Tom, Rozdzial

501 II,21 |            dyskrecji nie lękaj, bo tylko tym sposobem złe w dobre, zmartwienia
502 II,21 |             wyruszę i stanę inter regna, tym będzie lepiej!...~Na to
503 II,22 |                  a lecieć i mścić się na tym magnacie, którego by pragnął
504 II,22 |                 Kazimierz położył koniec tym rozprawom rzekłszy:~- Nie
505 II,22 |              dostojnoście, radźcie ani o tym, jeżeli nie lepiej zwłóczyć
506 II,22 |                jeszcze, bo jam się już o tym z Bogiem i Najświętszą Panną
507 II,22 |            odwagi. Z Lubowli bliżej przy tym na Ruś, która od zajęcia
508 II,22 |             krakowski), ambicja jego już tym nasycona będzie, iż pierwszy
509 II,22 |          przestrzeżeni. Stanęło tylko na tym, że król wyruszy w trzysta
510 II,22 |                 Zaiste, zapomniano już w tym kraju różnicy między wolnością
511 II,22 |                 co zwłóczyć? Im prędzej, tym lepiej!~- Póki się rzecz
512 II,22 |                  broni! Im większa kupa, tym o niej głośniej! - rzekł
513 II,22 |                 im mniejsza kupa będzie, tym łatwiej się przemknie.~-
514 II,22 |               poradził! Całkiem votum za tym zdaniem daję i nie ma inaczej
515 II,22 |   odpowiedzialność! Może mu zależy co na tym, byś wasza królewska mość
516 II,22 |                są niezbite racje. A przy tym nie upierał się on wcale
517 II,22 |            niechże ów Babinicz nie wie o tym, aż w godzinę wyjazdu.~-
518 II,23 |              głową monarszą, kwiląc przy tym i świegocąc radośnie. Wspomniano,
519 II,23 |            jaskółki podobna, co obudziło tym większy podziw, że zima
520 II,23 |               nie stanie, mówić mi się o tym nie godzi.~- Takiżeś to
521 II,23 |                  Częstochowy uczynił, co tym łatwiej waszmość zrozumiesz,
522 II,23 |                 niczym innym jak tylko o tym, czy Babinicz uchwyci go
523 II,23 |                  tamtego skonfundował. W tym coś jest!~- I mnie się czasem
524 II,23 |              czerwieniej.~- Pojedziem ku tym zorzom - rzekł wreszcie
525 II,23 |               królewskich on znał się na tym najlepiej.~Wreszcie nie
526 II,24 |                  Im wyżej się wzniesiem, tym szwedzka fortuna upadnie
527 II,25 |                Lubelskie ruszyli, jawnie tym okazując, że z nieprzyjacielem
528 II,25 |             szybkością.~- Ostańmy tu, na tym wzgórzu! Tu pana marszałka
529 II,25 |                  Wielka powaga, ale przy tym niesłychana pycha i próżność
530 II,25 |           szczęśliwy i biegły, ale i pod tym względem przewyższali go
531 II,25 |                 zdumiewał się głośno nad tym, co widział, i słyszano
532 II,25 |                 żywot jego ręczy, a przy tym i panny z fraucymeru wzięły
533 II,25 |                poprawy nadszedł, ale pod tym dachem wasza królewska mość
534 II,25 |                  położyła dopiero koniec tym zabawom.~Tak wystąpił pan
535 II,26 |              sposępniał i rzekł:~- Kto w tym kraju koronę nosi, niewyczerpaną
536 II,26 |                 się dopuścił... Amen! na tym krzyżu, amen, amen!~I cały
537 II,26 |                  i nocą myślałem tylko o tym, by szkody ojczyźnie nagrodzić,
538 II,26 |                 zbawienia świeci, a przy tym i modlitwy mogą coś wskórać
539 II,26 |               się wcale nie turbuj. Ja w tym, by cię nie ominęło, co
540 II,26 |                zdoła. Ale już mniejsza z tym!... Nie dam się, dopóki
541 II,27 |                  poprzednio upadł naród, tym wyżej teraz podnosił głowę,
542 II,27 |              możności i sił.~"Ponieważ w tym państwie aeque bona i mala
543 II,27 |                jesteśmy capaces, tak i w tym aequales sobie będziemy,
544 II,27 |         rozpocząć życie.~"Otwieramy przy tym (brzmiał uniwersał) benemerendi
545 II,27 |               roborować będziemy, a przy tym i innej zawrzeć nie omieszkamy,
546 II,27 |              zapłonęli.~- Z góryśmy przy tym uradzili - dodał pan Służewski -
547 II,27 |                  mości ksiądz Kordecki w tym piśmie. Jan Kazimierz chwycił
548 II,28 |               opresji ratować, to będę w tym widział wyraźną wolę Opatrzności.
549 II,28 |      nieprzyjacielskie ręce! Jak człek o tym pomyśli, to mu i strawa
