1657-bijci | bijem-cesar | cetka-czeka | czela-dopus | dopyt-dzwie | dzwig-goral | gore-instr | insty-kielz | kieml-kozie | kozio-lejbg | lejc-medrs | medyc-nadal | nadas-naryc | narze-nieus | nieuw-obudz | obum-odzia | odzie-ostaw | osten-piecz | piedz-podej | podep-polap | polat-posie | posil-pozam | pozap-przej | przek-przyg | przyj-purpu | pusci-rozes | rozet-rudni | rudy-sierp | siers-spali | spalo-strac | strad-szkap | szkar-truci | truda-ulegn | ulekl-uzde | uznaj-winni | winny-wstrz | wstyd-wymus | wymyk-wywal | wywar-zajaz | zajde-zarec | zarek-zbroj | zbrud-zlupi | zlust-zwrac | zwroc-zzyma
bold = Main text
Tom, Rozdzial grey = Comment text
2001 III,9 | się naprzód o ojca swego dopytuj, nie o wuja, bo Europę byk
2002 II,4 | ktoś nowiny przywoził. Nie dopytując się o nic i tylko nadstawiając
2003 II,5 | poszli, a ja się opodal dorabiam, jak mogę.~- To nie mieszkasz
2004 III,10| dwieście koni nie mogliśmy się dorachować, gdym odjeżdżał, których
2005 II,4 | zatwardziała. A gdym mu doradził, żeby się choć przeżegnał,
2006 I,24 | afektu bardzo doświadczona, doradziła.~- Zdrowie waszmości - wtrącił
2007 II,5 | przebył i fortuny się w końcu dorobił. Nie wstydząc się więc dawnej
2008 III,3 | chłopi ordynaccy. Ĺud rosły, dorodny, któren gdy go w barwiste
2009 II,6 | obaczycie, czy każdej nie dorosnę. Drugi Zbaraż tu urządzę,
2010 III,6 | Czarnieckiemu samemu chciał dorównać, lecz nie zdołał, bo mu
2011 III,14| Przecież panna Billewiczówna dorównywa tamtej urodą, ale taka w
2012 II,16 | on, który potęgą królom dorównywał?~- Gaśnie już, gaśnie...~-
2013 III,28| mękę towarzyszki Anusia i dorozumiała się powodu, bo jej poprzednio
2014 II,17 | nie chciał przez odmowę dorzucać iskry na żywioły palne,
2015 I,21 | tego więcej nie będzie. Nie dorzucaj choć ty ciężaru do brzemienia,
2016 II,8 | jeszcze od czasu do czasu dorzucał niedbale jedno więcej. Słuchacze
2017 I,16 | podniesionym głosem.~Lecz było to dorzucić prochu do ognia.~- Gdybym
2018 III,30| nieprzyjaciel może ich lada chwila doścignąć.~W końcu nędza ich przeszła
2019 III,6 | co? Gdyby był Carolusa doścignął, sam diabeł nie potrafiłby
2020 III,6 | Konia mi dawajcie! Jeszcze doścignę! - wołał Roch.~Lecz oni
2021 III,29| zaraz w pierwszej chwili dosiadły z rozkazu miecznika podjezdków,
2022 II,39 | a byle nasze wojska ich dosięgły, to się rozlecą. Karoce
2023 III,27| w kilku skokach konie go dosięgną.~Nagle stało się coś dziwnego.~
2024 III,7 | to wówczas na pewno go dosięgniem.~- Byle z tymi Szwedami
2025 II,22 | mnie głową, mopanku, bo nie dosięgniesz!~A na to Kmicic już z błyskawicami
2026 II,29 | czego doszedł i czego się dosłużył, służąc sobie.~A jednak
2027 I,8 | biegną. Fortuny się nie dosłużysz, chyba więcej ran w skórze.
2028 III,14| którzy nie dowidzą i nie dosłyszą, zatem i nie dopilnują.~-
2029 I,4 | mruknął ponuro Józwa.~Panna dosłyszała i odparła zaraz żywo:~-
2030 I,5 | głos tak cichy, że ledwie dosłyszalny.~Po czym Rekuć wyprężył
2031 III,9 | wprawne ucho Wołodyjowskiego dosłyszało coś podobnego do stąpania
2032 I,1 | nadstawiła uszu, czy nie dosłyszy jeszcze choć tego dzwonka
2033 III,26| zapełnione, znów przekroczył Dospadę i jak duch zniszczenia na
2034 III,26| zastąpić, cofnął się koło Dospady w granice Rzeczypospolitej.~
2035 III,27| Babiniczowi, bo gdyby nie on, nie dostalibyśmy się przez rzekę!~- Vivat
2036 I,25 | wszystkie listy radziwiłłowskie dostałyby się z nim razem w moc konfederatów.
2037 III,14| przerwał Zagłoba - pierw go dostań, potem będziesz wydziwiał,
2038 II,23 | Prosto tędy do drogi się dostaniecie:~I góral zaciął szkapinę.
2039 I,11 | znam, bo są miejsca, gdzie dostąpić nie można i gdzie zwierz
2040 III,28| zwłaszcza by jego piechocie dostarczono strzelb, których znaczną
2041 I,11 | przewodników, których pan łowczy dostarczył.~
2042 II,15 | siarki, a węgla sami im dostarczymy, jeśli uda nam się choć
2043 II,17 | skoro załoga ich okazała się dostateczną do obrony przeciw tak potężnemu
2044 III,23| się one Anusi słuszne i dostateczne, ale przecie pomyślała sobie,
2045 I,13 | i stanąć na czele potęgi dostatecznej do pomyślnego rozstrzygnięcia
2046 I,25 | ciągnęły wozy ze służbą, dostatkami, zapasami żywności, dobytkiem
2047 III,27| wykupić; pospolity żołnierz dostawał nożem po gardle i konał
2048 III,15| jedne kochane usta, i dusza dostawała mu skrzydeł.~A jeszcze i
2049 III,1 | szlachcica żywcem lub umarłego dostawi, wolność na wieczne czasy
2050 II,9 | Chmielarze, którzy swój towar dostawiali aż do Przasnysza tamtejszym
2051 II,9 | komendantowi opowiedział.~- Dostawiam konie wojskom jego szwedzkiej
2052 II,9 | listy komendantów z rozkazem dostawienia wielkich ilości zboża, chleba,
2053 II,9 | się zdarzało, albowiem po dostawieniu spyży pędzili chłopstwo
2054 II,24 | legowiska. Lecz omijano dostępne dla nieprzyjaciela miejsca,
2055 II,28 | nawzajem przeszkadzają, bo dostępu dla wszystkich nie masz.~-
