1657-bijci | bijem-cesar | cetka-czeka | czela-dopus | dopyt-dzwie | dzwig-goral | gore-instr | insty-kielz | kieml-kozie | kozio-lejbg | lejc-medrs | medyc-nadal | nadas-naryc | narze-nieus | nieuw-obudz | obum-odzia | odzie-ostaw | osten-piecz | piedz-podej | podep-polap | polat-posie | posil-pozam | pozap-przej | przek-przyg | przyj-purpu | pusci-rozes | rozet-rudni | rudy-sierp | siers-spali | spalo-strac | strad-szkap | szkar-truci | truda-ulegn | ulekl-uzde | uznaj-winni | winny-wstrz | wstyd-wymus | wymyk-wywal | wywar-zajaz | zajde-zarec | zarek-zbroj | zbrud-zlupi | zlust-zwrac | zwroc-zzyma
bold = Main text
Tom, Rozdzial grey = Comment text
12565 II,32 | na żywot jego nastawać. Puściliśmy go... Co dalej czynił, nie
12566 II,26 | usiekło, tu i owdzie z dymem puściło... tu i owdzie batożkami
12567 II,21 | też od boku naszego nie puścim i da Bóg, razem niedługo
12568 III,7 | z Krakowa od Wirtza nie puścimy.~Pan Lubomirski, pan Witowski
12569 I,26 | Wreszcie, pal cię sześć! Jeżeli puścisz mnie natychmiast, nie będę
12570 I,18 | poznajcie jako statystę. Szwedów puśćmy, ale nie powiadajmy im,
12571 III,7 | Zamościem odjąć i w jakiej pustce osadzić, w której by nikt
12572 III,11| zabijakami, pan Wołodyjowski pustkę, jako zwykle, przed sobą
12573 II,25 | Toż w skarbie waszym pustki, a za taki jeden kielich
12574 II,23 | chociaż w sakwach dość było pusto, bo wszystkie pieniądze,
12575 II,28 | parę lekkich chorągwi na pustoszenie Prus elektorskich - rzekł
12576 I,10 | nieprzyjaciel igne et ferro będzie pustoszył.~Wojewoda milczał.~W dziwny
12577 II,23 | przechodził od powagi do pustoty niemal i od ciężkiej pracy
12578 III,23| na tych sprawach znając, puszczała te słowa mimo uszu. Lecz
12579 III,9 | schwytanym w niewolę jeńcom, puszczali z dymem wsie, wycinali w
12580 I,12 | ci Dydkiemie w dożywocie puszczam. Niezły to kawał ziemi i
12581 III,14| mają uciekać?~- Do puszcz i puszczami się do Białowieży przebierać...
12582 III,1 | zarośli nie wypadały groty puszczane niewidzialnymi rękami.~Pod
12583 I,25 | Więc jeno na drogach i puszczańskich szlakach ruch był niezwykły,
12584 I,25 | największe dziwo, żeby się z puszczonymi cuglami nie wysunął.~- I
12585 II,13 | i tacy, zwłaszcza między puszkarzami Niemcami, którzy byli przekonani,
12586 II,14 | kościół.~- Lichych mają puszkarzów, za wysoko podnoszą działa -
12587 I,7 | alabastru, a co sepetów, puzder, zegarów, w dzień i w nocy
12588 II,4 | możem częstować.~- Mam ja w puzdrach lepsze od tego specjały -
12589 I,26 | to dobrze, iż palcami w puzdrze przebierał, w którym były
12590 II,24 | będzie siklawa, za siklawą pyrć do traktu idzie. Tam nawrócimy,
12591 II,24 | przełęczy, sobie tylko znanymi "pyrciami", przez miejsca tak niedostępne,
12592 I,4 | mówisz: świece? - sosny! A pyski u każdej jakoby krokoszem
12593 II,36 | Babinicz! pan Babinicz! Pyśmo od pana starosty!~Orszak
12594 I,19 | świecie sobie zjednał i w pysze własnej jak w słońcu chodził -
12595 II,7 | tego pana, jak sam szatan pysznego, piekłem za życia.~Nieraz
12596 I,12 | orszak rycerstwa i panów w pysznych, różnobarwnych strojach.
12597 II,4 | brwi:~- Odpowiadaj, kiedy pytają!~- Jakim prawem pytasz?~-
12598 II,12 | przenosiły się na głowę pytającego. Brała go szalona, nieprzezwyciężona
12599 I,3 | pannę zbudził dopiero głos pytający:~- Miłujeszże mnie?~Otworzyła
12600 II,35 | sama zaś poczęła spoglądać pytającym wzrokiem na pana starostę.~
12601 III,21| zatwardziałość musi mieć w sercu. Pytałam go, jak jej imię, nie chciał
12602 II,2 | gdzie pokuta za winy? - pytało sumienie. - Tu trzeba czego
12603 II,20 | się broni i obroni, lecz pytaniom nie było końca. Gościńce
12604 II,22 | Kmicic poczuł niechęć w pytaniu, więc utkwił źrenice w Tyzenhauzie
12605 III,17| nagłych razach bywa, i na pytel ślub daje. Oni toż samo
