Tom, Rozdzial

 1  I,2  |         ciemną ścianę, z której kula odłupała wiór jaśniejszy.~-
 2  I,4  |    albowiem w wojnach kozackich kula armatnia stopę mu urwała.
 3  I,10 |        ich słuchać nie chciano.~Kulą żelazną u nóg tego wojska
 4  I,16 |       jeńcami?~- Co dziesiątemu kula w łeb. Resztę pomieszać
 5  I,16 |          co się stało, czeka go kula w łeb, jak również dwóch
 6  I,17 |   Stankiewicz.~- A ja bym wolał kulą w łeb! - zawołał Wołodyjowski -
 7  I,17 |         nura, z Birż także, a z kulą we łbie ciężko uciekać.
 8  I,17 | Zginąłem na wieki!... Bogdaj mi kula w łeb!...~- To cię nie minie! -
 9  I,17 |          Tfu! Hańba cię czeka i kula w łeb, nic więcej!~- Bom
10  I,17 | przedzie pana Rocha.~- Bodaj ci kula w pysku stanęła! - mruknął
11  I,18 | kretesem, bo nie tylko, że mnie kula w łeb w Kiejdanach czeka,
12  I,20 | obydwóch pod stodołą postawić i kulą w łeb!~Na to struchleli
13  I,20 |        wolałbym sto razy dostać kulą w łeb niż tu po waćpana
14  I,20 |     kolasce, inaczej stryjaszek kulą w łeb dostanie!~I widać,
15  I,20 |           wyprowadzić za wieś i kulą w łeb!~Ciężka ręka Butryma
16  I,25 |      łopatki.~- Na nic opór, bo kula w krzyż! - zakrzyknął.~-
17  I,26 |  ukazała się spod krwi i sadzy. Kula rozorała głęboko Kmicicowi
18 II,1  |        na trakcie? Lepsza ci tu kula rozbójnika niż tam stryczek.~-
19 II,2  |           Skóra starta, nic to! Kula po wierzchu przeszła, ale
20 II,12 |         jasno, że niechby jedna kula szwedzka wyszczerbiła te
21 II,13 |        twarzy, strzał huknął, a kula nie dobiegłszy murów przepadła
22 II,14 |       tak straszna!~- Nie każda kula zabija, inaczej by już ludzi
23 II,14 |     eksperiencji, ojczyku. Owóż kula to jest żelazna, a wewnątrz
24 II,14 |     przy wystrzale zapala. Owóż kula powinna upaść tuleją na
25 II,15 |        stracił. Panie Mosiński! kula ognista wpadła pod kolebkę
26 II,15 |       obejrzeć dylowania, które kula szwedzka nieco uszkodziła.
27 II,16 |       sposobem ocalało, chociaż kula ognista padła obok jego
28 II,16 |    Kmicica.~- A wiesz, że za to kula w łeb?~- Wiem, wszystko
29 II,17 |        bezskutecznie, na koniec kula armatnia odbita od lodowego
30 II,17 |      uszkodzone zamilkło. Jedna kula ognista wpadłszy do stajen
31 II,17 |       do działa przykładać, gdy kula klasztorna ugodziła go w
32 III,5 |  srebrne podniebienie, bo mu je kula przed laty pod Buszą wyrwała.
33 III,6 |      Pan Roch dobiegł i nie tak kula armatnia znosi człowieka
34 III,10|     Dają też czasem ognia, a co kula padnie, to jak ceber! Jedna
35 III,21|    dadzą się oni nigdy... chyba kula może ich zabić, bo żaden
36 III,27|       na nogach, jakby uderzony kulą, i nozdrzami zarył w ziemię.~