2056 II,27 | omnes prerogativas urzędów, dostojeństw i dobrodziejstw ojczystych
2057 I,10 | dworzan, szlachty otaczał jego dostojną osobę; za nimi w szyku bojowym
2058 II,22 | królowa.~Płynęły więc z ust dostojnego księcia Kościoła słowa jak
2059 III,15| szwedzkiej.~Stanął więc otoczony dostojnikami duchownymi i świeckimi,
2060 III,21| ukontentowania, że ją zwą jej dostojnością i że nowiny są "mniej pomyślne".~-
2061 II,22 | Zatem oświadczam waszym dostojnościom, że co bądź ma nas spotkać,
2062 II,21 | nikt, choćby nie wiem jak dostojny, kolorystą nie czynił! źle
2063 II,25 | skoczył strzemienia swymi dostojnymi rękoma potrzymać i w tej
2064 III,7 | Skrzetuski.~On zaś istotnie, dostrzegłszy ich, począł odsuwać tłum
2065 II,34 | czy zmarszczenia brwi nie dostrzeże, po czym wychylał napitek
2066 II,39 | ludzi, nie mógł przejść nie dostrzeżony.~Oficerowie, co doświadczeńsi,
2067 III,29| zbyt był jednak starym i doświaczonym żołnierzem, aby nie przedsięwziąść
2068 I,23 | a pan Andrzej dziwnego doświadczał uczucia, z którego sam sobie
2069 II,6 | Nad wszystkimi zaś górował doświadczeniem wojennym i wymową pan Zagłoba
2070 I,10 | spod Nakła. Nikt jednak w doświadczeniu wojennym nie mógł wyrównać
2071 II,39 | dostrzeżony.~Oficerowie, co doświadczeńsi, bardzo podziwiali ten pochód
2072 II,6 | większy rycerz? Kto żołnierz doświadczeńszy? Pana Zagłobę prosimy...
2073 I,24 | w rzeczach afektu bardzo doświadczona, doradziła.~- Zdrowie waszmości -
2074 II,22 | nie obejdzie; pewne to i doświadczone szable. Nadto jego świątobliwość
2075 II,22 | Kmicica:~- Czekamy tedy doświadczonej rady waścinej...~Kmicic
2076 III,15| powierzono mu, jako wsławionemu i doświadczonemu wojownikowi, komendę nad
2077 III,30| rozumiem, żeś mnie chciał doświadczyć, i dlategoś mnie jakoby
2078 II,22 | obojeśmy z miłościwym królem doświadczyli, ja przecie mówię, że na
2079 III,22| wzdychacie, tylko że ona nie doświadczywszy zgaduje, że tamten zdrowszy
2080 I,7 | Stakjanowie, a za nimi inni dosyłali wiernie do Pacunelów ryby,
2081 I,12 | nie może... Panie Michale, doszedłeś do fortuny!... Już tak widać
2082 II,22 | zakończyła. Do jakiegoż obłędu doszliście, obywatele tej prześwietnej
2083 II,19 | nieprzyjacielska aż pod ów kościół dotarła, choćby wszystkie prochy
2084 III,29| bezładnie i tylko kilkunastu dotarło piersiami końskimi do zasieków.
2085 II,23 | odpowiedział nic i przejechał mimo. Dotarłszy do orszaku królewskiego,
2086 I,21 | Kiedy wesele?" - ubodło go dotkliwie, bo wnet stanęła mu jako
2087 II,21 | niechże niewierni Tomasze dotkną ran moich!~- U mnie masz
2088 II,12 | głowach, ramionach, nie dotknąwszy stopą ziemi. Piersiom brakło
2089 III,29| śmiałby się i drwił, lecz gdy dotknęło jego osobę, ryczał jak ranny
2090 I,21 | strudzonemu i zbitemu każde dotknięcie ból sprawia, tak on duszę
2091 III,17| dopiero gdy Billewiczów dotknięto, w tym ujrzał najstraszniejszą
2092 II,17 | któremu Szwedzi pierwsi nie dotrzymali punktów, bo mu piechotę
2093 III,27| rycerski, że wszystko ci będzie dotrzymane. W przeciwnym razie możesz
2094 III,8 | wami nie brak, jeno wiary w dotrzymaniu obietnic i przysiąg brakuje.~-
2095 III,27| wejdziesz w drogę albo nie dotrzymaszli słowa, nic cię nie uchroni,
2096 II,7 | które prywatnie daję, zawsze dotrzymuję. W polityce co innego...
2097 I,15 | Jeśli wy ojczyźnie nie dotrzymujecie, to cnotliwy ten, kto wam
2098 I,26 | śmierci...~- A to pięknie dotrzymujesz... Nie ma co mówić!...~-
2099 I,1 | związane pod błogosławieństwem, dotrzymywały najczęściej układu. W samym
2100 I,12 | stanie. Oto książę wojewoda dotychczasową wojnę panu podskarbiemu
2101 II,7 | przymierze i popchnąć na Szwedów dotychczasowych wrogów, podówczas szczęście
2102 III,4 | tam, gdzie szyja piersi dotyka, zadawał cios lekki, nieznaczny,
2103 III,27| i począł mu się kłaniać dotykając ręką czoła, ust i piersi.
2104 I,25 | część województwa trockiego, dotykająca Prus elektorskich, zamożna
2105 III,29| na obszernym pastewniku dotykającym jedną stroną rzeczki. Miecznik
2106 I,19 | radziwiłłowskiego, które dotykało koryta. Kilka koni, zapadłych
2107 III,4 | iż ledwie brzuchami nie dotykały ziemi. Jeźdźcy pochylili
2108 I,9 | ruskiego w chorągwi służąc douczyłem się reszty. Było tam kilku
2109 I,9 | waćpana o tym dopiero się dowiaduję, bo mi to już ludzie twoi
2110 II,34 | i czytał, co następuje:~"Dowiadujemy się przez gońca, świeżo
2111 III,14| bardzo starych, którzy nie dowidzą i nie dosłyszą, zatem i
2112 II,16 | w krzyże dosięgnął, nie dowiedliby nam, żeśmy umyślnie do niego
2113 III,17| pewnie tych dwoje regalistów dowiedziało się o jego stosunkach ze
2114 II,3 | się zjeżdżają. W Sobocie dowiemy się o innych miastach, gdzie
2115 II,35 | mnie, póki do serca nie dowierciła... Teraz ani dba!~Kmicic
2116 II,36 | do rąk pana Sapieżyńskich dowiezie.~I zdaje się, że już w miesiąc
2117 III,31| Kmicica ozwał się znowu:~- Nie dowieziecie go do Lubicza.~- Kazał się
