Tom, Rozdzial

 1  I,3  |             jakoby w pełnej piersi radości nie mógł pomieścić:~- Hej -
 2  I,3  |        pytała panna.~- A ot tak! z radości! A zakrzyknij no i waćpanna!~-
 3  I,7  |          aż się za boki uchwycił z radości i zakrzyknął:~- Wszyscyż
 4  I,7  |           się podziękowań, wybuchu radości, tymczasem panna siedziała
 5  I,12 |    Wołodyjowski mało nie oszalał z radości, zwłaszcza że dawno już
 6  I,20 |      przyjmie go z błyszczącymi od radości oczyma i rumieńcami na jagodach.~
 7  I,22 |            się uśmiechem triumfu i radości.~- Województwo sieradzkie
 8  I,22 |        ducha nie śmieli naśladować radości książęcej na wieść, że Warszawa
 9  I,23 |    Ganchofa przebiegł jakoby błysk radości. Omijała go misja, ale spotykała
10 II,6  |          jeszcze bym nie umiał tej radości wypowiedzieć, jaką wezbrały
11 II,6  |            obozu wśród niezmiernej radości. Pan Zagłoba przypomniał
12 II,8  |           serce i doznawał dzikiej radości na myśl, że przyjdzie chwila,
13 II,16 |           i gotów był porwać ich z radości w objęcia. Już bowiem nie
14 II,19 |          uczty i hulanki.~Echa tej radości doszły na koniec i do twierdzy.
15 II,22 |      Kmicicowi oczy jarzyły się od radości, że jego zdanie przemogło,
16 II,25 |           nie posiadał się teraz z radości, bo już był pewien, że przyszłość
17 II,25 |        Niestety, wśród powszechnej radości i uniesienia, nie przewidywał
18 II,34 |      Ksiądz Kordecki wielką mszę z radości celebrował na dziękczynienie
19 III,5 |      koniec. Przyjęto ją okrzykami radości. Przecie zamki i fortece
20 III,6 |             Myślałem, że pęknie od radości, jako szwedzki granat. Tego
21 III,7 |          Gustaw w boki się wziął z radości, a usłużni dworacy wnet
22 III,14|            uwierzywszy wreszcie, z radości ledwie się posiadał, boć
23 III,20|         sobie w objęcia, płacząc z radości. Inni narzekali, że przyszła
24 III,21|         wiadome, ryknął wreszcie z radości jak żubr; po twarzy Oleńki
25 III,21|      Anusia - czego płaczesz?~- Od radości - odrzekła na to Oleńka -
26 III,23|          oblewała łzami smutku lub radości.~Więc naprzód mówiono o
27 III,23|           ściskać z takim wybuchem radości, że aż ta zdziwiona spytała:~-
28 III,24|       Kmicic aż zaczerwienił się z radości.~- Dalibóg, ma rację! dalibóg,
29 III,25|       Kmicic aż zaczerwienił się z radości.~- Dalibóg, ma rację! dalibóg,
30 III,27|        Andrzej wydał okropny krzyk radości i nie wstrzymując pędu wzniósł
31 III,28|           chciał, potem zapłakał z radości, a następnie wpadł w taki
32 III,28|            zbawcę, wielkim płaczem radości, bo tym prostym ludziom
33 III,32|           Oleńka!~I chwilami płacz radości chwytał go za gardło, to
34 III,32|          znajdują swoich, płaczą z radości. Cały kościół rozlega się
35 III,32| chrabąszcza.~Pan Zagłoba śpiewał z radości tak okrutnym basem, że aż