12606 I,10 | młynarzy i sołtysów. Spod Pyzdrów ciągnął pan Stanisław Jaraczewski,
12607 II,17 | zobaczę, muszę zaraz w bok pyżgać, co siły w nogach, i ubiegłszy
12608 I,14 | moja spoczynku. O, terque quaterque beati, którzy możecie zginąć!...
12609 II,7 | rzekł Bogusław.~- Ale quo modo?~- Musisz nasłać na
12610 I,14 | nabytkach. Wówczas powiem im: "quos ego!" i tą stopą wychudłe
12611 I,7 | drzwiami:~- Stój tam! nie rąb! słuchaj... Stój, do stu
12612 III,6 | wnet poczęła się straszna rąbanina na szable tylko i rapiery,
12613 III,6 | słuszności więcej był do rabego orła podobny, a gdy bywało,
12614 II,25 | się w górze w jedno koło, rąbek pucharu stanowiące, kamieniami
12615 II,34 | wetknięty i rzekł:~- Patrz tu, rabie! i tu!~- Ałła! - ozwał się
12616 II,27 | chorągwiami, kahały żydowskie z rabinami; pochód jego był do niezmiernego
12617 I,4 | obywatelstwu ciężcy. Palili, rabowali, gwałty czynili! ot, co
12618 II,6 | niedawnym pożarze i kilkunastu rabunkach, nie mieli czym.~Błagali
12619 III,26| Kulwiec-Hippocentaurus, raby Ranicki z senatorską krwią
12620 III,6 | przezwali go swego czasu rabym psem, ale wedle słuszności
12621 I,19 | Radziwiłł, zawiedziony w rachubie na wojsko, postanowił przemocą
12622 III,20| i to, że na jego pomoc rachuje. Poczęła mu przedstawiać,
12623 II,20 | a zwłaszcza w księstwach raciborskim i opolskim, gotowało się
12624 II,23 | ROZDZIAŁ 23~Przez Raciborz przejechano, koniom tylko
12625 II,22 | odgadnąć, że pójdziem za jego racjami, bo moglibyśmy tak samo
12626 I,26 | miłość własną, więc też nie racząc ukrywać złego humoru rzekł:~-
12627 III,18| przyjmuje, oczki zamknąwszy i rączęta skrzyżowawszy... Czekaj
12628 III,21| wytrzymać, więc porwawszy ją za rączkę, całkiem pogrążył onę malutką
12629 II,6 | proszę, aby wasza wielmożność raczyła wobec całego wojska zaświadczyć
12630 III,22| Taurogach.~- Wasza książęca mość raczyłby sam...~Tu Anusia złożyła
12631 I,25 | Rzeczpospolita z ust. mu nie schodzi. Raczże mi wasza książęca mość szczerze
12632 I,20 | zawzięte i nieubłagane. Radaś sama przycierpieć, by komuś
12633 I,17 | po palcach chodzić. Ej, radaż by dusza do raju, a tu siedź
12634 II,18 | tylko na mnie, a ja sobie radeczki dam... Nie będzie gniewów,
12635 I,5 | batożków burmistrzowi i radnym! - wyrecytował jednym tchem
12636 III,26| bitwie warszawskiej aż do Radomia się posunął, cofa się teraz
12637 II,17 | tajone niepokoje wraz z radosną nadzieja ratunku wezbrały
12638 II,13 | samodziesięć, gdy jako dobroczyńca radosnego jeno mógł się spodziewać
12639 III,26| Nowiny przychodziły coraz radośniejsze, tak radosne, że wierzyć
12640 II,27 | listu. Twarz mieniła mu się radosnymi uczuciami; na koniec podniósł
12641 II,18 | rozsadzenia olbrzymiej kolubryny radowała do głębi jego duszę, nie
12642 II,16 | natchnęła. Znak to łaski, raduj się!...~- Ojcze najdroższy,
12643 II,32 | trawiąc czas na ucztach i radując się w sercu, że tak prześwietnego
12644 I,10 | zapytał:~- A wasza miłość radujesz się tą myślą?~- A ja raduję
12645 III,5 | marszałkowskie minęły już nie tylko Radymno, ale i Jarosław, on sam
12646 II,9 | udzielając sobie nowin i radząc, jak by nieprzyjaciela,
12647 II,15 | niczego, to waszmościowie radzicie oblężenia poniechać? - pytał
12648 III,11| Tak jest.~- To pallatium Radziejowskianum, dawniej Kazanowskich. Uważają
12649 III,5 | ujrzał! Oto Opalińskich, Radziejowskich, Radziwiłłów, którzy własną
12650 III,20| myśleć o ucieczce.~Oleńka radziła ją wszelako odłożyć, dopóki
12651 III,23| stamtąd do Kurlandii bliżej. Radziłbym ci do Prus, ale tam wkrótce
12652 II,9 | Z jakiej opresji?... Radziście z nowego pana, to nie gadajcie
12653 II,9 | posłali, tak śpijcie.~- Radziśmy, bo nie możemy inaczej.
12654 I,17 | pierwej byłem twym wujem niż Radziwił twoim hetmanem. A czy ty
