Tom, Rozdzial

 1  I,5  |       wiedz o tym, że ja się boję gniewu bożego... i łez ludzkich
 2  I,5  |   zgrzytać. Jadąc wstrząsał się z gniewu na myśl, że zastanie pijatykę
 3  I,7  |         Umilkli wszyscy bojąc się gniewu męża, on zaś rzekł:~- Nie
 4  I,12 |            na których gromy owego gniewu spadną.~Było coś tak wielkiego
 5  I,13 |        potężną głowę i błyskawice gniewu poczęły przelatywać mu po
 6  I,14 |           dalej:~- Nadeszły czasy gniewu bożego, czasy takich klęsk
 7  I,15 |       nich było złowrogie akcenta gniewu i wzburzenia. Jednocześnie
 8  I,16 |        brzmiały mimo woli akcenta gniewu i groźby, i oburzenia. Niepohamowana
 9  I,19 |          przywiodła go do takiego gniewu, że się o życie jego obawiano,
10  I,19 |         Jakoż słuszne miał powody gniewu, a nawet rozpaczy, gdyż
11  I,20 |   bardziej ogarniał go dziki szał gniewu, bo nagle krzyknął, aż szyby
12  I,22 |        mają się stawić pod groźbą gniewu książęcego, jakże więc opierać
13  I,22 |        zuchwałości i hetmańskiego gniewu. Ale książę mylił się posądzając
14  I,24 |   zmarłego. Trzeba wyraźnie i bez gniewu umówić się o wieczne rozstanie
15  I,25 |         przełamuje w sobie wybuch gniewu lub rozpaczy. Na koniec
16  I,26 |       rzekł książę.~I mimo całego gniewu odetchnął spokojnie; zrozumiał
17 II,1  |         krótkie, chrapliwe, pełne gniewu i zaciekłości, rozlegały
18 II,5  | Wołodyjowski, cały wzburzony i od gniewu blady, czapką o stół rzucił
19 II,8  |        twarz w smutek i rzekł bez gniewu:~- Jeśli to krewny lub narzeczony
20 II,8  |      dojrzał widocznie błyskawice gniewu migocące na twarzy Janusza,
21 II,9  |      Tutaj szlachta, zapomniawszy gniewu, otoczyła go kołem i poczęła
22 II,13 |           niebie, widomych znaków gniewu bożego; drudzy pogrążali
23 II,16 |          na głowy wasze nie tylko gniewu, zemsty, ruiny, ale i grzechu
24 II,16 |        nie chcesz, nie słuchaj... gniewu nie będzie. Jenerał przyjmie
25 II,19 |         podniósł oczy, błyskawice gniewu krzyżowały się w nich z
26 II,22 |   Tyzenhauz wyszedł ręce łamiąc z gniewu i żalu, za nim rozeszli
27 II,29 |           karać. Było w tym coś z gniewu bożego za obrażony majestat.~
28 II,41 |          twarzy jego nie było już gniewu ni drapieżności, tylko nieczułość
29 III,2 |     dzisiejszych czasach klęski i gniewu bożego.~- Gdyby nasz książę
30 III,17|         mi" - pomyślał.~I chociaż gniewu na twarzy nie okazał, przecież
31 III,17|         sidła, i do takiego go to gniewu przywiodło, że zapomniawszy
32 III,17|       uważnie, bez widomych oznak gniewu, jeno wzrok jego stawał
33 III,23|        został.~Sakowicz pobladł z gniewu. Dałby on jej, gdyby nie
34 III,23|         gdy i elektor ulęknie się gniewu polskiego majestatu i wszystkich
35 III,26|       Kmicic był tylko narzędziem gniewu bożego.~Dlatego co wieczora
36 III,31|          groźniejsza, jowiszowego gniewu pełna, światu całemu stawić