550 II,28 |                  bo powiadają tak: jak z tym zdrajcą skończymy, to Częstochowie
551 II,28 |              miesiąca jako psi wyją i na tym cała ich wiara polega.~-
552 II,28 |               stół grzmotnąć. Byłby przy tym potłukł szklenice, gąsiory
553 II,28 |                  i daj spokój! Wiedz i o tym, że nie dopiero cię będziemy
554 II,28 |                 nic z tego! Moja głowa w tym, że tam cię lepsi ubiegą,
555 II,28 |              Anusi wspomniał:~- Co się z tym niebożątkiem dzieje?...
556 II,29 |                 głębszy był jego upadek, tym szarpały go zacieklej. I
557 II,29 |                  mu się na głowie, gdy o tym myślał. Bo gdy podnosił
558 II,29 |              utonąć musi, że utonęłoby w tym ogromie takich stu jak on.
559 II,29 |             przeciw Szwedom i zdrajcom - tym straszniejsza, że przez
560 II,29 |     Rzeczpospolita poczęła karać. Było w tym coś z gniewu bożego za obrażony
561 II,29 |                 wichru.~- Płacz ludzki w tym wichrze słychać - rzekł
562 II,29 |                 Wielkie zmiany przyjdą w tym królestwie, bo niezwyczajna
563 II,30 |              stanęła licznie a zbrojno z tym większą łatwością, że Szwedów
564 II,30 |                  na twarzach, bo w całym tym kościele nie było nikogo,
565 II,31 |              stanęła licznie a zbrojno z tym większą łatwością, że Szwedów
566 II,31 |                  na twarzach, bo w całym tym kościele nie było nikogo,
567 II,32 |                za wiedzą królewską i dla tym większego podniesienia zawziętości
568 II,32 |                konfuzję", śpiewając przy tym pieśń poczynającą się od
569 II,32 |               Dziwnym było, że poczęto o tym mówić, nim jakikolwiek goniec
570 II,32 |             zaraz przerwał:~- Myli się w tym pan Sapieha - rzekł - pisząc,
571 II,32 |               ową sprawę, powiadaj, co o tym człeku wiesz z jego dawniejszych
572 II,32 |            widzisz! - wtrącił król.~- Po tym tedy nie godziło nam się
573 II,32 |                  król dodał:~- I wiedz o tym, że nie tylko on nic księciu
574 II,32 |                 zda relację, bo był przy tym - rzekł Wołodyjowski.~
575 II,33 |   nieprzyjaciółmi ojczyzny znajdziesz!~- Tym lepiej! - mówił gorączkowo
576 II,33 |                  okrutnie - ozwał się.~- Tym większego pomiarkowania
577 II,33 |             począł opowiadać i choć przy tym zębami zgrzytał i aż kołpaczkiem
578 II,33 |               jest, co książę Bogusław o tym kawalerze powiadał, ale
579 II,33 |                pan Kmicic myślał tylko o tym, aby się od Charłampa o
580 II,33 |            wywiedzieć.~- Byłeś waść przy tym? - pytał.~- Prawie żem się
581 II,33 |                  nawoływał.~- Mniejsza z tym! - rzekł Zagłoba.~- Owóż,
582 II,33 |                 jeno roztropności trzeba tym większej, że z tak znamienitym
583 II,33 |                    Więcej tam polityki w tym wywiezieniu niż afektu.
584 II,33 |                 wprost w ślepia patrzyli tym skurczybykom. A jaż to i
585 II,33 |               dziką pieśń błyskając przy tym zębami i przewracając oczy.
586 II,33 |                 plecach, każdy miał przy tym szablę, co nie zawsze w
587 II,33 |                 chanowe dla króla; ale w tym się mylono, bo chan wolał
588 II,33 |         zbytkować. Nie może być, tylko i tym zaraz oficyjera dodadzą.~-
589 II,34 |             Pójdę do pana Czarnieckiego. Tym spieszniej trzeba mu, miłościwy
590 II,34 |                  do Kurlandii pojadą, to tym lepiej.~- I do Kurlandii
591 II,34 |                pierwszy rzut oka, że pod tym wodzem nie zbraknie im krwi
592 II,34 |                 sumienia dodał:~- A przy tym ojczyźnie i majestatowi
593 II,35 |             przed nią zdmuchiwał, a przy tym bał się jej jak ognia. Nie
594 II,35 |                 go po pierwszej rozmowie tym uczuciem, w którym jest
595 II,35 |         wdzięczny, dlatego żadnego też w tym przezwisku kontemptu nie
596 II,35 |                  wie!~- Słyszałem i ja o tym, ale owo dlaczego pytam:
597 II,35 |                 opiekunem siostry będąc, tym samym mam i onę dziewczynę
598 II,35 |            Żmudzi bardzo znaczne, wiem o tym dobrze, bo mam też i tam
