Tom, Rozdzial

 1  I,11 |   strapieni jesteście, aż Janowi oblicze pobladło?~- Stanisław straszne
 2  I,12 |      jakby sobie równym. Posępne oblicze rozjaśniło mu się serdecznym
 3  I,22 |     widocznie nic pomyślnego, bo oblicze książęce zaszło krwią i
 4  I,23 |         natychmiast został przed oblicze pańskie przypuszczony.~-
 5  I,23 |         Nic ja nie będę żałował!~Oblicze hetmana rozjaśniło się,
 6  I,24 |         samego króla szwedzkiego oblicze będziesz widział, który
 7  I,26 |       Książę spojrzał uważniej w oblicze junaka i rzekł:~- Diabeł
 8 II,4  |          bratku! rzekłby kto, że oblicze chcesz ukryć!~Słysząc to
 9 II,8  |        przerażeniu; lecz z wolna oblicze jej stygło, aż stało się
10 II,12 |    Czarna gęsta broda okalała mu oblicze, a oczy miał niebieskie,
11 II,13 |         pierwszy widziało krwawe oblicze wojny i tych serca zdrętwiały
12 II,14 |       mieć mogą. Patrząc na jego oblicze, pobladłe od niewywczasów,
13 II,14 |      życiu nie patrzyli w krwawe oblicze wojny!~Ów huk nieustający,
14 II,16 |         przestrach, wypełznął na oblicze.~A ksiądz Kordecki stał
15 II,19 |      światłości się zanurzą, i w oblicze Boga patrzeć będą...~Tu
16 II,21 |       pan Tyzenhauz wrócił przed oblicze królewskie.~- Upieczon,
17 II,23 |         rozświeciły mu twarz, że oblicze silniej jeszcze od słów
18 II,24 |   spływały mu po twarzy.~Po czym oblicze jego rozjaśniło się, jakby
19 II,26 |          brakło, patrzył tylko w oblicze pana z niezmierną miłością,
20 II,29 | wsparłszy łokcie o kolana, ukrył oblicze w dłoniach.~Milczenie przerywał
21 II,32 |   Szczęście to wielkie patrzeć w oblicze miłościwego naszego pana,
22 II,32 |         to zmieniło się w oczach oblicze Kmicica; więc naprzód stało
23 II,35 |       widok, ale prędko przybrał oblicze w powagę i przywitawszy
24 III,1 |         żywcem puszczono!~Smagłe oblicze króla stało się jeszcze
25 III,5 |          miało.~Więc surowe jego oblicze sposępniało i począł brodę
26 III,5 |       posępniał coraz bardziej i oblicze ścinało mu się jakoby lodem,
27 III,6 |          będzie, bo u kasztelana oblicze stało się pstre, a to zły
28 III,8 |          zupełnie, wnet przybrał oblicze w powagę odpowiednią godności
29 III,8 |          popatrzył bystro w jego oblicze.~- Jakże! pod Częstochową!
30 III,8 |    postąpił z towarzyszami przed oblicze królewskie.~Sadowski począł
31 III,8 |    końcach rozszerzonych W ogóle oblicze jego zwiastowało nadzwyczajnego
32 III,9 |  zwycięstwo rozpromieniło mu tak oblicze, że blask bił od niego na
33 III,15|          twarz Wittenberga. Lecz oblicze jego nie zwiastowało tak
34 III,15|       przyprowadzili sztab przed oblicze Jana Kazimierza.~Tumult,
35 III,19|        się począł, ale po chwili oblicze książęce rozjaśniło się
36 III,30|    pobożny, żeś odwrócił od nich oblicze i ni miłosierdzia, ni ratunku