Tom, Rozdzial

 1  I,3  |      do waszej miłości. Ledwie tchu mogę złapać...~Przez czas
 2  I,17 |      powtarzał: "Do ostatniego tchu! do ostatniego tchu!" A
 3  I,17 | ostatniego tchu! do ostatniego tchu!" A wonczas król jegomość
 4  I,17 |       Całkiem mnie zatkało, że tchu nie mogę złapać! Na radziwiłłowskie
 5  I,19 |     razie należało spieszyć co tchu na ratunek Kiejdanom. Książę
 6  I,20 |     się zakręciło, w piersiach tchu zbrakło i padła jak martwa
 7  I,25 |  porwać pod pachy i w skok, co tchu w koniach!~- Wedle rozkazu! -
 8  I,26 |   zwolnić, bo ludziom i koniom tchu zbrakło, a Pilwiszki pozostały
 9  I,26 |    stronę i pókim żyw, póki mi tchu w gardzieli stanie, więcej
10 II,1  |  ścigać, póki mi pary w gębie, tchu w gardzieli i żywota na
11 II,2  |       zaszkodzić mogą. Póki mi tchu, póty pomsty nad wami, że
12 II,6  |     wykrzykiwać jego nazwisko, tchu mu zabrakło i zaczerwienił
13 II,10 |       we drzwiach i czekał bez tchu w piersi.~- Oleńka! Oleńka! -
14 II,14 |       mogły, ile ludziom sił i tchu w piersi starczyło. Ziemia
15 II,17 |      jak młotem, a w piersiach tchu mu nie stało.~Ksiądz począł
16 II,18 |     smołą. Żołnierz skoczył co tchu w koniu i po kwadransie
17 II,18 |   oficer, już odjechał. Ledwie tchu z konia nie wyparł!~- Dobrze! -
18 II,23 |    trzech jeźdźców pomknęło co tchu w piersiach końskich.~Krzyk
19 II,25 |   Spisz. Tymczasem skoczyli co tchu w koniach jezdni dać naprzód
20 II,26 |      jakiś czas milczał, bo mu tchu brakło, patrzył tylko w
21 III,4 |        konie coraz mniej miały tchu w piersiach i rozpierały
22 III,6 |      spracowany, że z początku tchu złapać nie mógł, bo i dygotał
23 III,7 |     pomilczawszy chwilę nabrał tchu i począł rozpowiadać o ostatniej
24 III,9 |    wreszcie poczęło im braknąć tchu w piersiach.~W Mazowszu
25 III,9 |       rzece.~Wtem poskoczył co tchu w dzianecie do Wąsowiczowej
26 III,10|       nie usiedzim!~- Już mi i tchu nie staje - odpowiedział
27 III,11| wielkie nastąpią!" Ruszyłem co tchu do króla i powiadam, com
28 III,11|       Ruszyli tedy wszyscy, co tchu w koniach, do swych chorągwi
29 III,14|       Białowieży przebierać... Tchu mi brak!...~Dalszą rozmowę
30 III,15|     Nowomiejską i popędził, co tchu, do króla.~Jan Kazimierz
31 III,27|     trzcinach, sam ruszył, ile tchu w koniu, z powrotem do chorągwi.~
32 III,27|    robotę.~Oficer skoczył, ile tchu w koniu; hetman zaś posunął
33 III,27|    ostatka sił dobywając; lecz tchu już brakło im w piersiach,
34 III,31|        miecznikiem skoczyli co tchu w koniach w przeciwną stronę.