599 II,35 |            Kmicic rozśmiał się.~- Wolę o tym radzić niż o czym innym.
600 II,35 |                  pana starostę.~"Co on w tym ma, że się chce jej stąd
601 II,35 |               być tylko opiekunem?" ~- W tym jeno trudność, jak by ją
602 II,35 |         dzierżawcy zmieniać nie myślę.~- Tym lepiej, z tym większą spokojnością
603 II,35 |               nie myślę.~- Tym lepiej, z tym większą spokojnością ci
604 II,35 |            gdybym waszą wielmożność miał tym zobowiązać... Jeno...~-
605 II,35 |                  pierwszej sposobności o tym z nią pogadam.~To rzekłszy
606 II,35 |           witebski mógłby, gdyby chciał, tym się zająć. Zacny to człek
607 II,35 |                 innego w głowie. Grunt w tym, że taka druga sposobność
608 II,35 |         przenikliwe oczy.~- Co ty masz w tym, żeby ją stąd wyprawić?~-
609 II,35 |                  wyprawić?~- Co ja mam w tym? - mówił spuszczając wzrok
610 II,35 |                    przyznaję! Siła mi na tym zależy, aby ona z Zamościa
611 II,36 |               syna, przeraziła się mocno tym uczuciem.~W pierwszej chwili
612 II,36 |               Anusi; obecnie przestała o tym myśleć, tak dalece całą
613 II,36 |                  prosząco rozłąkę oddala tym samym od siebie wszelkie
614 II,36 |               panie kawalerze, czuwaj! I tym się nie ubezpieczaj, że
615 II,36 |               cały rok zatrzymać. A przy tym posłałem po stada do Perespy,
616 II,36 |               Zali to niepewni ludzie?~- Tym psubratom nigdy ufać nie
617 II,36 |                 okaże jawnie, czy jest w tym zasadzka, czyli jej nie
618 II,36 |                oficera, przynajmniej pod tym względem, iż ani jemu, ani
619 II,36 |          krzyknęła Anusia.~I tyle było w tym okrzyku prawdy i szczerości,
620 II,36 |        Dobrodzieju! ~Kogo Bóg wielkim na tym świecie uczynił, temu i
621 II,36 | Borzobohatej-Krasieńskiej, a poznałem to tym lepiej, gdy rajtarowie owi
622 II,36 |                  jednej strony podziwiam tym bardziej przezorność pańską,
623 II,37 |             niebezpieczne.~Zajmowali się tym rotmistrze powiatowi. Obok
624 II,37 |                 równie ponuro Kmicic.~Na tym skończyła się rozmowa. Kmicic
625 II,38 |             niebezpieczne.~Zajmowali się tym rotmistrze powiatowi. Obok
626 II,38 |                 równie ponuro Kmicic.~Na tym skończyła się rozmowa. Kmicic
627 II,39 |                ze słodyczą w parze, przy tym wielkie jego przymioty,
628 II,39 |                  czele sił lada jakich w tym celu, aby połączenia wojsk
629 II,39 |               lecz do gromów podobne - i tym podobniejsze, że przez szczególny
630 II,39 |                  nie śmiał odezwać się z tym głośno.~Sapieha zaś czuł,
631 II,40 |           skonaniu jego być muszę.~- Bóg tym rozrządzi - rzekł poważnie
632 II,40 |                  nieubłaganą nienawiść i tym była groźniejsza, że trudy
633 II,40 |                jeszcze więcej. Dawniej w tym obliczu malowała się jeno
634 II,40 |               chwytać za broń. Im dalej, tym było gorzej.~Drobna szlachta
635 II,40 |              bitwy zwyciężony.~Była przy tym w tym pościgu taka niezwykła
636 II,40 |              zwyciężony.~Była przy tym w tym pościgu taka niezwykła zawziętość
637 II,40 |              umiał się znaleźć, ale przy tym i jakowąś dzikość w duszy,
638 II,40 |                to mówił: "gorze!", gdy o tym schwytanym człeku była mowa? -
639 II,41 |                 niech jej nie tyka, bo w tym jego śmierć i moja... Niech
640 II,41 |                zdoła z siebie wydobyć. W tym ucisku dusznym począł litanię
641 II,41 |        jastrzębiej podobna, przypominała tym bardziej drapieżnego i rozwścieczonego
642 II,41 |                słynnym nazwiskiem, jak i tym, że ów, który je nosił,
643 II,42 |                 poniszczone; nie dość na tym: wody z wiosną rozlały zmieniwszy
644 III,1 |                im go potężniej dobywano, tym go potężniej pan Wejher
645 III,1 |                 opłynęły krwią szwedzką.~Tym bardziej zaś gniew wzbierał
646 III,1 |                  lecz Karolowi nie o łup tym razem chodziło. Cieszył
647 III,1 |                Gołębiem rozgromił. Teraz tym bardziej musiały się serca
