Tom, Rozdzial

 1  I,5  |         niebie, od takich delicyj rozum może się pomieszać!~- Waćpanu
 2  I,7  |         Wołodyjowskim szlachta po rozum do głowy i uczyniła projekt
 3  I,8  |         prędzej ożenić, żeby taki rozum nie przepadł.~Wołodyjowski
 4  I,9  |         mam oczy i patrzę, bo mam rozum i miarkuję; teraz zwłaszcza,
 5  I,9  |          chyba dlatego, żeś przez rozum zacięty i na umyśle szwankujesz.~-
 6  I,10 |         włosy jak człowiek, który rozum traci. Grobowe milczenie
 7  I,11 |         Jaremka powinien mieć już rozum. Wezmę którego utrapieńca
 8  I,13 |        nie obiecała i on miał ten rozum, że niczego na razie nie
 9  I,17 |          hetmana opuścił. Nie mój rozum, tylko jego; nie moja wola,
10  I,18 | Stankiewicz.~- U waści kanclerski rozum - dodał Mirski - bo że im
11  I,23 |  wszystkim zapomnieć, póki mi się rozum nie pomiesza. Tu nie ma
12  I,23 |          moje słowa. Bóg mi wróci rozum, jeno za bramę wyjadę...~-
13  I,25 |        niezbadany, ale większy ma rozum od innych, lepiej wie, czego
14  I,25 |        przekona, pozna, że jej to rozum szwankował... A wtedy będzie,
15  I,26 |     zdrowych zmysłach i że ci się rozum nie pomieszał? Czyś zapytał
16 II,3  |          i Krakowa.~- Chytry masz rozum - rzekł Kmicic - i widzę,
17 II,6  |         nie pogardzę, choć własny rozum mam, gdyż wiem, żeście ludzie
18 II,7  |     między naszymi niewiastami... Rozum zgoła męski... i Jana Kazimierza
19 II,8  |          nieugiętą wolę, w oczach rozum i powagę, w całej twarzy
20 II,11 |            twierdzili, że ambicja rozum w nim i miłość do ojczyzny
21 II,11 |     wymieni: czy stateczność, czy rozum, czy przebiegłość, czy wytrwałość,
22 II,19 |           twierdzą dzieje, ludzki rozum po prostu przechodzi. Jednakże
23 II,19 |    przedtem; taki każda bestia ma rozum, że naprzód wie o niebezpieczeństwie.
24 II,22 |     uczynić, jak zechce, ale mnie rozum tak uczy: niech pan Tyzenhauz
25 II,23 |      Weźcie, waszmościowie, to na rozum, jesteście ludzie doświadczeni.
26 II,26 |           cię delirium chwyciło i rozum ci się pomieszał. Teraz
27 II,34 |    nastaje... Panie miłościwy!... Rozum mi się w głowie miesza,
28 III,6 |         do wszystkich diabłów!!~- Rozum mu się pomieszał! - poczęto
29 III,6 |      plecy brać, to bierz, ale na rozum nie bierz, gdyż zaraz będziesz
30 III,6 |    Zagłoba:~- Każde bydlę ma swój rozum. Setny chłop z ciebie, Rochu,
31 III,6 |    synowie mieli ten sam w pięści rozum!~- A nie potrzebuję! - rzekł
32 III,16|          Żądze trawiły go ogniem, rozum doradzał powściągliwość,
33 III,21|           uczuć, niezłomną wolę i rozum; druga, przy dobrym sercu
34 III,28|         zawadzi. Oleńka ma bystry rozum, ale i waćpannie go nie