Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          ze sobą młodym, raźno i wesoło. Panna już była po wieczerzy,
 2  I,3  |         wśród trzaskania, raźno, wesoło, jakoby kulig.~Wsiadłszy
 3  I,5  |    odpowiedział niedbale, prawie wesoło:~- A po co mnie wybierać,
 4  I,10 |  wyprawiano uczty i pijatyki, by wesoło ostatnich dni życia użyć.
 5  I,10 |       zwyczajem głową i gawędząc wesoło ze Skrzetuskim, za nimi
 6  I,11 |        spokojnie, i słoneczno, i wesoło, jak to bywa w pierwszych
 7  I,13 |       uczcie wspomina? - zawołał wesoło Kmicic przechylając się
 8  I,20 |      dobrodzieju! - rzekł prawie wesoło. - Między sąsiadami przymus
 9  I,21 |        Bądź zdrów... Ma dziś być wesoło w Kiejdanach!...~
10  I,25 |         w bezbrzeżne lasy prawie wesoło. Od czasu jak po sławnych
11  I,25 |         masz, kawalerze? - rzekł wesoło książę. - Takeś mnie nagle
12 II,4  |       Wasza mość wybaczy - rzekł wesoło Kmicic - bo właśnie nie
13 II,4  |          był zadowolony i cłapał wesoło tuż za swym pułkownikiem.~"
14 II,9  |      poznać, jak im było pańsko, wesoło i bezpiecznie. A bracia
15 II,13 |          było mu dobrze, lekko i wesoło. Było tym lżej i weselej,
16 II,13 |           Mój mospanie - odrzekł wesoło Kmicic - żeby nie pokora,
17 II,17 |   przygotowania poczynię - rzekł wesoło pan Andrzej ściskając księdza -
18 II,18 |         wyminąć.~W duszy było mu wesoło.~Kmicic nie tylko był człowiek
19 II,19 |        szańcu, nie myślałbym tak wesoło o jutrze.~- Jutro Bóg nam
20 II,19 |        lasów pobliskich, gwarno, wesoło i ze śpiewaniem. Krzyżowały
21 II,21 | Kiemlicze wielcy i mali - odparł wesoło Kmicic - a ci nie tylko
22 II,23 |    Wszyscy ruszyli rysią, raźno, wesoło, i w godzinę później zasnął
23 II,25 |          był gotów na przyjęcie.~Wesoło i gwarno szła dalsza podróż.
24 II,25 |       roztaczały się wspaniale i wesoło przed jadącymi i sama natura
25 II,25 |          gładkie! - odpowiedział wesoło marszałek.~- Chwała Bogu! -
26 II,26 |       Jan Kazimierz rozśmiał się wesoło i dobrotliwie.~- Cóż ja
27 II,36 |       Cóż, mości rycerzu - rzekł wesoło - największą ozdobę z Zamościa
28 II,37 |     wyśmienitym, więc i zrzędził wesoło.~- Owariował Sobiepan! jak
29 II,37 |        Na popasach?... - odrzekł wesoło Kmicic. - Na popasach kazałem
30 II,38 |     wyśmienitym, więc i zrzędził wesoło.~- Owariował Sobiepan! jak
31 II,38 |        Na popasach?... - odrzekł wesoło Kmicic. - Na popasach kazałem
32 III,1 |    upewnić. Pochód rozpoczął się wesoło. Dzień był suchy, zimny,
33 III,4 |      Więc też jadąc pokrzykiwali wesoło i mówili do zgromadzonych
34 III,6 |         rana!...~ ~- Dobry znak! Wesoło wracają! - zawołał Polanowski.~
35 III,23|      życie w Taurogach dla Anusi wesoło i zabawnie, dla Oleńki ciężko