648 III,1 |                 wymyślań...~- Mniejsza z tym! - odparł Karol Gustaw. -
649 III,1 |             wojska już zebrał, to grunt. Tym spieszniej musimy iść naprzód,
650 III,1 |                 tylko zaciekłość w całym tym kraju rozbudzić?~Karol Gustaw
651 III,2 |                 liczono, że wiedział i o tym, iż w żadnej z twierdz nie
652 III,2 |      Wołodyjowski.~- Nie pamiętam, aby o tym była mowa - odparła księżna.~
653 III,2 |               opowiadał o nieprzyjacielu tym, którzy go dotychczas nie
654 III,2 |                 o zdradzie Radziwiłła, o tym, jako pana Sapiehę na ludzi
655 III,2 |               niejednej wojnie i mówić o tym mogę.~- Pierwej my mu powariujemy
656 III,3 |                na Szwedach. Mniemał przy tym, i bardzo słusznie, że choćby
657 III,3 |             królowi, że bardzo proszę, i tym szczerzej, że jako najjaśniejszy
658 III,3 |             myśli. Ale gdy wojna w całym tym nieszczęsnym kraju rozgorzała
659 III,3 |                 i tureckich go ścigać, w tym jedynie celu, aby spokój
660 III,3 |            postanowienie starościńskie w tym względzie, tym bardziej
661 III,3 |           starościńskie w tym względzie, tym bardziej nalegał i zaręczał,
662 III,4 |                Kazimierz się znajduje.~W tym celu pułkownik Kanneberg
663 III,4 |          najlepsze konie. Czyniono wybór tym staranniej, że pułkownik
664 III,4 |                  Im pogoń dłużej trwała, tym stawała się bezładniejszą,
665 III,4 |               stawał na strzemionach, by tym potężniej ciąć uciekającego
666 III,4 |                 I jedni, i drudzy wpadli tym samym impetem do następnego
667 III,4 |            przyjść w pomoc.~Zapomnieli o tym, iż zaraz po ich przejściu
668 III,4 |           Czarniecki zaś, czy wiedział o tym przez swoich szpiegów, czy
669 III,4 |            pędząc za kupą tak, jak gdyby tym samym pędem chciał na Jarosław
670 III,4 |                 nieodbite, polegające na tym, że ostrze, skierowane niby
671 III,5 |                   bardzo moderowanej, za tym i list, że wkrótce hetmani
672 III,5 |              wódz - im kto znamienitszy, tym lepiej...~Zagłoba zwrócił
673 III,5 |            ziemia pożarła takie, które o tym zapominają! Umilkli wszyscy,
674 III,5 |                     Słyszeliśmy już tu o tym - odrzekł dość sucho marszałek,
675 III,5 |         wspomnieć o Swenonie, o sobie, o tym, jak na oczach królewskich
676 III,5 |            zawsze panią swej woli, bo na tym starodawne fundamenta naszych
677 III,5 |              właśnie pragnę dać przykład tym, którzy wielkość swego rodu
678 III,5 |                      Mniejsza wreszcie z tym; grunt, żem Lubomirskiego
679 III,6 |                 nie śmiał nawet myśleć o tym, by pan marszałek koronny
680 III,6 |                 uwolniony. Ledwo wieść o tym rozbiegła się po ziemiach,
681 III,6 |                 Czarniecki znajdował się tym razem o dwie mile drogi,
682 III,6 |                mu wszelki starunek. Ja w tym, że na pierwszym sejmie
683 III,6 |          widzieli. Okrutnie uradował się tym opowiadaniem pan Czarniecki,
684 III,7 |                  głodu umrzeć. Ale i pod tym względem lepszej nabrali
685 III,7 |                  siła moglibyśmy Szwedom tym zaszkodzić, ale jak go wziąć?
686 III,7 |           dalszej wojnie z nim naradzić.~Tym razem nie potrzeba było
687 III,7 |             słychać, źle! Ale nie pora o tym powiadać. Teraz do stołów
688 III,7 |             fortuny zostanie, to właśnie tym będzie sroższy, im byłeś
689 III,7 |                  świadczył.~- Mniejsza z tym! - rzekł Wołodyjowski. -
690 III,7 |                 pod Janowem, na koniec o tym, jak książę Bogusław rozbiwszy
691 III,7 |               uwolnił. Zamilczał tylko o tym, że pierwej się do nóg Radziwiłłowi
692 III,8 |               pewien został pochwycon na tym brzegu, przyjechałem upomnieć
693 III,8 |                    Wiem, żem mu odpłacił tym samym, czym on mnie chciał
694 III,8 |             musisz być pierwszą szablą w tym państwie?...~- In universo! -
695 III,8 |                nie uwolnił.~- Mniejsza z tym! - rzekł król. - Ot, tym
