Tom, Rozdzial

 1  I,1  |       miastach, bo zima okrutna! Moi ludzie też się zdarli jako
 2  I,1  |       miał kawalerską. Exemplum: moi kompanionowie, którzy gdzie
 3  I,2  |          nieboskie stworzenia!~- Moi mili barankowie - odpowiedział
 4  I,2  |     rotmistrza kochanego! On to, moi mości panowie, przytulił
 5  I,3  |         pewnego dnia rzekł im:~- Moi mili barankowie, pojedziecie
 6  I,4  |     rację! - rzekł Kokosiński. - Moi mili barankowie, potrzeba
 7  I,5  |      zatarasowali się w ulicy, a moi ich dobywali; nie obeszło
 8  I,5  | podmawiają...~- To nie zbóje, to moi oficyjerowie...~- Jam tym
 9  I,5  |       coć się podoba; ale jeżeli moi kompanionowie żadnej tu
10  I,7  |         świecie! Kochanieńcyż wy moi!" - a druga odpowie: "Całą
11  I,7  |     skrzywdzony. Swawolnicy byli moi oficyjerowie czy nie swawolnicy,
12  I,10 |          nad rzeką.~- A gdzie to moi ludzie? - pytał po pierwszych
13  I,17 |       Polski przyjechał, i ci są moi krewni, a to przez babkę,
14  I,17 |      miał płomień w oczach.~- To moi laudańscy ludzie z Zagłobą!
15  I,17 |        spotkać.~- A że to ludzie moi tak od razu waćpanu uwierzyli? -
16  I,20 |     próbujcie!... Konie słychać, moi dragoni jadą! Powiedz no
17  I,21 |        wyjaśniła, że to byli nie moi ludzie, ale list z pogróżkami,
18  I,24 |          to mu mówił: "Pardonnez moi!" - tak politykę nawet z
19  I,26 |         nami wyjechał. Kiedy cię moi ludzie pod łokcie brali,
20  I,26 |      francuscy i ich ministrowie moi przyjaciele. Gdzie się schronisz?...
21 II,2  |  odciągających przyłożyć... A ci moi synalowie poszli pnie odwalać
22 II,5  |          A co do pomocy, chcieli moi pomagać, jeno niezręcznie
23 II,16 |       milczenia powołują? Bracia moi, ojcowie czcigodni i najmilsi!
24 II,16 |         Kordecki mówił:~- Bracia moi! Nie śpię i ja, gdy wy nie
25 II,16 |          Jeżeli tak jest, bracia moi, to grzeszne wasze myśli
26 II,17 |      rzekł:~- Do kaplicy, bracia moi, do kaplicy!~I poszedł pierwszy,
27 II,18 |       miłość, to ja, Kiemlicz, i moi synowie! My od rana już
28 II,28 |     czymżeśmy to mówili, mościwi moi?... Aha! o Częstochowie...
29 II,36 |        koni rajtarskich.~"Tu już moi Tatarowie muszą tkwić w
30 II,37 |     Brzostowskich, a Brzostowscy moi. Fortuna pańska, nie ma
31 II,38 |     Brzostowskich, a Brzostowscy moi. Fortuna pańska, nie ma
32 II,39 |        jeńców powziąłem, których moi Tatarzy przypiekali i którzy
33 III,7 |         Ja też już inny człek, a moi kompanionowie! Panie, świeć
34 III,22|         Wiśniowieccy, i Zamoyscy moi koligaci. Waćpanna tu znajdziesz
35 III,27|         owo, tam ot, prowadzą go moi nohajcy!~Na te słowa zdumienie