2118 II,35 | by ją w bezpieczeństwie dowiózł... Ot, waćpan mógłbyś się
2119 II,36 | sługą - Babinicz." ~Dragoni, dowlókłszy się do Zamościa późną nocą,
2120 II,39 | zebrać.~- Godzi się supozycje dowodami poprzeć, mości książę.~-
2121 III,6 | Za czasów kozackich wojen dowódcy potężnych watah tracili
2122 I,13 | nagrodą, z jakimś widocznym dowodem książęcego faworu; w zamian
2123 II,19 | zaniechali szturmów, aby tym dowodniej okazać oblężonym, że już
2124 III,27| Szczęśliwyś ty, że wolentarzami dowodzisz... Jędrek, słuchaj, bracie!...
2125 III,11| wyćwiczonego żołnierza, dowodzonego przez biegłych i doświadczonych
2126 II,18 | Kuklinowskiego oddaję mu jeńca do dowolnego rozporządzenia.~Nastała
2127 II,19 | to przynajmniej dla jego dowozów i komunikacyj.~Fala niebezpieczeństw
2128 III,11| łupem otoczeni i pozbawieni dowozu, panu Sapieże zaś nie pozostawało
2129 II,15 | ze strony klasztoru nie dozna żadnej przeszkody, ale Częstochowa
2130 II,16 | despektach, których obraz może doznać, jeżeli nieprzyjaciel twierdzę
2131 II,15 | broń podnoszą... Dobrze! doznają naszej broni!~- A my ich -
2132 I,13 | więc i ten zawód, jakiego doznaje każda uczciwa dusza na widok
2133 III,19| WPan krzywdą, której od was doznałem, zgoła wyekskuzować. Ja
2134 III,28| Goszczuny najsroższego losu doznały, bo i ludność była do połowy
2135 I,14 | albo nawet mścić się za doznany zawód. Wszakże oddał im
2136 II,29 | pani Jakimowiczowa, niegdyś dozorczyni fraucymeru w Kiejdanach,
2137 II,9 | siedząc pod bezpośrednim dozorem komendantów szwedzkich,
2138 III,11| oficerowie, którzy i bez dozoru hetmańskiego służbę pełnili,
2139 I,8 | Zdaj mnie opiekę nad sobą, dozwól pokosztować słodkości wzajemnego
2140 III,6 | mu z Karolem spotkać się dozwoliła i prowadziła rękę w spotkaniu.~
2141 II,34 | ludzi i na Podlasie mu iść dozwolono.~- To się spotkamy, jako
2142 I,8 | chorągiew po twoim dziadku, dozwólże mi i wnuczkę odziedziczyć.
2143 I,15 | Skrzetuski.~- Żebyśmy aby dożyli - odpowiedział Zagłoba -
2144 III,18| oczki... Sakowicz! weźmiesz dożywociem Prudy za Oszmianą!... Kiedy
2145 II,41 | przyjechali do książęcej kwatery. Drabanci postawili lektykę; dwóch
2146 II,41 | uderzył nozdrzami w hełm drabanta, czy przestraszył się, dość,
2147 II,41 | kazał się więc czterem drabantom nosić w otwartej lektyce.
2148 II,28 | chorągiew bez komendy i bez drabin ruszyła, bo powiadają tak:
2149 III,31| chwyciła konwulsyjnie za drabinę wozu. I z chwilą gdy przyszła
2150 III,31| parę przy dyszlu, a w końcu drabiniasty półtorak otoczony przez
2151 I,17 | więźniów przed ogromnym wozem drabiniastym zaprzężonym we cztery konie.~-
2152 II,11 | Kruszyny chłop nadjechał w drabinkach. Kmicic zwróciwszy się ku
2153 I,8 | Basior odezwał mu się od drabinki; rycerz zbliżył się, poklepał
2154 II,13 | poosadzanych na długich drągach, kos, sztorcem na drzewcach
2155 III,15| łanowa, czeladź zbrojna w drągi, oskardy, siekiery. Czworobok
2156 I,17 | Wołodyjowski stojącego w pobliżu dragona.~- A kto jego wie?~- Jak
2157 I,17 | oficerem?~- On u Mieleszki w dragonach chorągiew nosi, do czego
2158 III,2 | chorągwi wydaje się, że jest dragonem... Nic on na godność nie
2159 III,9 | później pchnął pan Czarniecki dragonię Lubomirskiego w pomoc Wąsowiczowi.~
2160 I,1 | Miałem dwieście swoich dragoników, bardzo przednich, ale mi
2161 I,7 | Wołodyjowski, pułkownik dragoński wojewody wileńskiego.~-
2162 I,14 | księciu prócz kilku regimentów dragońskich i cudzoziemskiej piechoty?~
2163 I,18 | podstawił rękojeść swego dragońskiego pałasza, zakręcił błyskawicowym
2164 I,17 | Zagłobie głownię ciężkiej dragońskiej szabli i powtórzył:~- Innej
2165 III,2 | trzeba po ojcowsku, nie po dragońsku... Powiesz mu: "Panie bracie,
2166 III,8 | białą płachtą osadzoną na drągu i ruszyli.~Z początku jechali
2167 I,10 | Skoraszewskiego! Po co on ma w Drahimiu czy w Czaplinku siedzieć! -
2168 I,10 | westmanlandzka szła pod Drakenborgiem, a helsingerska, złożona
2169 I,18 | Jakże to? - pytał pan Roch drapiąc się w głowę.~- Rozkaz! -
2170 II,13 | dwoje, a zarazem wychudłą, drapieżną ręką chwycił kieskę leżącą
2171 III,15| przykładali do niego swej drapieżnej ręki, przez wzgląd na osobę
2172 III,16| jeno musiało być kroplą drążącą kamień. Wszystko, co czynił
2173 III,6 | czegoś takiego, co by tak drażliwego człeka ubość mogło.~I żałował
2174 II,16 | lewo i umyślnie niby się drażniąc, powtarzał:~- Bić Szwedów!
2175 III,18| świecie Mostów. Jeno mi drażnić szwedzkiej bestii nie wypada,
2176 III,6 | zapach krwi i potu końskiego drażnił nozdrza i tamował dech w
2177 II,14 | jest żelazna, a wewnątrz drążona, prochami naładowana. W
2178 II,25 | uchodzić. Kryształ ich, drążony i polerowany do cienka może
2179 II,7 | Co mi jest? Choroba mnie drąży, aż zwalę się jak spróchniałe
2180 II,18 | to wszystko Kmicic począł drążyć cicho dziury w pochyłości
2181 II,25 | Szwedów, męcz~I jak możesz dręcz.~ ~Łupże Szwedów, łup~I