696 III,8 |                 tym! - rzekł król. - Ot, tym zdobyłem to królestwo (tu
697 III,8 |               uderzył się po szpadzie) i tym utrzymam. Nie potrzeba mi
698 III,8 |           parujesz. Szczęście, że nie na tym wojna polega, bo godnego
699 III,9 |                wywoływały tylko zemstę i tym większą zaciekłość. Kulesza,
700 III,9 |                 w siłę, jak rzeka rośnie tym bardziej, im więcej strumieni
701 III,9 |                 majdanie trzymając konie tym, którzy szukali.~Oddział
702 III,9 |             bronić przeprawy wpław. Przy tym wszystkie niemal paszcze
703 III,9 |                pokazało się jeszcze przy tym, że owi Szwedzi, którzy
704 III,10|                 zwykła rzecz i komput na tym nie cierpi, a nawet pan
705 III,10|                  da sobie rady.~- Wiem o tym - odrzekł Czarniecki - pan
706 III,11|                złe, bo im dzień dłuższy, tym podkurek potrzebniejszy.
707 III,11|              zamku do niego krużganek. W tym to kościele objawienie miałem,
708 III,11|                 Wiecie, waćpanowie, co o tym ludzie mówili, a to pewno,
709 III,11|                się chełpliwością... Przy tym zestarzał się człek, zestarzał,
710 III,11|              przykładu nie dawać, a przy tym niedobrze by było dla waćpana
711 III,11|             wichtarze u moich butów.~- O tym i nie ma mowy! Zacny to
712 III,11|                  się brał powołując przy tym na świadków obecnych, co
713 III,11|             widno było jak w dzień. Przy tym blasku uderzyli laudańscy
714 III,11|                  ukosem jak błyskawica i tym jednym ruchem odciął tylną
715 III,12|                  więc Kmicic kontentować tym, co mu pan Zagłoba o Hasslingowych
716 III,12|                    Naprzód, czego wy nad tym Hasslingiem jak kat nad
717 III,12|             lepiej podrapiemy, Zagłoby w tym głowa!~- Ba! Zda się na
718 III,12|               zapewniały bezpieczeństwa, tym bardziej nazwożono zdobyczy
719 III,12|                 ale nie chciało myśleć o tym wojsko. Ledwie pan Grodzicki
720 III,12|            usiłowały się na nie wdrapać.~Tym zaś nie poszczęściło się
721 III,12|                ludem Twoim i daj ratunek tym ginącym! Amen! amen! amen!~
722 III,13|                  więc Kmicic kontentować tym, co mu pan Zagłoba o Hasslingowych
723 III,13|                    Naprzód, czego wy nad tym Hasslingiem jak kat nad
724 III,13|             lepiej podrapiemy, Zagłoby w tym głowa!~- Ba! Zda się na
725 III,13|               zapewniały bezpieczeństwa, tym bardziej nazwożono zdobyczy
726 III,13|                 ale nie chciało myśleć o tym wojsko. Ledwie pan Grodzicki
727 III,13|            usiłowały się na nie wdrapać.~Tym zaś nie poszczęściło się
728 III,13|                ludem Twoim i daj ratunek tym ginącym! Amen! amen! amen!~
729 III,14|                  któren by umiał być tam tym, czym pan Czarniecki był
730 III,14|                  pan Andrzej za tą radą, tym bardziej że i Hasslinga
731 III,14|                trudno.~Na to Hassling:~- Tym bardziej że szlachcicem
732 III,14|             panieński żagiel wydęły, ale tym razem naprawdę się zakochał,
733 III,14|                  Ona! W piekle bym ją po tym poznał! - mruknął Wołodyjowski.~-
734 III,14|               Wołodyjowski, ale tak przy tym złowrogo wąsikami ruszył,
735 III,15|       Krakowskiego Przedmieścia i Wisły.~Tym zaś ostatnim wypadła najcięższa
736 III,15|                  nie zaniechali, owszem, tym bardziej darli się na drabiny,
737 III,15|           bardziej darli się na drabiny, tym zacieklej łupali bramę,
738 III,15|            umknęli się na obie strony ku tym, którzy drabiny przystawiali
739 III,15|                  rzucał się pan Zagłoba, tym oni śmieli się więcej. Dopiero
740 III,15|                 na bramę.~- Nie dosyć na tym! - woła - tam! do bramy!
741 III,15|                co Wittenberg zgodził się tym łatwiej, iż książę stał
742 III,15|               coraz większy pożar, który tym łatwiej ogarniał głowy,
743 III,15|                 na próżno. Powiadał przy tym Tyzenhauz, że król, jak
744 III,16|               trusi szlacheckiej?~A przy tym, o ileż triumf większy,