12655 III,18| wyszedł od samej księżnej Radziwiłłowej, i począł rozwiązywać zemdloną
12656 I,23 | małżeństwa Herakliusza z Radziwiłłówną, a potem niech Radziwiłła
12657 II,28 | królowa jejmość przeciw gardłu radziwiłłowskiemu instancję wnosi. Godna pani,
12658 II,17 | pokochali szczerze. Niechże cię Rafał święty prowadzi i odprowadzi,
12659 II,16 | ogarnął niemały. I nikt z rajców nie myślał już tego wieczora
12660 III,18| wpadł w dobry humor.~- Gdzie rajfur drużbą, nie może być innego
12661 III,7 | ty ze mnie (pomyślałem) rajfura swego uczynić? - czekaj!"
12662 II,36 | by mądrzejszych od cię rajfurami swymi kreował.~Spokojny
12663 II,36 | mnie uczynić... A tobie rajfurską funkcję powierzył, której
12664 III,26| granice Prus elektorskich pod Rajgrodem. Przyszło mu to dość łatwo,
12665 II,17 | panu Czarnieckim w swoim rajtarskim stroju i z kiszką pod pachą.~-
12666 II,9 | czasem między oddziałami rajtarskimi spostrzegał idące z nimi
12667 II,32 | sypną się guzy,~To pogubisz rajtuzy~Zmykając!~ ~On zaś, jakby
12668 I,18 | pomocnikiem kogoś gorszego od rakarza to ostatnia rzecz!~- Ja
12669 I,18 | Być zdrajcą to gorzej niż rakarzem, ale być pomocnikiem kogoś
12670 I,15 | psubratów, wisielców, zbójów, rakarzy, takich, jaki sam. Bogdajem
12671 I,2 | czaszek, wióry ze ścian i z ram portretów; w zamieszaniu
12672 II,21 | drzwiach. Głowę oparł o ramę kamienną i pogrążył się
12673 II,14 | i tak okrutnie ludzi ranią?...~- Jak ci wytłumaczę,
12674 I,2 | przypatrywał się pilnie czas jakiś Ranickiemu, na koniec kiwnął ręką i
12675 II,2 | górowali w Orszańskiem, a w Ranickim płynęła krew senatorska.~
12676 I,6 | broniąc się tak zaciekle, iż ranni jeszcze walczyli, innych
12677 I,7 | Szlachta poczęła łowić i wiązać rapciami ludzi Kmicicowych, którzy
12678 II,34 | się skóra po szwedzkich rapierach zagoi.~- Czuję, że niechaj
12679 I,8 | nowy, czerwony; do tego rapierek w stalowej pochwie, przedni,
12680 III,4 | Pracowały więc szable przeciw rapierom, trup padał gęsto, lecz
12681 II,18 | ciemność była taka, że końca rapieru nie mógł dojrzeć.~- Tamte
12682 I,12 | wielką radością odczytaliśmy raport Waszmości, że chorągiew
12683 II,15 | oficerowie, przychodzący z raportami, donieśli Millerowi, że
12684 I,9 | Wołmontowicz i ostatnim raptem.~- Toteż mnie procesami
12685 I,9 | chwila milczenia.~- A co do raptu - mówił dalej Kmicic - waćpanu
12686 I,7 | porwał! A wiesz, co to jest raptus puellae? Musisz tu gardło
12687 I,13 | Billewicze od Kiejdan, a z ciebie rara avispod moim dachem.~- Wasza
12688 I,1 | kontuszu.~- Jak mi Bóg miły, rarytet! Dam na sto mszy po moim
12689 I,25 | których jeden, istotnie bardzo rasowy, czarny jak kruk, ze strzałką
12690 II,33 | gdyśmy to znad Waładynki od Raszkowa do Zbaraża jechali?...~-
12691 I,5 | że oni mało tysiąc razy ratowali mi życie, ja im takoż; a
12692 I,10 | kto krwi teraz poskąpi!... Ratujmy matkę!~- Zdrada! - krzyknęło
12693 II,5 | albowiem jeszcze ani wałów, ani ratusza, ani sądów, ani kolegium
12694 I,12 | waszmościowie, jaki zegar na ratuszu! Lepszego ponoś i w Gdańsku
12695 II,4 | skończył. Jeszczem ostatniej raty nie zapłacił i nie zapłacę,
12696 III,15| Tysiące siekier, oskardów, ratyszcz waliło w bramę; tysiące
12697 III,10| lustrację pospolitego ruszenia rawskiego, które się pod owym miastem
12698 I,10 | zachodziło oświecając ogromnym, rażącym oczy blaskiem Noteć i zanoteckie
12699 I,5 | piersiach i posiekaną gęstymi razami twarzą. Pan Kmicic przybliżał
12700 III,15| padali jakoby piorunami rażeni, drudzy pchali się na ich
12701 I,17 | i na konfuzję człeka na razi.~- A jakże! - rzekł pan
12702 III,6 | słońce okrutnie grało i raziło oczy, a w olszynie, która
12703 II,17 | przelatywały ponad całą górą i raziły stojących z drugiej strony
