Tom, Rozdzial

 1  I,7  |     chaty szabliska po ścianie w ciemności macać. Coraz więcej głosów
 2  I,13 |          księcia nie rozproszyły ciemności, jakie obsiadły jego umysł,
 3  I,17 |          przez to każdy jakoby w ciemności brodzi i sam siebie pyta:
 4  I,19 |       Wołodyjowski korzystając z ciemności i dżdżu wprowadził z łozy
 5 II,1  |          dala latarkę migocącą w ciemności, tęż samą, z którą Soroka
 6 II,8  |          wąsy; wyglądał jak duch ciemności, a Bogusław przy nim jak
 7 II,11 |       pierwszy brzask rozpraszał ciemności; dzień zapowiadał się pogodnie;
 8 II,13 |     murów - łaska stąd spłynie i ciemności tak nie zgaszą światła,
 9 II,13 |       przebrzmiał, gdy w dole, w ciemności ozwały się przeraźliwe dźwięki
10 II,15 |          gdy naraz nadlatywała z ciemności faskula klasztorna jakby
11 II,15 |     korytarze utworzone z mgły i ciemności, a tymi korytarzami nadlatywały
12 II,15 |          szańcach grube panowały ciemności.~- Ani im to w głowie, ani
13 II,15 |     kilka namiotów pogrążonych w ciemności; nikt się nie zbudził, nikt
14 II,15 |    węgieł szańca, począł wołać w ciemności i wymachiwać szpadą. Poznali
15 II,15 | ognistymi kulami, aby rozproszyć ciemności i pozwolić ochłonąć rozpierzchłym.~
16 II,16 |          bramę i pogrążyli się w ciemności.~Tu Kuklinowski stanął i
17 II,16 |      policzek, aż się rozległo w ciemności, poprawił z drugiej strony,
18 II,17 |         gwar dochodził. Skutku w ciemności nie można było rozpoznać.~
19 II,17 |        zaś gęsta mgła przesyciła ciemności, więc zawieszono go i na
20 II,17 |  twierdzy, kazał Miller rzucić w ciemności cały szereg małych szańców
21 II,17 |      stało.~Ksiądz począł żegnać ciemności.~Nagle trzecia osoba stanęła
22 II,18 |    nadzieję łatwo je przy takiej ciemności wyminąć.~W duszy było mu
23 II,18 |       wystąpiły na czoło, oczy w ciemności świeciły jak dwie gwiazdy,
24 II,21 |        ranek zaledwie rozprószył ciemności. Miasto jeszcze spało, ale
25 II,23 | Tyzenhauzem i nie poznawszy go w ciemności, spytał:~- A gdzie król?~-
26 II,41 | tajemnicy.~Po czym zwrócił się w ciemności do pana Andrzeja:~- Od pana
27 II,41 |          o Oleńce.~I czuł, jak w ciemności gorące rumieńce oblewają
28 II,42 |      tamci atakują!~I ruszyli.~W ciemności widać było tylko gromadę
29 III,11|          trwożne poczęły wołać w ciemności:~- Nieprzyjaciel nastąpił!
30 III,11|     przez płoty i łamiąc karki w ciemności. A tam już larum poczęło
31 III,12|     miasta. Ciurowie pod zasłoną ciemności zarzucili w mgnieniu oka
32 III,13|     miasta. Ciurowie pod zasłoną ciemności zarzucili w mgnieniu oka
33 III,15| odkrywając głąb ciemnej sieni.~W ciemności owej wnet błysły wystrzały
34 III,15|        człeka nie mógł dojrzeć w ciemności, okrzyki: "Dusim się, dusim
35 III,29|         krzach, w przestrzeni, w ciemności.~Piechota miecznikowa poczęła