2182 II,12 | pozwólcie temu szlachetce dręczyć mnie dłużej!...~- Daj waść
2183 I,21 | dlatego, abyś choć ty mnie nie dręczył... Gniew mnie dziś uniósł...
2184 II,7 | pytania, które ustawicznie dręczyły duszę księcia Janusza. Dnie
2185 I,12 | Ubrany był tylko w żupan drelichowy z tak długimi rękawami,
2186 II,41 | drzewa.~Kmicica mimo woli dreszcze przeszły.~"To dla mnie -
2187 III,17| że w czasie jej napadów drętwiał zupełnie, tak iż musiano
2188 II,6 | rozpalić!~Wnet naniesiono drew i w kwadrans później zapłonął
2189 II,14 | z papieru albo czasem z drewna siedzi.~- Jezu Nazareński!
2190 II,4 | chłop olbrzymi, stukał drewnianą nogą w luźne deski, którymi
2191 II,12 | wrzucanego do blaszanych i drewnianych mis. I znowu rzeka głów
2192 I,10 | żelazo, które póki czerwone, drga, żyje, sypie iskry, pali,
2193 II,29 | zewnątrz.~Nagle krótkie drgania poczęły wstrząsać olbrzymim
2194 I,17 | całą Litwę, aby nie śmiała drgnąć nawet pod żelazną jego ręką.
2195 I,1 | doszedł głos dzwonka.~Panna drgnęła, lecz oprzytomniawszy wnet
2196 I,1 | pan podkomorzy mógł ten drobiazg szlachecki do czasu mego
2197 III,16| Otoczył naprzód dziewczynę drobiazgową troskliwością, tak aby musiała
2198 I,13 | mniejsza i twarzyczkę ma drobniejszą, rzekłbyś: dziecinną. Ot!
2199 I,6 | do Wodoktów była wysłała. Drobniejszej braci tęskno było do robót
2200 I,1 | komina wyrostek przyrzucał drobniejszych brzeźniaków i łuczywa. Gdy
2201 II,25 | się na każdej podstawie, drobniutkich wzrostem na orzech laskowy,
2202 II,15 | pierwsza i druga. Począł mżyć drobny deszcz w postaci mgły zimnej
2203 II,24 | złączyć się z nimi, ruszył drobnym kłusem przeciw Szwedom.~
2204 III,18| Czy wiesz waszmość, mój drobrodzieju, dlaczegom się sprzeciwiał
2205 II,29 | ubroczył we krwi bliskiej, drogiej... On to wszystko uczynił,
2206 II,18 | pośliznąć i upaść, a to aby swej drogocennej kiszki nie zamoczyć, więc
2207 I,17 | Pan Zagłoba rósł jak na drożdżach.~- Radźmy teraz, co nam
2208 III,31| Morozach, Wołmontowiczach, Drożejkanach, Mozgach, w Goszczunach
2209 III,28| dziwnym trafem ocalały; za to Drożejkany i Mozgi Domaszewiczów były
2210 I,10 | nie poczytywali za rzecz drożną gawędzić tak głośno, że
2211 II,21 | że uczuł, iż nie ma nic droższego na ziemi całej od tego ojca
2212 I,1 | będzie. Tu pierwsze służby i droższy legat, który naprzód chciałbym
2213 I,25 | kaftana wyglądał mu brzeg drucianej kolczugi, jak gdyby wybierał
2214 II,29 | naramienniki i misiurkę z drucianym czepcem, który spływał mu
2215 III,32| Andrzeju, i do cię, stary druhu, panie Michale! Nie dość
2216 III,7 | Wołodyjowski. - Już my odtąd druhy na śmierć i życie! Któren
2217 I,12 | księcia założona, a tu obok drukarnia, w której się księgi heretyckie
2218 II,2 | Sapiehy odsyłam, a kopie drukować każę i po kraju rozrzucę.
2219 II,10 | wyszła, a po chwili wróciła z drukowanymi świstkami w ręku i stanąwszy
2220 I,12 | której się księgi heretyckie drukują.~- Tfe! - rzekł Zagłoba -
2221 I,1 | warczały wrzeciona, migotały druty w ręku panny Kulwiecówny,
2222 II,24 | tocząc się w przepaść, druzgoce wszystko w biegu, tak i
2223 II,14 | kapeluszy lub hełmów, wnet druzgotał je i rozpraszał celnym pociskiem
2224 II,15 | szańców szwedzkich; tam druzgotały dylowania, rozrzucały kosze,
2225 II,24 | Powstały krzyki, lament druzgotanych mężów, rozpaczliwe wołania
2226 I,25 | przynajmniej powyzdychała, to się drużyna rozbieży. Dla Boga, życzliwie
2227 II,9 | chmielu się trudnili, i drwale, i rybitwowie, którzy zastawiali
2228 III,27| wprawa dać może. Jak gdy ćma drwali rzuci się na las sosen gonnych,
2229 II,15 | poczerwieniał więc i rzekł:~- Mnisi drwią z nas, mości panowie!~-
2230 III,18| niezwalczone impedimentum.~- Drwię sobie z waszych szlacheckich
2231 III,29| pan starosta śmiałby się i drwił, lecz gdy dotknęło jego
2232 III,18| rozumiesz!...~- Ale my nie drwim! - odparł zaperzony pan
2233 II,9 | starszyzną szwedzką, śmiała się z drwin, jakich oficerowie pozwalali
2234 II,19 | żołnierzy niż jałowe z niej drwiny przy kielichach i niż wysypianie
2235 II,15 | forteca poczęła skakać i drygać, jakoby ją kto na linie
2236 II,17 | jak onej kolubrynie tę dryjakiew w gębę włożę i sznureczek
2237 III,16| odurzyć, a małoż to durzących dryjakwi ma medyk waszej książęcej
2238 I,12 | tam na górze aż szyby drżą, a waćpanowie ani wiecie,
2239 III,14| Powiadaj dalej! - ozwał się drżąc z niecierpliwości Kmicic.~-
2240 II,14 | Panie! - odpowiedziało drżące pacholę - wyobrażałem sobie
2241 II,13 | rozległ się niespodzianie drżący i stary głos żebraczki kościelnej
2242 II,16 | ich wreszcie w stodole, drżących od zimna, sponiewieranych;
2243 I,21 | dwa słońca!... Wszystko drżało przed Chmielnickim, a on
2244 I,2 | głowę spuścił na piersi i drzemał. Po chwili Kokosiński jął
2245 II,29 | koło księcia zaś siedzieli, drzemiąc na krzesłach: pani Jakimowiczowa,
2246 I,25 | powyciąganymi nogami na krzesłach i drzemiących smaczno, bo widać, wczesnym