12704 I,7 | dodawał otuchy, kopnęła się raźnie ku kuchni; niektórzy poczęli
12705 I,19 | tam zawsze między swoimi raźniej.~- Powiadali też zbiegowie -
12706 III,6 | hełmy stalowe jak garnki, rażono się przez łby, odwalano
12707 II,18 | rozłożył i padł jak gromem rażony.~Jednocześnie krzyk: "Prać!",
12708 II,24 | przymknięte; pancerz powyginany od razów mieczów i kopyt końskich.
12709 III,31| nudziło gospodarstwo.~Pewnego razú wyjechali oboje na podjezdkach
12710 II,32 | się! - rzekł król.~- Od razum waszmości pokochał! - ozwał
12711 I,6 | pozwolił szablom pokryć się rdzą czerwoną.~
12712 II,27 | wstąpić na nowe drogi, zetrzeć rdzę i pleśń z siebie i nowe,
12713 III,8 | okiem znawcy na roboty. - Rębaczów u nas jest więcej, ale uczonych
12714 III,23| przywiózł o potędze i wzroście rebelii, skłoniły ostatecznie Sakowicza
12715 III,20| krewnych i klientów swoich ad rebelionem przeciw jego szwedzkiemu
12716 III,22| Patersona.~- Dasz że sobie z rebelizantami rady?~- Upewniam waszą książęcą
12717 III,9 | Z głodu już imaginacja rebelizować we mnie poczyna i ciągle
12718 I,26 | często natura szlachecka rebelizowała przeciw niemu, gdy raz i
12719 I,25 | skrupuły w tobie od moich słów rebelizowały, i nie spodziewałem się
12720 I,25 | z nim de succursu ani de receptu nie znoszę. A jakże to ja
12721 I,10 | mrugać oczyma jak małpa i recytować piskliwym głosem:~ ~Po bracie
12722 I,13 | Scipio Africanus rytmy recytował, pan Koniecpolski, ojciec,
12723 III,15| drugie i znów rozpalała się ręczna bitwa, i znów biegli dalej.
12724 II,17 | przygotowania do szturmu ręcznego. Żeby tym bezpieczniej piechota
12725 I,10 | słowach, za które głową ręczyć gotowym. Gdyby pod Ujściem
12726 III,27| opuszczało go ani chwili i obaj ręczyli za jego zdrowie, gdyż rana,
12727 II,13 | i nowa wróżba; za oknem refektarza rozległ się niespodzianie
12728 II,25 | zebrało, i kasztelani, i referendarze, a z oficerów zasiadł do
12729 I,26 | zabije! Ale on począł mnie reflektować, począł mówić, takie perspektywy
12730 II,10 | zwany Ossolińskich przy Reformackiej ulicy zrabowany do szczętu.
12731 II,21 | jednej chwili, a urodził się regalista oddany duszą całą swemu
12732 II,34 | pierścień, powiesz swojej regalistce, że go od króla masz i że
12733 II,26 | nie frasujże się, miły regalisto, bo tak ufam, że i regalistka
12734 III,17| Podlasie za pieniądze tego regalisty i patrioty od Rzeczypospolitej
12735 III,27| dostrzec przelatujących między regimentami jenerałów i pułkowników.
12736 II,6 | nie posiadasz, a Jan to regimentarska głowa i gdyby mnie nie stało,
12737 II,20 | Koniecpolskiemu, słynnemu regimentarzowi spod Zbaraża. Ten stał przy
12738 I,19 | ma nad tymi chorągwiami regimentować? Nie wiecie, waszmościowie?~-
12739 II,12 | rozległy się w kaplicy.~- Salve Regina! - zawrzasła szlachta -
12740 I,6 | ale i Initium Calamitatis Regni. A jeśli w prowincjach jeszcze
12741 III,32| sama iustitia, fundamentum regnorum, przesłać, ku ich pamięci,
12742 II,4 | ja głupi? U mnie pierwsza reguła, żeby moje nie przepadło,
12743 II,14 | to był widok tego pochodu regularnego wojska, które jakby dla
12744 I,12 | powiem, że wolę być ciurą w regularnej chorągwi niż hetmanem nad
12745 I,10 | wodzów rozciągające się z regularnością machin w linie i półkola;
12746 III,9 | Przeciw wszelkiej jest to regule trząść brzuch przez tyle
12747 III,32| a nie inna droga salutis Reipublicae zostawała, jaką sam książę
12748 I,10 | warchoła i okrutnika pana Reja, który za młodu służąc w
12749 II,6 | zamku obracałem, czego i rejestrami mogę przed całą Rzeczpospolitą
12750 III,30| idę!...~I poszedł.~A w rejestrze niebieskim, w którym zapisują
12751 II,8 | baronów sypały się jak z rękawa. On sam jeszcze od czasu
12752 I,12 | drelichowy z tak długimi rękawami, że zupełnie pokrywały mu