745 III,16|                 do tego, aby to przyszło tym pewniej, dlatego też nie
746 III,16|              dziewczyna mogła się oprzeć tym urokom, jakaż cnota mogła
747 III,16|                po pańsku wypełniał. Przy tym Oleńka udała się bez niechęci
748 III,16|       Billewiczówna, dowiedziawszy się o tym od młodego Szkota, wniosła
749 III,16|                 bądź wesołą i zapomnij o tym, coć dawniej bolało!~Ona
750 III,16|              oboje w Taurogach tak, iż o tym tylko myślał, jakby ich
751 III,16|             coraz częściej rozmyślał nad tym, co Sakowicz radził, i nad
752 III,16|                co Sakowicz radził, i nad tym, że Billewiczowie w wojnie
753 III,16|                 tom i tak uspokajała się tym, iż żadna mi od niego nie
754 III,16|             świecie nie ma... nie mogę o tym mówić, po prostu nie mogę
755 III,16|                  bo już poczęła myśleć o tym, jak by się wyrwać spod
756 III,16|                   gdy książę wspominał o tym, z czym mu się pan Kmicic
757 III,17|             zatem pan miecznik nawet i o tym przekonać, czy zakopane
758 III,17|                  w lesie i w polu niż na tym dworze zdrajcy i heretyka!~-
759 III,17|                 powiadam: że im prędzej, tym lepiej... A toć poddaństwa
760 III,17|                mi rezydencję, mniejsza z tym ! to z innych wiosek chłopstwo
761 III,17|                 Billewiczów dotknięto, w tym ujrzał najstraszniejszą
762 III,17|              będzie wiedziało, co wiozę, tym lepiej. Czeladź moja wierna,
763 III,17|       potrzebował - odparł szlachcic.~Na tym skończyła się rozmowa i
764 III,17|                 ale nie zaniepokoili się tym zbytnio, bo Paterson powiedział,
765 III,17|               skrypt mi oddać. Chętnie w tym waści dogodzę, gdyż przyznaję,
766 III,17|                  miecznik nie wiedział o tym i w zaślepieniu gniewnym
767 III,17|             morskiej, i tak była cudna w tym gniewie, że Bogusław zapatrzył
768 III,17|                 Sakowicz spoważniał.~- O tym wasza książęca mość nie
769 III,17|                  mi przez cały dzień: "O tym wasza książęca mość nie
770 III,17|                  którym wyziewy palące w tym właśnie miesiącu się podnoszą.~-
771 III,18|             własnym domu. Mea culpa... i tym większa, żem ten afront
772 III,18|                ale żem widział, iż nie w tym ratunek, z czystej miłości
773 III,18|           strasznym głosem Bogusław.~- O tym testamencie i ja wiedziałem -
774 III,19|                wczoraj wiązałem, a przed tym przyłożyłem jej nóż do gardzieli
775 III,19|               się uśmiechnął.~- Lepiej w tym kraju cenią tego, kto się
776 III,19|             namyślił się inaczej, idąc w tym za radą panienki, która
777 III,19|                 wydobyć i obliczyć..."~W tym miejscu zabrakło panu miecznikowi
778 III,20|           zwycięsko do Taurogów, poczęli tym gorliwiej myśleć o ucieczce.~
779 III,20|                Czarniecki. I będzie przy tym służył dobrej sprawie, i
780 III,20|                 w Taurogach, a taka przy tym biedna i cierpiąca, że gdy
781 III,20|          znajdował jakąś dziką rozkosz w tym, że i on cierpi i że będzie
782 III,20|         Bogusława przyjdą do Taurogów. W tym całą złożyli nadzieję, spodziewając
783 III,20|                kary i sprawiedliwości na tym świecie nie było!... Czekajmy
784 III,20|                 uspokajał ją i pocieszał tym, że młody książę nie zmierzył
785 III,21|            snadnie pogrążone być może.~I tym bardziej brała jej za złe
786 III,21|              Babinicza. Nieraz ze sobą o tym rozmawiały.~- Inni jako
787 III,21|                 waćpanna pij!" Żeby przy tym był grubian, ale nie był;
788 III,21|                   pani, wiedziałem już o tym dawniej, ale nie rozumiejąc,
789 III,21|             nawet nie wspominałem pani o tym. Bo że się w tak wielkiej
790 III,21|                nam zadał... W podjeździe tym były wojska tatarskie...~
791 III,21|                zaś, mając ludzi lekkich, tym bardziej dojeżdżał. Co krok
792 III,21|                  czego najlepszy dowód w tym, iż mnie wysłał do Prus.~-
793 III,21|               miecznik.~- A później figa tym wszystkim Niemcom... Może
