           szyjom końskim i ruszyli jak wicher.~Szwedzi przypuścili ich
 5  I,25 |                pewnej chwili szedł jak wicher. Tuman kurzu zasłonił ich
 6  I,25 |                Zdumienie, przerażenie, wicher bijący w twarz księcia Bogusława
 7 II,1  |            Oleńki!~I porwał go żal jak wicher. Hej! żeby tak sobie mógł
 8 II,2  |        hultajów i buszować z nimi jako wicher po polu i puszczy? Zali
 9 II,4  |              czyniąc nim wokoło siebie wicher i błyskawice. Lecz pan Andrzej,
10 II,11 |            miejsce naprzeciw siebie.~- Wicher coś poczyna na dworcu świstać -
11 II,18 |              pomyśli? Pomyśli pewnie: "Wicher on jest, ale jak przyjdzie
12 II,19 |              chwili mknęli wszyscy jak wicher ku klasztorowi, aż grudy
13 II,24 |                    Wówczas Szwedzi jak wicher ruszyli ku orszakowi królewskiemu.~
14 II,25 |              Lubomirski. Leciał on jak wicher ową ulicą, a za nim dwóch
15 II,29 |             tej chwili tumany śniegu i wicher począł wyć ponuro w kątach
16 II,29 |                jeno ogień syczał, jeno wicher wył i śnieg walił coraz
17 II,37 |             długą, na końcu w szwedzki wicher zakręconą, a że wąsy podczesywał
18 II,38 |             długą, na końcu w szwedzki wicher zakręconą, a że wąsy podczesywał
19 II,39 |                sam zechciał, a to jest wicher albo i gorzej... Kto go
20 II,42 |          Kmicic.~I poprowadził ich jak wicher do Janowa.~W kwadrans później
21 III,4 |          końskich i gorejących oczu. I wicher tak nie idzie, jako rwała
22 III,4 |            teraz siedząc na koniu jako wicher ścigłym używał z całej duszy,
23 III,6 |               ostrogami i popędził jak wicher naprzód.~Uciekający, dobywając
24 III,9 |            rozmiotła pierwszy pułk jak wicher liście, zepchnęła go na
25 III,16| przezpieczności...~ ~Tymczasem powstał wicher mocny i drzewa poczęły w
26 III,23|          połączą się i rozniosą go jak wicher suche liście; a choćby się
27 III,26|               stoi... i gwardię jakoby wicher rozegnał!...~Tu przerwał
28 III,27|                 radość ogarnęła go jak wicher i leciał na czele Tatarów,
29 III,27|        czerwonych dragonów, lecący jak wicher w pomoc rozerwanej rajtarii.~"
30 III,27|            tatarskiej i nie tak prędko wicher zakręca piaskiem, jak prędko
31 III,27|            Kmicicowym rumaku umyka jak wicher, próżno usiłując krzykiem
32 III,28|               i łkanie targało nią jak wicher krzewem.~Anusia długo czekać
33 III,29|                  nie! raczej pędzą jak wicher i nie jak wicher, ale jak
34 III,29|             pędzą jak wicher i nie jak wicher, ale jak trąba powietrzna.
35 III,29|         dopadają! Zwieją Sakowicza jak wicher! ~- Boże! Boże wielki! -
36 III,32|              bramą i Oleńka wpadła jak wicher do pokoju.~- Jezus, Maria!