12753 II,28 | cię takoż jako kobuza na rękawiczce nosić i na wszelkiego nieprzyjaciela
12754 I,25 | w berecikach z piórami, rękodajni w aksamitnych kaftanach,
12755 II,22 | za wygraną; że zaś jako rękodajny królewski, miał przystęp
12756 II,41 | postawili lektykę; dwóch rękodajnych dworzan wzięło księcia pod
12757 II,4 | rzekł:~- Chceszli być moim rękodajnym? Szablę będziesz za mną
12758 II,4 | tłukł teraz po głowach ich rękojeściami, miażdżąc nosy, wybijając
12759 I,4 | zgrzytać, ręce drgać ku rękojeściom, a oczy ciskać złe błyskawice.
12760 III,19| pragnę. Żeby zaś WPanu dać rękojmię, że urazy w sercu nie zostało,
12761 I,26 | królowie godną waszych zdrad rekompensę obmyślą.~Oczy księcia Bogusława
12762 I,2 | rzucił cienkim głosem Rekuć-Leliwa - popijem się na weselu
12763 I,5 | a gdy wreszcie szóstemu, Rekuciowi, w oczy zaświecił, zdało
12764 I,5 | chcę!...~- Nie gadaj mi o rekuzie, bo się wścieknę! Ratujcież
12765 I,9 | niesłusznie rzekł na odjezdnym. Od rekuzy się nie powieszę, nie pierwszyzna
12766 I,13 | zamku. Przygotowywano i rekwizyta wojenne, które miały iść
12767 I,16 | Rusi pochodzi i nie ma tu relacyj. Dzielny to żołnierz, prawda!
12768 III,7 | wszystkie obietnice i przysięgi relaksował.~- A ja wam mówię, że nie -
12769 II,14 | przesłaniała świat. Wyszli księża z relikwiami egzorcyzmować owe tumany,
12770 II,17 | dajże gęby!~- Pokażcie inne remedium, to nie pójdę - rzekł Kmicic -
12771 I,10 | jej nie dostał,~Wnet totam Rempublicam ostrym rytmem schłostał.~ ~
12772 I,20 | w oczy.~- Boś zdrajca i renegat - odparł pan Wołodyjowski -
12773 I,21 | Szweda, Tatara nawet, niż renegata. Ot, co jest! A tu precz
12774 II,13 | Bawarii, hrabiego Paladynu Reńskiego, Juliahu, Kliwii, Bergu...
12775 II,12 | uwagę mamy na okolicę i reparacje w murach się prowadzą. W
12776 I,26 | się dla przekuwania koni i reparacji wozów. Między samą kuźnią
12777 I,12 | mówił Zagłoba. Owóż, repeto, należałby mi się wypoczynek,
12778 II,6 | wielmożnego regimentarza reprezentowanej, zdałem.~Zagłoba kiwnął
12779 II,27 | uniwersał) benemerendi in Republica plac każdemu plebeiae conditionis,
12780 II,28 | szli?~- Albo jakby diabli requiem Radziwiłłowi śpiewali -
12781 II,35 | dlaczego pytam: jest na respekcie u siostry mojej jedna panna,
12782 III,21| Bodaj go tak samo w piekle respektowali! - odparł miecznik. - Panna
12783 III,21| polecający wszelkie dla respektowej panienki księżnej Gryzeldy
12784 II,7 | wybierał, mających więcej respektu dla radziwiłłowskich kości.~-
12785 III,21| dworny kawaler i płeć naszą respektujący.~- Bodaj go tak samo w piekle
12786 I,6 | odróżnić nie umie i nikogo nie respektuje. Bogdajby się to nie stało,
12787 II,26 | nieprzyjacielską fortunę restaurował, alem jej i przysporzył.
12788 III,31| niczym wiedzieć. Dziaduś bez restrykcji zapisał, niechże jego krewni
12789 II,16 | Jasnej Góry byłoby odebrało resztkę nadziei patriotom i ostatecznie
12790 II,4 | Skrzetuski zbarażczyk.~- Rety! to mój pan!~Tu spostrzegł
12791 III,15| królewska mość, jako tam wyją. Revera... słuszna jest przeciw
12792 II,27 | stanąć: stary hetman wielki, Rewera Potocki, i polny, Lanckoroński,
12793 I,17 | że Tatarowie, którzy pana Rewerę Potockiego przeciw Chmielnickiemu
12794 II,5 | wielkim na miejscu pana Rewery Potockiego był. A po co
12795 II,29 | można jeszcze od błędów rewokować - odrzekł Charłamp.~Odgłosy
12796 III,17| księdzem w Nieworanach, ale rewokowawszy, luterstwo przyjął, ożenił
12797 I,18 | Szwedów, a na drugą skoczyli z rezerwą Mirski i Stankiewicz mając
12798 III,9 | natychmiast stojące pod lasem w rezerwie pułki jazdy; nim do jakiejkolwiek
12799 II,22 | pomoc idąc, tam właśnie na rezolucję królewską czekają.~- Quod
12800 III,7 | sekunduje, Jędrek! Z takim rezolutem można by i do piekła iść!