2247 I,11 | umyślnie do poobiedniej drzemki.~- Tak, tak, dał Pan Bóg
2248 III,27| przytwierdzon oderwał się od drzewca.~Odgłos tej krótkiej walki
2249 II,13 | drągach, kos, sztorcem na drzewcach zatkniętych, maczug i kłod
2250 III,6 | chwycił natychmiast za drzewce, zaś chłopak ujął za płachtę,
2251 III,9 | pomiażdżonych kopytami, drzewców, połamanych muszkietów,
2252 II,19 | żony, dzieci, choinowe drzewka płonące od świeczek, i niejedna
2253 II,24 | wziąść udział w walce, i pnie drzewne, bryły śniegu, lodu, kamienie
2254 II,11 | niej żywo í otworzywszy drzwiczki złożył głęboki ukłon siedzącej
2255 II,16 | żony nasze i dzieci, ale drżymy na myśl o tych despektach,
2256 III,23| pogromie, przeszli znów Dubisę na czele swych chłopów i
2257 III,23| przechodzić na tę stronę Dubisy.~Sakowicz spanoszał i chełpił
2258 III,18| sobie porę do mówienia o duchach!~Nastała chwila milczenia.~-
2259 III,8 | Skądże im taka ze złymi duchami komitywa? - pytał, żegnając
2260 II,6 | pouciekało! Niechże to wojsko Duchowi Świętemu dziękuje, że je
2261 III,15| więc otoczony dostojnikami duchownymi i świeckimi, w asystencji
2262 I,17 | Rochem nazwać, aby każdy dudek miał swój czubek. A żonaty
2263 I,12 | będziecie zmykać do waszych Duderhoffów, aż wam pończochy opadną!
2264 I,12 | twoje dożywocie nazywa? Dudkowo czy jak?... Pogańskie nazwy
2265 II,15 | widać. Zbyt w naszą słabość dufają.~- Działa zagwoździm! -
2266 II,28 | kto mnie władzę dawał, kto dufał, że co uczynię, to ku pożytkowi
2267 III,30| zalecając WMści pośpiech dufam, że miłość do ginącej ojczyzny
2268 II,22 | przemknąć, bo na drogach czyhają Duglasowe podjazdy.~- Najlepsza ostrożność -
2269 II,22 | zdrowiu, choćby po brzuchach Duglasowych podjazdów.~- Przeprowadzisz
2270 II,34 | drodze choć jeden takowy dukacik!~- Albo co? i spytał rycerz.~-
2271 II,42 | pięścią - ale po bitwie dukatami książęcymi sobie kałdun
2272 I,2 | Kmicic.~- Między rogi! o dwa dukaty! o trzy! Dawajcie pistolety!~-
2273 II,27 | Z Lubowli jechał król do Dukli, Krosna, Łańcuta i Lwowa,
2274 III,1 | został sam. Przez czas jakiś dumał posępnie. Miałożby zwycięstwo
2275 II,9 | Patrząc na ich wojownicze i dumne twarze łatwo było poznać,
2276 III,3 | odrzekł podnosząc jeszcze dumniej głowę - bo mam armaty na
2277 III,16| całowania tych surowych oczu i dumnych ust, ale Kmicic był jej
2278 II,25 | potopili się w Kamiennej i w Dunajcu.~Jakoż okazało się to prawdą,
2279 II,24 | zostawiając po prawej ręce Biały Dunajec. Początkowa droga szła okolicą
2280 III,31| zwątpiwszy o sprawie, na duńską wojnę odjechał; zdradziecki
2281 III,1 | usieczon, Waldemar, graf duński - i ów Miller, który u stóp
2282 III,3 | potężną, przypominającą duńskie i niderlandzkie, o której
2283 III,1 | chorągwią i wsparł królewicza duńskiego Waldemara; zaś pan Kawecki
2284 III,17| Bogusława Radziwiłła rezolut?~- Dureń-eś!~- Dobrze! Widzę, że wasza
2285 I,4 | Pójdziesz z młodym w pole, a on, durny, zamiast za zwierzem iść,
2286 III,16| pszczoły odurzyć, a małoż to durzących dryjakwi ma medyk waszej
2287 II,15 | dzieci zamknięte w izbach dusiły się dymem i gorącem.~Ledwie
2288 III,15| parci ze wszystkich stron, duszeni przez tłum przeciwników,
2289 II,6 | Wołodyjowski nalał, pan Zagłoba duszkiem wypił, zmarszczył brwi i
2290 II,14 | ale natomiast owa trwoga duszna, z którą polskie sprzymierzone
2291 I,25 | że nie masz jak droga na duszne troski i niepokoje. Zdrowie
2292 III,16| hańba.~W takiej rozterce dusznej poczęła modlić się gorąco,
2293 II,41 | siebie wydobyć. W tym ucisku dusznym począł litanię odmawiać.~
2294 II,1 | wieczerzy i jedli chciwie duszone mięsiwo wraz z bigosem,
2295 II,13 | żałować będziecie z bólem w duszych i ciałach, żeście słodką
2296 II,18 | Dobrze, dobrze! harda duszyczko... Tymczasem chodź.~Oficerowie
2297 II,33 | oczy, przebierał po owych dutkach palcami wydobywając z nich
2298 III,26| iż każdy Tatar umiał się dwoić i troić, być naraz w kilku
2299 II,14 | wmięszano. Ksiądz Kordecki dwoił się i troił. Odprawiał nabożeństwo,
2300 I,17 | wojny rozpoczynać, a to dla dwojakich powodów: naprzód, że nie
2301 III,4 | było ich tysiąc, a szli dwójkami, po świeżo wykończonym moście,
2302 II,4 | Maria! dawaj go na powrót do dwora! "Sam skoczył na konia i
2303 III,22| pobity.~A jak poprzednio dworackie pochlebstwo nie znało miary
2304 I,8 | przedstawił, bo choć żołnierz, nie dworak, długo jednak na różnych
2305 I,16 | gdyby był najzręczniejszym dworakiem, nie mógłby potężniejszego
2306 I,13 | dziwił, zdumiewał i gasił dworaków francuskich nie tylko przepychem,
2307 II,11 | Wicher coś poczyna na dworcu świstać - rzekł - i deszcz
2308 III,18| książę! Szukaj fortuny u dworek, a szlacheckiej dziewki
2309 II,35 | kałuski, który, z uwagi na dworne maniery Kmicica, traktował
2310 I,3 | nieswojsko było wobec tej dwornej panny. Starali się pokazać
2311 I,13 | tylko przepychem, ale i dwornością swych obyczajów; ten sam,