794 III,22|            Hassling, dowiedziawszy się o tym od żołnierzy, poszedł natychmiast
795 III,22|                wyjechał. Oleńka wolała o tym przed Ketlingiem zamilczeć,
796 III,22|                  szwedzkimi na Żmudzi.~W tym celu, po przybyciu do Taurogów
797 III,22|               wisielec. Nie powiadajże o tym nikomu, żeby mu jeszcze
798 III,22|                     Postaram się. Jeno w tym rzecz, czy skryptu gdzie
799 III,22|                teraz muszę jechać i przy tym sił mnie ta przeklęta febris
800 III,22|                 nikomu nie ustąpię. Przy tym dziewka okrutnie mi się
801 III,22|               Jużem to zauważył zaraz po tym, kiedyśmy ją to zabrali,
802 III,22|              Jeśli w czym są czary, to w tym.~Sakowicz prawdę mówił,
803 III,22|                kochał; książę wiedział o tym i dlatego płacił mu, jeśli
804 III,22|                 dopomóc mu postanowił.~W tym celu koło południa, gdy
805 III,22|               głowy nie spadnie. Wiedz o tym waćpanna, że ja mało kogo
806 III,22|             Wiedzże, iż teraz nie czas o tym myśleć i że nawet w spokojnych
807 III,23|               niepodobną jej nie uczyni, tym bardziej że w kraju wrzało
808 III,23|             wciągnąć się nie dawał, przy tym często bywał nieobecny,
809 III,23|                    Waćpanna wiedziałaś o tym!... - krzyknął starosta.~
810 III,23|         Borzobohata poczęła się nudzić i tym bardziej Sakowiczowi dokuczać.
811 III,23|              rada. Rozumowała sobie przy tym, że na obczyźnie, między
812 III,23|        roztropności, abym więcej przeciw tym zbójom mógł ze świeżymi
813 III,23|               trzymana? Wiedzże waćpan o tym, że jeśli to uczynisz, słowa
814 III,23|              starosta tego czynić, bo po tym nowym zwycięstwie partie
815 III,23|           wspomnienia. Nie wiedział przy tym, jak prędko już to groźne
816 III,23|           krakały o niej w powietrzu - i tym bardziej, kto żyw, chwytał
817 III,23|   Wiśniowieckiego głową. Mamy nadzieję w tym, że pospolite ruszenie,
818 III,24|          Duglasowej dywizji.~Zdumiał się tym postępkiem stary jenerał,
819 III,24|            łupami i kasą, wyciąwszy przy tym pięćdziesiąt piechoty konwoju.~
820 III,24|         przeważne siły.~- Wariat dowodzi tym oddziałem - mówił o nim
821 III,24|             Duglas odgadł, że musi być w tym jakaś prywatna nienawiść.~
822 III,24|                już porać się tak długo z tym rozbójnikiem - rzekł do
823 III,24|             miejscowa ludność uwiadomi o tym Babinicza. Jakoż tak się
824 III,24|              tatarskiego pochodu i szedł tym samym szlakiem, zatem już
825 III,24|                niewątpliwie więc stała w tym miejscu Bogusławowa piechota,
826 III,24|                  by waszej dostojności o tym donieść.~- Jezdni czy piesi? -
827 III,24|             wiedział, czyli ma iść dalej tym leśnym szlakiem, czy się
828 III,24|                     Dowiedzieliśmy się o tym - mówił pan Bies - zanim
829 III,24|                 piechoty. Ale niczyjej w tym winy nie ma i książę postąpił
830 III,24|                było wielce, że nie mogli tym razem nic wskórać przeciw
831 III,24|             przechodzili tuż, tuż, ani o tym wiedząc. Duglas też pójdzie
832 III,25|          Duglasowej dywizji.~Zdumiał się tym postępkiem stary jenerał,
833 III,25|            łupami i kasą, wyciąwszy przy tym pięćdziesiąt piechoty konwoju.~
834 III,25|         przeważne siły.~- Wariat dowodzi tym oddziałem - mówił o nim
835 III,25|             Duglas odgadł, że musi być w tym jakaś prywatna nienawiść.~
836 III,25|                już porać się tak długo z tym rozbójnikiem - rzekł do
837 III,25|             miejscowa ludność uwiadomi o tym Babinicza. Jakoż tak się
838 III,25|              tatarskiego pochodu i szedł tym samym szlakiem, zatem już
839 III,25|                niewątpliwie więc stała w tym miejscu Bogusławowa piechota,
840 III,25|                  by waszej dostojności o tym donieść.~- Jezdni czy piesi? -
841 III,25|             wiedział, czyli ma iść dalej tym leśnym szlakiem, czy się
842 III,25|                     Dowiedzieliśmy się o tym - mówił pan Bies - zanim