12801 I,20 | pojedziemy! - powtórzył jeszcze rezolutniej pan miecznik.~- Jako żywo! -
12802 I,17 | jednak chłop!~- Bo u niego rezolutność z głupotą jedno stanowi.
12803 II,19 | żadnych nie przyniósł rezultatów. Prochy nasze się kończą,
12804 II,9 | płonęło światłem jak w czasie rezurekcji, bo na kamiennej posadzce
12805 I,11 | dziećmi i jedna stara panna, rezydentka. Pan Stanisław, pan Jan
12806 III,29| poprzednio stał niedaleko, rezydował tam już od tygodnia i nawet
12807 I,23 | które w tamtych stronach rezydują.~- To jeszcze do innych
12808 II,20 | gdzie nasz miłościwy król rezyduje?~- W Głogowej.~- Tam też
12809 III,30| się wreszcie, twarz miał rezygnacji pełną i spokojniejszą i
12810 I,25 | uderzył w twarz margrabiego de Rieux za to, iż mu "szpetnie"
12811 III,30| tołubie i czapce szwedzkich riksdalerów, pruskich talarów i dukatów,
12812 II,17 | życiu jak na garść lichego robactwa. Imże to podnosić rękę na
12813 III,7 | mogli. Wygnieciono ich jak robactwo po domach i wyparto całkiem
12814 III,23| bije od świętojańskiego robaczka; drugiej twarz stawała się
12815 II,2 | O, tom sobie poradził! Robak ja lichy, a przecie się
12816 III,1 | komendę nad wojskiem mający, Robert Duglas, Henryk Horn, krewny
12817 III,5 | następnie znów przybladł i robiąc silnie piersiami, odrzekł
12818 II,2 | nagle spytał:~- Co wy teraz robicie?~- Konie bierzem! - odrzekli
12819 I,10 | takich walk ćwiczona w sztuce robienia szablą szlachta nie lękała
12820 III,11| słodkie oczy, jako marcepan, robiła.~- Do kogo?~Zagłoba pokręcił
12821 II,19 | okazać, że nic sobie nie robimy ze straty działa, i szturmować
12822 I,8 | bandurze brzdąkał.~- A co ty tu robisz? - pytał pan Wołodyjowski.~-
12823 I,8 | życiem w Lubiczu, by mieć robociznę, a wyście zaraz poumykali,
12824 II,27 | gdzie zaraz ową konfederację roborować będziemy, a przy tym i innej
12825 II,27 | konfederatów, i akt związku do roborowania.~Czytał tedy król ów akt
12826 I,12 | dokument, w Rosieniach już roborowany, którym ci Dydkiemie w dożywocie
12827 II,19 | lecz robota szła tępo. Robotnicy mimo wszelkich ostrożności
12828 II,17 | jasnogórskie rozpraszały robotników zajętych ustawianiem tych
12829 I,17 | słuchać powinien, i kwita.~- Róbże, co chcesz! - zakrzyknął
12830 I,17 | Szkoda jeno, że młodych Rochów mieć z nią nie będziesz,
12831 III,6 | z kul strzaskała kolano Rochowego bachmata. Ten wspiął się,
12832 I,17 | sześciu braci.~- I wszystko Rochy?~- Jakbyś wuj wiedział,
12833 I,23 | powołano, a tak w dwóch rodach dwie korony na powrót by
12834 III,14| zwierzył mi się jeden oficer, rodak mój (tylko niekatolik),
12835 III,5 | Rzeczpospolita sama jest wielka, a rodów w proporcji do niej nie
12836 II,2 | stanąć oko w oko potężnemu rodowi, który trząsł całym krajem.
12837 III,3 | mną gadać, niech mi Szweda rodowitego przyśle, nie Polaka, bo
12838 I,10 | wszystkich żołdaków, mianowicie rodowitych Szwedów przywykłych do nagiej,
12839 III,14| działo, waćpanowie zaś o rodowodach rozprawiacie.~- Pytajcie
12840 I,23 | nieraz przytrafia się, że i rodzeni bracia do różnych partyj
12841 I,1 | wziąwszy się pod ręce jakby rodzeństwo, do jadalnej izby, w której
12842 I,6 | wdowy nie opłakiwały mężów, rodzice synów lub dzieci ojców.
12843 I,12 | Do szkół z dostojnym rodzicem waszej książęcej mości chodziłem,
12844 II,17 | Bogu i Najświętszej Jego Rodzicielce, że was obrała za narzędzia
12845 II,5 | Skrzetuski.~- W Rzędzianach rodziciele po dawnemu żywią, a ja mieszkam
12846 II,5 | szczętem sprocesowałem i rodzicieli opatrzyłem, którzy teraz
12847 II,12 | chybaby Bóg i Najświętsza Jego Rodzicielka umyślnie na tego nieprzyjaciela
12848 I,10 | karmimy, gotowe kąsać łono rodzicielki! - wołała szlachta.~- Dawajcie
12849 II,17 | uciekamy się, święta Boża Rodzicielko..."~Dalsze słowa uwięzły