2312 III,21| książę zdrajca i heretyk, ale dworny kawaler i płeć naszą respektujący.~-
2313 I,25 | popodpierane drągami okiennice dworów i całe wsie wyludnione.~
2314 II,28 | Co kto sobie ma ze mnie dworować, hę?~Uderzony tą kwestią,
2315 I,22 | nie roześmiać, widocznie dworował sobie z króla szwedzkiego.
2316 I,4 | odwrócił się i pogroził pięścią dworowi.~- Ej, krwi mi ! ej, krwi !~-
2317 I,22 | się popsuła. Próżno służba dworska napełniała co chwila kielichy.
2318 II,8 | posadzkę przed Oleńką. Bardziej dworskiego ukłonu nie mógł oddać królowej
2319 I,25 | jesteś?~- Hetmańskim, nie dworskim, jestem pułkownikiem, a
2320 III,6 | zbytnio z pana marszałka nie dworuj, bo inny i tego by nie uczynił.
2321 I,7 | śpiewała, a potem sobie ze mnie dworujesz i wyśmiewasz - odpowiedziała
2322 I,10 | polecił pan wojewoda swym dworzanom, aby uczęstowano go po żołniersku;
2323 III,16| królewski ze wszystkimi dworzany i pannami zjechał na wieś
2324 III,11| ma król francuski zacny dworzec, ale kiep w porównaniu do
2325 III,3 | panowie bowiem szwedzcy i dwudziestej części tych bogactw nie
2326 II,17 | pochodnie, sznury ogniste. Dwudziestosześciofuntowe pociski odrywały blanki
2327 I,9 | desperację, bo mu broda w dwudziestym którymś roku życia zbielała,
2328 II,6 | Koniecpolskiego przyczynił się dwukrotnie do zwycięstwa nad Gustawem
2329 III,8 | rozciągnął właśnie dopiero co dwunastego rajtara i stał w porozrywanym
2330 II,8 | pana swego opuścili, ba, że dybać na jego zdrowie gotowi.
2331 I,8 | poznajesz?~- A po bułance. Dyć ją całe wojsko zna.~- Jako
2332 II,1 | waszej miłości lepiej było dychać; ot, tam leży.~- Dawaj!~
2333 I,4 | wyczerpana, na krzesło, dychając ciężko, bo nie miała tyle
2334 II,5 | Rzędzianach siedzą, żadnej dyferencji już nie mając, bo Jaworscy
2335 I,10 | Wjazd tak znamienitego dygnitarza dodał wszystkim serca i
2336 I,10 | widać, to o nadjeżdżających dygnitarzach, którym nie żałowano przymówek.~
2337 I,13 | bowiem z posłami i kilku dygnitarzami, z którymi poprzednio naradę
2338 II,27 | do nóg, potem dość hardo dygnitarzom i rzekł:~- Niech będzie
2339 I,5 | trzymał w ramionach całą dygocącą, powtarzając przez zaciśnięte
2340 II,41 | włosem zjeżonym w czuprynie, dygocący na całym ciele. Twarz jego,
2341 I,5 | szaty narzucać. Ciało jej dygotało jak we febrze. Ona jedna
2342 I,14 | chwilach klęski mianował dyktatorów - takiej, ba! większej,
2343 I,12 | votum za tym daję, aby mu dyktatura została powierzona.~Jan
2344 II,22 | starożytnych przykładem dyktaturę w ręce oddajmy, sami zaś
2345 II,40 | zwycięzca, który przyjeżdża dyktować warunki zwyciężonemu, i
2346 I,22 | chciwym uchem te głosy, które dyktowała bojaźń lub pochlebstwo,
2347 II,13 | dobro świętego przybytku dyktuje.~Nastała cisza.~Wtem ozwał
2348 II,14 | skorup, chrobot i trzaskanie dylowań, chaos, zniszczenie, piekło!...~
2349 II,14 | po bruku, wlokąc za sobą dymek błękitny przewrócił się
2350 I,20 | których ciągle się jeszcze dymi...~- Nieszczęście! - rzekł
2351 I,4 | stół, a gdy przyniesiono dymiący saganek, poczęli pić spoglądając
2352 I,5 | kaganek łojowy czerwonym, dymiącym światłem. Pęd powietrza,
2353 II,14 | zlewał mu czoło, koszula dymiła, twarz miał uczernioną sadzą,
2354 III,27| swoją watahę, aż z koni dymiło. Po drodze kładł się na
2355 II,19 | lecz pan Sadowski pogroził dymisją i księża odeszli bezpiecznie.~-
2356 II,11 | starosta jaworowski i książę Dymitr Wiśniowiecki, którego nie
2357 I,20 | olbrzymi dach z czterema dymnikami w pośrodku i dwoma gołębnikami
2358 I,15 | w zamyśleniu.~Tymczasem dymny kaganek zagasł i ogarnęła
2359 I,5 | mniejsze gromady Gościewiczów Dymnych, Stakjanów, Gasztowtów i
2360 III,21| obce suknie, nie mówiąc o dyplomatach austriackich i francuskich,
2361 II,15 | z bieglejszymi od siebie dyplomatami ma do czynienia; jemu to
2362 I,26 | wyciągnąć całą nagą prawdę z dyplomaty i że książę popełnił wielką
2363 I,25 | zarówno się do intryg i do dyplomatycznych wybiegów nadawał.~W tych
2364 III,17| podczas mojej nieobecności pod dyrekcją tej oto panny zakopywano
2365 II,7 | pysk, a od niewiasty to nie dyshonor...Ty idziesz na Podlasie,
2366 II,6 | rozproszeniu, ale w kupie, nie w dyskordii, ale w zgodzie, nie z papierami,
2367 I,24 | ojczyznę gubi. Ale nie czas mi dyskursować, bo czas jechać. Wiedz tylko,
2368 II,11 | słuchanie ich rozmów i dyskusyj odbierało tylko resztę nadziei.~
2369 I,22 | rozprawiać nad wiadomościami i dyskutować. Wypytywano pana Suchańca
2370 II,5 | przedzie, naradzając się i dyskutując, a żołnierzy prowadził pan
2371 II,32 | chorągiew przysłał wojewoda do dyspozycji królewskiej, pragnąc przez
2372 II,14 | chcąc się podroczyć, a może dysputę przeciągnąć, rzekł:~- Waszmość
2373 I,13 | coraz bardziej. Pułkownicy dysputowali o przyszłej wojnie, marszcząc
2374 I,18 | o tym raz na zawsze i w dysputy się nie wdawaj, a mnie się
2375 I,19 | poprzestając na Szwedach, przeciwko dysydentom się zwrócą, naszym bowiem
