Tom, Rozdzial

 1  I,3  |       waćpanna zdrowa i spokojna, pilno mi będzie z powrotem...~
 2  I,7  |       waść! - rzekł pan Michał.~- Pilno waszmości na tamten świat?~-
 3  I,8  |         do roboty, bo i samemu mi pilno. Zostawże mnie list zapowiedni
 4  I,8  |           rękę, ile że mi w drogę pilno. Mam i trzecie zapowiednie
 5  I,12 |        jechać, bo we dnie upał, a pilno mi już wyjść z niepewności.
 6  I,12 |           oznajmieniem, że książę pilno żąda widzieć ichmościów.~
 7  I,12 |      żołnierze, bić się chcemy, i pilno nam do boju. ~- Jeśli taka
 8  I,14 |   przysłać?~- Czekaj... Czy warty pilno rozstawione?~- Tak jest.~-
 9  I,17 |         cicha, wypatrując zarazem pilno drogi, bo noc, choć niedżdżysta,
10  I,17 | Wołodyjowski słuchał przez chwilę pilno.~- To na trwogę! - rzekł.~
11  I,24 |          swojej poselskiej osoby. Pilno mu było, więc chciał ruszyć
12  I,25 |         zawiadomieniem, iż książę pilno chce widzieć wysłannika
13  I,25 |           i do pana Lubomirskiego pilno.~- A, to masz listy i do
14 II,1  |      zeskoczył z kulbaki i począł pilno rozpatrywać grunt leśny.~-
15 II,3  |         tym, a teraz słuchaj mnie pilno, Kiemlicz!~- Zważam wszystkim
16 II,4  |     Szwedów wymyślają, a jakoś im pilno ku nim się przebrać?~Tu
17 II,5  |            Na Boga! uczyńcie to i pilno wojewodę witebskiego do
18 II,6  |    Radziwiłł...~Lecz panu Sapieże pilno widać było wjechać, bo nagle
19 II,11 |               Jego królewska mość pilno życzy sobie widzieć waszą
20 II,17 |          Czas jakiś słuchali obaj pilno, dopóki raźne kroki i chrzęst
21 II,18 |        przed nim:~- Wasza miłość, pilno! Konie czekają!~Lecz w panu
22 II,21 | zaprzysiężoną złamać.~Królowi zaś pilno było, więc odrywał się co
23 II,22 |       nimi i Kmicica, rzekł im:~- Pilno mi już i pali mnie pobyt
24 II,27 |           Ichmość panowie hetmani pilno czekają rozkazów waszej
25 II,32 |            ale do Szwedów też nam pilno.~Król rozpromienił się.
26 II,34 |          ugniotę.~- Ale co ci tak pilno? Dokąd chcesz iść?~- Na
27 II,34 |   niebawem.~- Jakiś żołnierz chce pilno widzieć się z waszą miłością.
28 II,36 |      zaraz nie jedziesz?~- Bogać! Pilno mi! I tak tu za długo siedzę.~-
29 II,36 |           w dalszą drogę musi być pilno, na próżno fatigare nie
30 II,40 |           samemu więc Bogusławowi pilno było do bitwy, póki jego
31 III,1 |   służbowego oficera, że chce się pilno widzieć z królem.~Po chwili
32 III,3 |         murach, tak mu do Szwedów pilno, lecz słuchać musiał.~Więc
33 III,14|   niecierpliwie na ławie - bo nam pilno słyszeć, co w Taurogach
34 III,15|           król.~Wittenberg, który pilno patrzył im w oczy, odetchnął
35 III,18|          z niej zechcesz i czy ci pilno będzie opuścić moje progi.
36 III,30|        tej chwili nie było mu tak pilno, więc kiwnąwszy głową Akbahowi