12850 I,17 | będziesz. Jest to jakby rodzicielska władza, której grzech, Rochu,
12851 I,1 | W owych czasach układy rodzicielskie o małżeństwo dzieci bywały
12852 III,17| hetmanów w billewiczowskim rodzie, ale nie masz i zdrajców!...
12853 I,10 | chciejmy!... Bogdaj się nie rodził, kto krwi teraz poskąpi!...
12854 III,22| że sosny żmudzkie będą rodziły łońskiego roku cięższe od
12855 II,13 | żywnością, zjechało także kilka rodzin szlacheckich, które potrwożyła
12856 III,21| mścił się na substancji i rodzinach. Hm! Babinicz!... Ognisty
12857 III,30| Wiśniowieckiego; przybywam w rodzinne strony, by tu na nową wojnę
12858 I,26 | księciu hetmanowi, jakbym ojcu rodzonemu nie wierzył. Pamiętam te
12859 II,26 | takiś mi miły jako syn rodzony... Com ci mówił? Żeś zgrzeszył
12860 III,22| kogo odpalono, aby cię rogaczem nie uczynił. Wyrobię ci
12861 II,1 | łaniom oznajmia albo drugiego rogala straszy.~- W całym lesie
12862 I,5 | sam król i wszyscy diabli rogami przystępu bronili, choćbym
12863 III,32| ROZDZIAŁ 30~Rogata dusza junacka nie chciała
12864 I,22 | mimowolnemu podziwowi dla tej rogatej, rycerskiej fantazji, którą
12865 III,5 | przeprowadził, zaś rycerstwo aż do rogatek Jarosławia.~Na koniec zostali
12866 I,2 | pistoletami, workiem kul i rogiem z prochem.~Ranicki chwycił
12867 II,29 | leżał w sali tak zwanej "Rogowej", położonej w zachodniej
12868 I,19 | zamknięty między Upitą i Rogowem z jednej strony a Niewiażą
12869 III,1 | Malawski, i Rudawski, i Rogowski, i pan Tymiński, i Choiński,
12870 III,28| Billewiczowi, że ma zamiar w lasy rogowskie na wschód się cofać. Jurek
12871 II,8 | łaskawa...~- Z księżniczką de Rohan - dorzucił Janusz.~- Z drugą,
12872 II,8 | polska czymś podlejszym od Rohanówien i od Forsów być miała, po
12873 I,25 | chciałem żenić się we Francji z Rohanówną, nie licząc z pół kopy innych
12874 I,7 | połyskiwały w cieniu szable, piki, rohatyny, a nawet i widły żelazne.
12875 II,9 | w Ostrołęce i Przasnyszu roi się od Szwedów, którzy tak
12876 III,16| zrównane z ziemią, kraj cały roił się od żołdaków i od straszniejszych
12877 I,10 | sprzedawano trunki. Przed szopami roiła się szlachta, zbrojna nie
12878 II,25 | ten znak skoczyła służba rojąca się po sali i poczęła rozlewać
12879 III,9 | polskich żołnierzy i stawały rojnie, na kształt kraśnych stad
12880 I,12 | sobą politykować.~- Ej, rojno też tu! ej, gwarno! - rzekł
12881 I,10 | zbożną zamieszkiwał lud rojny a rycerski, który umiał
12882 II,17 | żołnierzy, podobnych z dala do roju żółtych ós.~W kościele nie
12883 II,39 | odkomenderowany do pobliskiego Rokitna, odpoczywał także, bo trzeba
12884 II,39 | gdy się ruszy, to bije.~W Rokitnie już i legowiska po Tatarach
12885 II,39 | pędził co koń wyskoczy ku Rokitnu.~A pan Sapieha również dłużej
12886 I,12 | Bogusława, Janusz, ten, który do rokoszu przeciw Zygmuntowi III należał.
12887 I,25 | zachować sekret przede mną o rokowaniach z Lubomirskim?~- Gdybym
12888 I,10 | młodym żołnierzem wielkie rokującym nadzieje. Nad ostgotlandzką
12889 I,13 | Ba! przecie on za Romnami lasy rąbać kazał, by sobie
12890 III,21| bardziej dojeżdżał. Co krok roniliśmy wozy i działa, tak że w
12891 III,28| palił jej policzki; oczy nie roniły w tej chwili łez, ale serce
12892 III,7 | łzy stanęły w oczach.~- Roście Rzeczpospolita, raduje się
12893 II,29 | od sali otworzyły się na roścież i żołnierze wpadli do środka.~
12894 III,9 | ściągali pomniejsze komendy i rośli w siłę, jak rzeka rośnie
12895 III,4 | tak mały, że siedział na rosłym bułanym bachmacie, widocznie
12896 I,23 | chętnym okiem patrzeć na rosnącą potęgę szwedzką i mogą pomoc
12897 I,17 | posiwiał, drzewa przy niej rosnące jęły się bramować srebrem.
12898 II,24 | się z posad, jak gdyby bór rosnący w górze chciał wziąść udział
12899 III,30| Wiatr nie wiał, ale z brzóz rosnących pod męką Pańską spływały