2376 III,15| coraz nowe zastępy krwią dyszących wojowników napływały, niby
2377 II,21 | pod hetmanami ledwie już dysze, tak chce na Szwedów...
2378 II,16 | Przy tym ledwie podobno już dyszy. Kto dopuści, żeby go oblegano,
2379 II,6 | ciężko było żywić "całą dywizję", ale po pierwsze, pan Zagłoba
2380 II,4 | masz szczery ku Szwedom dyzgust (co ci i z oczu patrzy,
2381 I,25 | jak i poprzednio, przez dyżurnego oficera, który po chwili
2382 I,7 | subtelnymi gorgami, i Kapuła, i Dżan Batysta, i Elert, przedni
2383 II,15 | niosąc dymiące garnki i dzbany.~Chwycili je skwapliwie
2384 II,19 | zapytano z murów.~- Swój, ze Dzbowa!... Przywiozłem dobrodziejom
2385 II,42 | lunęło gęstym niespodzianym dżdżem. Stosy płonące zagasły i
2386 II,13 | fortecy.~Noc nastała ciemna i dżdżysta. Był to ósmy listopada.
2387 I,20 | ku zachodowi, ale po nocy dżdżystej i burzliwej dzień był piękny
2388 III,16| stary pułkownik Billewicz, dziadek Oleńki, i stanąwszy wedle
2389 II,15 | się niewiasty, księża i dziadkowie kościelni niosąc dymiące
2390 I,11 | no, chłopcy! Pewnie tam dziadusiowi dokuczacie?~- Co mają dokuczać!
2391 I,13 | zaraz, bo jej żałoba po dziadzie już wyszła. Dziś także,
2392 I,11 | Jaremka począł nalegać:~- Dziadziu! powiedzieć, kto był najmężniejszy!~-
2393 III,9 | wrzasku i tumultu komendy, działając na własną rękę. Próżno oficerowie
2394 III,9 | cicha, bo ciepła noc majowa działała nawet na twarde dusze żołnierskie.
2395 II,7 | zamknęłoby się i to pole działania, znikłaby dla Radziwiłła
2396 I,21 | dochodziły groźne wieści o działaniach pana wojewody witebskiego.
2397 II,17 | że księża przypisali je działaniu złych duchów. Już nie można
2398 II,15 | Celowaliśmy tym właśnie działem, co pękło, gdy nagle cała
2399 II,15 | Miller wstąpił wyżej, ku działom; stały głuche, zagwożdżone,
2400 II,15 | żołnierz rzucił szczotkę działową i po chwili dodał:~- Nic
2401 III,11| cofnęły się spiesznie spod działowego ognia.~Pułkownicy skierowali
2402 II,14 | Częstochówce, odpowiedzieli ogniem działowym.~Teraz bowiem, gdy ludność
2403 II,17 | Potrzebuje tylko puszkę z prochem działu w pysk włożyć, z nitką prochową
2404 II,29 | Rzeczypospolitej działo, a działy się rzeczy dziwne i przerażające.
2405 II,34 | i obdarzywszy go pięknym dzianetem, oświadczył, że wyśle go
2406 II,23 | do serca ów junak wesół, dziarski, do młodego orła podobny.
2407 I,10 | przeprawili się nocą pod Dziębowem na drugą stronę Noteci i
2408 I,10 | pomyśleć!~- I o naszych dzieciach!~- I o naszych fortunach,
2409 I,20 | zwróciło niczyjej uwagi, jeno dzieciaki chłopskie umykały z drogi
2410 II,15 | pod kolebkę waszmościnego dzieciątka i zgasła, szkody mu nijakiej
2411 III,16| się od słów:~ ~Bóg cię z dzieciątkiem salwował~Od Herodowej złości,~
2412 II,19 | uśmiechał się słodko jak dziecię, a zamiast bólu malowała
2413 I,11 | jeszcze: "Zmęczyły mnie dzieciska..." - i usnął na dobre.~
2414 II,8 | francuskiego więzienia wypuszczono. Dzieckiem jeszcze prawie byłem podówczas,
2415 II,1 | on mu szablę wydarł jako dziecku. Nie może inaczej być, tylko
2416 II,4 | przy pomocy boskiej, i do dziedzictwa niedaleko. A tak, zacząwszy
2417 I,12 | przekonacie.~- Wszakże to dziedzictwo księcia wojewody?~- Tak
2418 I,4 | jak tobie zdrowie, jasna dziedziczko?... Bóg daj najlepsze!~Przeszli
2419 III,3 | województwo lubelskie w dziedziczne władanie!~Zdumieli się słysząc
2420 III,18| zgadzasz, choćby potem tron dziedziczny w naszej rodzinie miał zostać -
2421 III,3 | sławę taką po przodkach dziedziczy, ten nie powinien omijać
2422 I,8 | panno! - mówił klęcząc. - Dziedziczyłem chorągiew po twoim dziadku,
2423 I,16 | gęstym trupem kiejdańskie dziedzińce. Zaledwie kilkudziesięciu
2424 III,20| nieświadomie powtarzała: "Dziej się wola boża!" - przecie
2425 II,34 | z radości celebrował na dziękczynienie Bogu. Potem jako gruchnęło,
2426 II,10 | spadła, przyjął wybawiciela dziękczynnie i zaraz częstował, a pan
2427 I,1 | Będę razem z nimi waćpanu dziękowała, całe życie... całe życie,
2428 I,26 | tam, gdzie mi się spodoba. Dziękuj wasza książęca mość Bogu,
2429 I,13 | Moje ty złoto szczere! Dziękujęć i za to. A nie pójdziesz
2430 II,6 | ubierał. Jakkolwiek wielu dziełami wojennymi wsławiony, wyglądał
2431 I,20 | kat wycinał, bo waszym to dziełem ta nieszczęsna kraina pod
2432 III,14| Spodziewano się, a i Czarniecki dzielił tę wiarę, że ten szturm
2433 II,11 | wiernych, którzy los jego dzielili, coraz ktoś go opuszczał
2434 I,8 | nawet i żołnierze na strony dzielim, zamiast bić. A że Sapieha
2435 II,32 | zdał komendę w Krakowie dzielnemu Wirtzowi, a sam udał się
2436 III,11| dla uciechy zaniedbując.~Dzienną natomiast przezornością
2437 II,14 | radach, nie opuszczał chórów dziennych i nocnych, a w przerwach
2438 II,7 | używać przeciw jednej waszej dzierlatce?... Nie chwaląc się, nie
2439 II,4 | kiedy ja starostwo wąsockie dzierżawą trzymam od wojewody mazowieckiego,
2440 II,5 | poczuwający, nie Cygan, chociaż dzierżawami chodzę, póki Bóg nie da
