Tom, Rozdzial

 1 III,14|       Zagłoba.~- Wiem, a jak się ma Ketling?~- Kto taki? Chyba Hassling?~-
 2 III,14|           że Hassling, czyli też ów Ketling, zdrowy; już przemówił,
 3 III,14|            nazwisko jest: Hassling- Ketling of Elgin. Rodzina moja z
 4 III,16|              ROZDZIAŁ 15~Jakkolwiek Ketling bliskim był osoby księcia
 5 III,16|            przyczyna jego śmierci? ~Ketling zawahał się przez chwilę;
 6 III,16|        Książę kocha panią - odrzekł Ketling. - Czyś pani tego nie spostrzegła?~
 7 III,16|              które już wyświadczył.~Ketling odetchnął.~- Mogęż śmiele
 8 III,16| jurgieltnika ze mnie uczynili...~Tu Ketling trząść się począł z uniesienia,
 9 III,16|           za radą Sakowicza - dodał Ketling - lecz gdy ujrzy, że droga,
10 III,16|            Oleńka nie odrzekła nic.~Ketling czekał jeszcze przez chwilę,
11 III,16|             ją?... Poszedłby może i Ketling, może by nawet znalazł garść
12 III,16|        chcieli mu towarzyszyć, lecz Ketling kochał się w niej zbyt widocznie,
13 III,20|         niebezpieczeństwa, na jakie Ketling z powodu opuszczenia służby
14 III,20|            być narażony. Bo przecie Ketling, jako wyborny oficer, wszędy
15 III,20|      odbywać, wezwała go do siebie.~Ketling stanął przed nią blady,
16 III,20|         mogę, nie mogę!~To rzekłszy Ketling załamał ręce i umilkł wyczerpany
17 III,20|            się byli ślepo używać...~Ketling wydobył drżącą ręką pismo
18 III,20|           wyjeździe księcia - rzekł Ketling - dlatego jest na piśmie.~-
19 III,20|       milczenia Oleńka.- Stało się.~Ketling czuł, że wypada mu już odejść,
20 III,20|           Dla Boga! co tam znowu?~- Ketling odmawia - odrzekła dziewczyna.~-
21 III,20|             Bo taka już nasza dola! Ketling nie zdrajca, ale taka już
22 III,20|             radzić trzeba. Nie chce Ketling pomagać... żeby go skrzywiło!...
23 III,20|       szlochać umiesz... Co powiada Ketling?~- Powiada, że książę kazał
24 III,20|         rozkaz, który służby tyczy, Ketling pod czcią musi go spełnić.~-
25 III,20|    Szteinboka, do Prus Królewskich.~Ketling, który od czasu ostatniej
26 III,20|          obawy.~W kilka dni później Ketling znów nadesłał kartkę z doniesieniem
27 III,21|     Billewiczówny nogi, Anusi usta.~Ketling mający duszę szkockiego
28 III,21|           czas nic jej nie donosił.~Ketling natomiast począł odwiedzać
29 III,21|               odrzekła panna.~Na to Ketling:~- Niech będzie dobrze!...
30 III,22|             pan mnie nie ostrzegał.~Ketling zrozumiał przymówkę i odrzekł
31 III,22|            cię dla zdrajcy...~Na to Ketling:~- Byłbym się dawno uwolnił
32 III,22|             z łatwością przebije...~Ketling wyszedł, pozostawiwszy broń
33 III,22|           nie było takich wielu jak Ketling i należało się spodziewać,
34 III,23|          oficerów, była niemożliwą. Ketling jeden był im oddany, ale
35 III,23|            na drugi dzień, a z nimi Ketling, Oettingen, Fitz-Gregory,
36 III,23|        Warszawy poszarpał Babinicz. Ketling w niewoli. Król szwedzki,