Tom, Rozdzial

 1  I,1  |  wesołości, takie dziwne nastało milczenie. Panienka nadstawiła uszu,
 2  I,5  |         sobą ciężko, i to długie milczenie stawało im się coraz nieznośniejsze.~-
 3  I,5  |              powtórzył głośniej.~Milczenie.~- Popili się... - mruknął
 4  I,8  |          stronę jechali.~Nastało milczenie; po czym pan Michał znów
 5  I,10 |     odgaduje, kto to taki?~A gdy milczenie było jedyną odpowiedzią,
 6  I,10 | przykładała uszy nawet do ścian.~Milczenie panowało w tłumach głębokie.
 7  I,10 |       który rozum traci. Grobowe milczenie panowało dokoła. Straszne
 8  I,13 |         w sali zapanowało głuche milczenie. Pułkownicy i szlachta spoglądali
 9  I,17 |         Kowalski.~Zapadło głuche milczenie: ani jeden dragon nie wystrzelił.~
10  I,20 |        widzi.~Nastało kłopotliwe milczenie.~Pan Andrzej poczynał się
11  I,20 |        przez czas jakiś panowało milczenie; przerwał je na koniec miecznik
12  I,21 |      zaciśnięte wówczas, gdy ich milczenie potwierdzało wyrok śmierci
13  I,22 |         nie odpowiedziało mu już milczenie ani śmiech - owszem, kilkadziesiąt
14  I,26 |        zaszło i ludziom nakażesz milczenie.~- Nie może być! - rzekł
15 II,3  |    Kmicicowi, którym pan Andrzej milczenie nakazał, nic nie rzekli
16 II,8  |          piersią.~Nastało głuche milczenie. Jedni nie ochłonęli jeszcze
17 II,10 |     spytał wreszcie starostę, bo milczenie jeszcze wydało mu się straszniejsze.~
18 II,16 |           że przez chwilę trwało milczenie. - Co to?... Jak to?...
19 II,17 |   szczęścia. Przez chwilę trwało milczenie, na koniec ksiądz Kordecki
20 II,17 |          włożyć...~Umilkli obaj; milczenie było dokoła, bo dla zbyt
21 II,19 |    występować, więc znów nastało milczenie.~- Panie Sadowski ! - rzekł
22 II,19 |    dorzucił Sadowski.~- Proszę o milczenie! - rzekł surowo Miller.~-
23 II,19 |         oficerów.~I znów nastało milczenie.~Natomiast w nocy zapanował
24 II,23 |        świeci...~I znowu nastało milczenie, tylko dłuższe jeszcze niż
25 II,23 |       szelest. Długi czas trwało milczenie, na koniec doleciał ich
26 II,24 |      czas jakiś trwało uroczyste milczenie, potem zaś nowa radość wybuchła.~
27 II,27 |  odczytano ten ustęp, zapadło aż milczenie głębokie. Ci, którzy wraz
28 II,29 |        ukrył oblicze w dłoniach.~Milczenie przerywał tylko huk wystrzałów.~
29 II,29 |         to wszyscy inni. Nastało milczenie pełne szacunku, które przerwał
30 II,32 |    Twojego miłosierdzia.~Nastało milczenie, po czym król zaczął dalej
31 II,39 | zakrzyknął pan Kmicic.~I nastało milczenie dłuższe niż poprzednio.
32 II,41 |        żołnierz.~I znowu nastało milczenie. Cóż mieli mówić w takiej
33 III,7 |       godzinie zapanowało głuche milczenie. Zagłoba chodził nad brzegiem
34 III,11|         Nic nie wskórał.~Nastało milczenie, po chwili Kmicic zdjął
35 III,29|      jakiś w takim zdumieniu, że milczenie głuche panuje w szeregach,