2441 II,5 | bodzie; ożeń się, panie dzierżawco, a będziesz jeszcze lepiej
2442 II,4 | mógłbyś mieć: z mieszkiem o dzierżawę nietrudno, a z dzierżawy,
2443 II,35 | tam moje afekta kto inny dzierżawi, a choć tenuty mi nie płaci,
2444 III,21| że jego serce kto inny w dzierżawie trzyma... i chociaż mu tenuty
2445 II,4 | dzierżawę nietrudno, a z dzierżawy, przy pomocy boskiej, i
2446 I,13 | Żupan miał z lamy srebrnej, dzierzgany w rzuty gwieździste, od
2447 II,29 | i jej konterfekt w ręku dzierży!~Słowa te wielkie uczyniły
2448 I,12 | zamkniętymi oczami i już szczupaka dzierżysz. To mi pan z panów! Szczęść
2449 II,34 | a da Bóg miłosierny, że dziesiąte pokolenia mnie i moich Tatarów
2450 III,3 | powietrzu. Dopiero koło dziesiątej rano zaczęła opadać. Niebo
2451 I,16 | myślisz robić z jeńcami?~- Co dziesiątemu kula w łeb. Resztę pomieszać
2452 I,14 | Szweda, jeszcze by dla wielu dziesiątków strażników nie stało...
2453 II,17 | ochotę szturmu próbować, lecz dziesiątkowane z dział i rusznic, wracały
2454 II,35 | Była to malutka główka dziewczęca, biała jak mleko, kraśna
2455 III,20| rycerska znaczyły dla jej dziewczęcego umysłu jedno i to samo,
2456 I,3 | strzelaniu do portretów i o dziewczętach. Gdyby się wydało, na was
2457 I,4 | A jakże! A najgorzej dziewczętom się krzywda dzieje. Już
2458 III,31| wtóre, że mu milej było przy dziewczynach niż samemu. Tymczasem przy
2459 III,22| jedne z nich jakieś tam dziewiąte wody po kisielu zagarnęły,
2460 III,11| Kazanowskich. Uważają go za dziewiąty cud świata, ale zaraza na
2461 II,14 | się słowa:~ ~Bogarodzica, Dziewica,~Bogiem sławiona Maryja!...~ ~
2462 III,14| i przy sposobności kwiat dziewictwa uszczknąć.~- Pewnie to było!
2463 II,8 | chwila, w której ów majestat dziewiczy i owa piękność przeczysta
2464 III,27| znakomitej szlachty, i dziewięćdziesięciu pocztowych.~Woda w szczerku;
2465 III,27| Rössel wspomniał o onych dziewkach, myślałem, że mnie kto obuchem
2466 I,1 | tym łacniej, że między jej dziewkami dworskimi same były prawie
2467 I,12 | jeżeli dzisiaj do jakiej dziewki-gładyszki w zaloty się nie puszczę!~
2468 I,3 | Czeladzi już wspomniałem i dziewkom, że niechby które słowem
2469 I,22 | poczerwieniał cały jak panna, którą dziewosłębią, ale zmiarkowawszy, że zgromadzeni
2470 I,4 | My też się i nie dziwili! Dzik na dzika fuknie, jak go
2471 III,4 | podobny do ptaka, któremu dziób tylko potężny z nastroszonych
2472 II,19 | ptaszętom, które poczęły dziobać je chciwie.~Wszyscy tłumaczyli
2473 I,1 | ubogie szare ptactwo stukało dziobami do szyb szedzią i śnieżnymi
2474 I,10 | przyjdą - powtórzył rotmistrz.~Dziobata twarz wojewody poczerwieniała
2475 I,13 | panem Koniecpolskim, ojcem dzisiejszego chorążego. Srodześmy kilkakroć
2476 II,1 | by nie umknął. Niechże dzisiejszej nocy kompanija śpi na dworze,
2477 I,2 | Chybił, chybił! ot, gdzie dziura! - wołał Kmicic ukazując
2478 II,35 | niech się płoni, niech przez dziurki we drzwiach na nią spogląda!...
2479 I,7 | wojnach, które przebył, albo o dziwach, które widział w różnych
2480 I,6 | pytała obrzucając wzrokiem tę dziwaczną postać pół-chłopa, pół-sługi.~-
2481 I,25 | dragonia przybrani byli dziwacznie, inaczej nawet od cudzoziemskich
2482 II,10 | przybyli.~Ale najbardziej dziwiła niezmierna ilość Cyganów,
2483 I,21 | do Kiejdan zły i chmurny. Dziwiło go to także, że Kmicica
2484 III,23| powtarzało dalekie echo. Dziwiono się temu tylko, skąd się
2485 II,11 | prawdziwym wybuchem nienawiści, dziwnej w cudzoziemcu, który chleb
2486 I,10 | sprzętów pana strzegli.~Dziwni to byli żołnierze, z którymi
2487 II,9 | Andrzej przed sobą jeszcze dziwniejsze widoki. Oto czasem między
2488 III,4 | ROZDZIAŁ 4~Wiosna roku tego dziwnymi chodziła drogami, bo gdy
2489 I,7 | stronie siedzą ci, co chcą się dziwować, a po drugiej stronie kunszty
2490 II,21 | wolności dawnej bluźnią, toż i dziwu nie ma, że każdy jeno pięści
2491 I,18 | najlepszy dowód, iż się dziwujesz, żem cię na hak przywiódł,
2492 III,27| młyńcem obok siebie. Miecze dźwięczały coraz okropniej.~Bogusław
2493 II,14 | i zabudowaniach poczęły dźwięczeć. Kule ogniste w postaci
2494 II,29 | razem odpowiadały żałosnym dźwięczeniem.~Książę słuchał czas jakiś
2495 I,3 | Hej - ha! - rozległ się dźwięczny, cieniutki głosik.~- Mojaż
2496 II,33 | wściekłością; tuż dalej kilku dźwiękało przeraźliwie w miedziane
2497 II,13 | chcieli tymi mosiężnymi dźwiękami wypowiedzieć całą potęgę
2498 II,25 | kotłów, warczenia bębnów, dźwiękania litaurów i krzyków tak gromkich,
2499 III,9 | krzyki tryumfu, przeraźliwe dźwiękanie żelaza, jakby w kuźni piekielnej,
2500 III,10| myślał, na koniec ozwał się dźwiękliwym, niewyraźnym głosem:~- A
2501 II,15 | gotowa była przypisać tym dźwiękom tajemnicze jakieś znaczenie.
2502 III,16| tych aromatów, świateł, dźwięków chodził on w glorii powszechnych
2503 II,14 | bateriach szwedzkich. Do dźwięku trąb dołączyły się wkrótce
|