843 III,25|                 piechoty. Ale niczyjej w tym winy nie ma i książę postąpił
844 III,25|                było wielce, że nie mogli tym razem nic wskórać przeciw
845 III,25|             przechodzili tuż, tuż, ani o tym wiedząc. Duglas też pójdzie
846 III,26|                  Kmicic dowiedział się o tym jeszcze przed przejściem
847 III,26|        zapuszczał się w granice pruskie, tym srożej paliły go rany serca,
848 III,26|                 obronę już słabszą, więc tym bardziej dokazywał. Nowiny
849 III,26|          wzruszył, bo poznał zaraz, że w tym jest omen niebieski.~- Jędrek! -
850 III,27|                      Rycerz to jest przy tym niezrównany, z którym się
851 III,27|                   Trzeba panu Zagłobie o tym lekarstwie powiedzieć -
852 III,27|                rzecze Rössel - ale co po tym, kiedy książę nie dość zapędy
853 III,27|         mieszkając chorągwie ruszył.~Ale tym razem poszła naprzód Babiniczowa
854 III,27|                   za chwilę Wołodyjowski tym brodem przyjdzie mi w pomoc..."~
855 III,27|                  zawołał książę.~I chcąc tym pewniej uderzyć, począł
856 III,28|              czuła, że oczu nie zmruży w tym domu splamionym. Zdało jej
857 III,28|          niezmierna, że nie mogąca się w tym biednym sercu pomieścić...~
858 III,28|          pomieścić...~Żałość za czym? Za tym, co by być mogło, gdyby
859 III,28|                   rzekła:~- Oleńka! ty w tym domu od boleści się wijesz...~
860 III,28|              wielkim płaczem radości, bo tym prostym ludziom zdało się,
861 III,28|                przyszedł w te strony, bo tym sposobem prędzej się z nim
862 III,29|                szał go wprawiały, a przy tym cierpiało w nim i serce.
863 III,29|               napadu, mniejsza mu było z tym, byle się komu innemu nie
864 III,29|              mieczem, zasięgnął języka o tym, że uszła wraz z panną Borzobohatą,
865 III,29|       szlachcianek. Mógł to przypuszczać tym bardziej, iż wiedział, że
866 III,29|              ramienia, ale cię przez nią tym łatwiej Kupido strzałą przeszyje!...~
867 III,29|                 nimi, nie myśląc nawet o tym, co czyni.~A w gęstwie jazdy
868 III,29|              zarówno dla stron obu. Przy tym nieprzyjaciel rozrzuciwszy
869 III,29|            Wołmontowiczach!~Ach! gdyby w tym tłumie wiedziano, że wieś
870 III,29|             Babinicza krzątając się przy tym, aby zwycięzcom należyte
871 III,30|              wilków, a Babinicz gonił go tym zawzięciej; dlatego to do
872 III,30|                więc ucieczka stawała się tym trudniejsza, bo ślady kopyt
873 III,30|                stanął na wzniesieniu pod tym samym krzyżem, pod którym
874 III,30|                 wagę srebra. Był to przy tym lud wcale do zwykłych czambułowych
875 III,30|          podnosiła okrzyk salutując przy tym pana Andrzeja szablami.
876 III,30|                 ani Skrzetuski? Kto przy tym Częstochowę osłaniał, króla
877 III,30|                kompanii zaprosić, ale po tym, com usłyszał, wolę poszukać
878 III,31|              zdobyczy już myśleli, ale o tym jeno, by ze lwiej paszczęki
879 III,31|                hetmani zlitowali się nad tym wojskiem nędzników; lecz
880 III,31|                Więc postanowiła pójść za tym głosem; czując jednak w
881 III,31|            dojrzeć nie mogli, bo droga w tym miejscu szła falisto, wkrótce
882 III,31|                 zmiłuj się nad nim!..~Na tym zeszła jej cała noc. Ksiądz
883 III,31|              niej na Nowy Rok zapukam. W tym spełni się jego wola.~-
884 III,31|              zysku ze zdrady! Ale jaka w tym zasługa?... Zali nie nowy
885 III,31|                 swojej... Ale dość mi na tym! Szczęśliwa będę, gdy usłyszę,
886 III,32|                 ale lada dzień zjadą.~Na tym skończyła się pierwszego
887 III,32|               chudą, wynędzniałą, a przy tym nosił długą brodę, która
888 III,32|                  niebieskim staną, już w tym życiu doczesnym mają otrzymać
889 III,32|      nieprzyjacielskiej ręki uchronił, o tym tamtejsi incolae najlepiej
890 III,32|                mógł, postanowiliśmy je w tym liście naszym promulgować,
891 III,32|                  słyszała, biegając przy tym jak szalona po komnacie