Tom, Rozdzial

 1  I,4  |      słowa spojrzeli na siebie ze zdumieniem. Zend wysunął wargi, jak
 2  I,5  |        pytał Kmicic z największym zdumieniem.~- Tak jest! jeśli nie słowy,
 3  I,8  |           z krzesła i słuchała ze zdumieniem pana Wołodyjowskiego, a
 4  I,9  |        Waćpan? waćpan? - pytał ze zdumieniem Kmicic. - Jak to?...~- Tak
 5  I,13 |          przez chwilę na niego ze zdumieniem.~- Na tę mękę Chrystusa...
 6  I,13 |  niewypowiedziana w połączeniu ze zdumieniem odbiła się na twarzach i
 7  I,14 |        zechce?~Magnat spojrzał ze zdumieniem przed siebie.~Więc cóż są
 8  I,22 |           i poglądają na niego ze zdumieniem, rzekł:~- W waszej i to
 9  I,25 |   pomiędzy nimi i elektorem.~- Ze zdumieniem słucham słów waszej książęcej
10  I,25 |  Wołodyjowskiego. Słuchał tego ze zdumieniem Soroka i trwożył się coraz
11 II,1  |         siebie rozglądając się ze zdumieniem dokoła.~Więc choć dawniej,
12 II,3  |    jegomości.~Stary cofnął się ze zdumieniem.~- Panno Mądra! - zakrzyknął -
13 II,6  |           spoglądali na siebie ze zdumieniem. Wiedzieli, że nie zbywa
14 II,11 |           jego ludzie patrzyli ze zdumieniem na owo zjawisko świetliste,
15 II,12 |        naszego.~Kmicic słuchał ze zdumieniem słów księdza Kordeckiego,
16 II,15 | opatrywali szkody wczorajsze i ze zdumieniem przekonali się, że ich nie
17 II,16 |         wrażenie, i z największym zdumieniem ujrzeli na obydwóch radość
18 II,17 |            Poszedł!... - rzekł ze zdumieniem ksiądz Kordecki.~- Poszedł! -
19 II,18 | Oficerowie spoglądali po sobie ze zdumieniem.~- Bohater!... - szepnął
20 II,18 |  Kiemlicze spojrzeli na siebie ze zdumieniem, ale żaden nié pisnął ani
21 II,20 |       pytali siebie z największym zdumieniem: "Jestli to ten sam naród,
22 II,20 |           inny naród! - mówili ze zdumieniem jenerałowie szwedzcy.~I
23 II,24 |         królewskiemu.~Nuncjusz ze zdumieniem patrzył na tych nie znanych
24 II,27 |         nosili, przekonali się ze zdumieniem radosnym, że i naród do
25 II,27 |      rzekł.~- Jak to? - spytał ze zdumieniem król.~- Żeby ostatni pludrak
26 II,32 |             mówił ze wzrastającym zdumieniem mały pułkownik - jeno tej
27 II,35 |     Sapiehy prowadzić? - rzekł ze zdumieniem Kmicic.~- Alboż ta taka
28 II,35 |              Michała? - rzekła ze zdumieniem księżna.~- Ja przeciw dziewczynie
29 III,1 |        umilkł i począł patrzeć ze zdumieniem na Aszemberga, a ten głową
30 III,4 |      Atakują naprawdę! - rzekł ze zdumieniem Kanneberg.~A pod tamtym
31 III,8 |     popatrzył nań przez chwilę ze zdumieniem, nie mogąc zrozumieć, skąd
32 III,14|    Oświadczył się?! - zawołali ze zdumieniem Zagłoba, Kmicic i Wołodyjowski.~-
33 III,16|              Ja?... - zapytała ze zdumieniem panna Billewiczówna.~- Tak
34 III,20|           odmawiasz? - spytała ze zdumieniem Billewiczówna.~A on zamiast