Tom, Rozdzial

 1  I,10 |  uspokoić strwożonych, rozniecił większy jeszcze niepokój.~"Legacja
 2  I,10 |          bezład stał się jeszcze większy. Ktoś puścił nagle wieść,
 3  I,10 |        bo blask czynił się coraz większy i całe powietrze przesycone
 4  I,12 |          wielki i rycerz jeszcze większy, ale nie masz w nim za grosz
 5  I,12 |     gębie jedno słowo: "służba!"~Większy strach brał zbliżyć się
 6  I,12 |      drzewami, ścisk był jeszcze większy niż na podwórzu. Rozprawiano
 7  I,12 |             Oho! to, widać, ktoś większy od księdza biskupa żmudzkiego! -
 8  I,12 |          okna czyniąc gwar coraz większy, który w końcu zlał się
 9  I,13 |     chcąc sobie umyślnie jeszcze większy ból zadać, powtarzał w duchu:~"
10  I,19 |    niedawno w posadach ten kraj, większy od całej Szwecji, wstrząsało;
11  I,21 |      wydawała mu się Oleńka, tym większy czuł do niej żal, tym głębszą
12  I,25 |         czasem i niezbadany, ale większy ma rozum od innych, lepiej
13  I,25 |      Harasimowicza byłby jeszcze większy, gdyby pan Harasimowicz
14 II,6  |         Zagłoby sławniejszy? Kto większy rycerz? Kto żołnierz doświadczeńszy?
15 II,11 |        Tymczasem znajdował coraz większy upadek, coraz większą desperację.
16 II,11 |        mózgu czynił mu się coraz większy chaos. Przesuwały się twarze
17 II,17 |        ognie.~Słychać było coraz większy rejwach. Przy świetle ognisk
18 II,18 |         czekając, aż szmer nieco większy uczyni się między żołnierzami
19 II,19 |        Kmicic, a ręczę ci, że to większy rozszerzy postrach niż zbójeckie
20 II,23 |         podobna, co obudziło tym większy podziw, że zima była głęboka
21 II,25 |      począł powstawać gwar coraz większy. Nastąpiły rozmowy o koniunkturach
22 II,29 |        teraz wydawał się jeszcze większy, i wąsy jak wiechy. Ubrany
23 II,29 |          wył i śnieg walił coraz większy przez puste okna.~Aż nareszcie
24 III,4 |         tylko trud próżny, tylko większy zawód i zniechęcenie.~Natomiast,
25 III,4 |       niepokój powstawał jeszcze większy.~- Czarniecki ucichł. Bóg
26 III,7 |         i huk rozlegał się coraz większy.~- Co się stało? co się
27 III,8 |    brzegu uczynił się zaraz ruch większy i wkrótce nadjechał konno
28 III,8 | Kazimierz, jeno twarz tłustszą i większy podbródek; wąsy nosił na
29 III,15|        wymową rozdmuchiwał coraz większy pożar, który tym łatwiej
30 III,16|          przy tym, o ileż triumf większy, o ileż więcej rozkoszy,
31 III,29|        się wedle kołowrotu coraz większy i widok bardzo przysłaniał,
32 III,29| zaścianku blask czynił się coraz większy, bo zapaliły się wióry,
33 III,30|       jednej godzinie, jakoby na większy ból, na większy żal dla
34 III,30|        jakoby na większy ból, na większy żal dla mnie... Niechże