12900 III,15| A w tych tłumach szmer rosnął coraz bardziej i słowo: "
12901 II,9 | po zarosłych wybrzeżach Rosogi, i wnicznicy, i myśliwi,
12902 III,17| oddziału z kapitanem szwedzkim Rossą. Lud był w lasach lub w
12903 III,28| mieli z rozkazu pułkownika Rosy poucinane ręce.~Tak wojna
12904 II,19 | którzy do srebra pretensje roszczą. W twierdzy uczyni to także
12905 I,10 | poznański nadbiegł z kilku rotmistrzami uspokajać i tłumaczyć, że
12906 I,3 | inny będzie tej chorągwi rotmistrzował. Powiada Zend, że tu jest
12907 I,5 | by podtrzymać strzemię rotmistrzowi.~- Iść spać! - rzekł Kmicic. -
12908 I,10 | kaliskimi chłopy dzierżył rotmistrzowską buławę pan Stanisław Skrzetuski,
12909 I,13 | pas zaś zatknął i buzdygan rotmistrzowski, mający powagę, osoby oznaczać.
12910 I,19 | obozy. Jedni, a zwłaszcza roty cudzoziemskie, stanęli przy
12911 III,4 | jeździec zdzierał przed rowami rumaka, a ten przesadzał
12912 II,18 | paszcze wysunięte nieco nad rowem. Posuwając się z wolna wzdłuż
12913 I,2 | pana Kmicica, który był mu rówieśnikiem, i fortuny ich w Orszańskiem,
12914 I,12 | miłuję, dlatego proszę, nie równajcie go z Kromwelem, abym zaś
12915 III,29| lesie, lecz taki odwrót równał się wielkiej klęsce, bo
12916 III,4 | gdyby sama szybkość koni równała jeźdźców w szeregi.~Spostrzegł
12917 III,1 | członkom dać folgę? Nie równam się z twoją, panie, sławą,
12918 II,20 | piechoty w pościgu za kuligami. Równano z ziemią całe wsie, palono
12919 I,26 | do obcierania. Soroka z równąż powolnością i uwagą zabrał
12920 III,4 | coraz lepszym ordynku, coraz równiejszymi szeregami, jak gdyby sama
12921 I,10 | pod zasłoną dział, łęgi i równina zaroiły się powiatowymi
12922 II,27 | Tak to ów uniwersał równość szlachecką rozumiał. Król,
12923 II,5 | cyganiłem, bom też szlachcic do równości się z każdym poczuwający,
12924 I,12 | największymi panami nie chce mieć równych, wczoraj - nie! onegdaj! -
12925 I,1 | szlachetków przewraca, którzy równymi nam się być mienią. Alem
12926 III,4 | powyrywały w drodze głębokie rowy, w których szumiała mętna
12927 II,35 | jedwab; drugi motek koloru różanego założyła na szyję i migając
12928 II,7 | obie, a Marie jako pączek różany; cudnaż to będzie róża,
12929 II,21 | wołał król, zupełnie już rozbawiony. - Sam zaś z tymi żołnierzami
12930 III,15| niesforniejszej jeszcze, a rozbestwionej niedawnym przelewem krwi
12931 III,4 | przeciw Dariuszowi polskiemu, rozbić jego wojska, a zdarzy się,
12932 III,20| kartkę z doniesieniem o rozbiciu Horotkiewicza i wzięciu
12933 II,13 | niespokojne roje, kłębią się, rozbiegają i zbiegają, tak zawrzało
12934 II,15 | drzazgi i skry, żołnierze rozbiegali się z wrzaskiem nieludzkim
12935 III,15| rozlegały się coraz silniej, rozbiegały się coraz szerzej jakby
12936 II,3 | oraz arkany do chwytania rozbieganych.~Żołnierze poglądali ze
12937 II,7 | pieniędzy i gdy najemne pułki rozbiegną się - co będzie?"~A właśnie
12938 III,1 | się spodziewać, że wieść rozbiegnie się po całym kraju, że każde
12939 I,25 | kiełznała konie, piechota rozbierała muszkiety stojące w kozłach
12940 II,12 | śnie. Tajemnicze połyski rozbierały się i skupiały z mrokiem
12941 II,19 | A gdzie reszta pułku?~- Rozbieżeli się. Mówią, że nie chcą
12942 I,25 | powyzdychała, to się drużyna rozbieży. Dla Boga, życzliwie mi
12943 II,41 | mu w ucho, ktoś jest, i rozbij łeb w drzazgi... Noc ciemna...
12944 II,28 | wspomoże, a teraz szkła nie rozbijaj, bo pierwszy bym ci za to
12945 II,1 | wie!~- Rzeknij prawdę: nie rozbijają twoi panowie na gościńcu?~-
12946 II,17 | wstrząśnięcia wypadły z opraw, rozbijając się z przeraźliwym dźwiękiem
12947 I,25 | muszkieterów francuskich, rozbijał ciężkie chorągwie niemieckie,
12948 III,26| pruską stu tych Tatarów rozbijało z łatwością dwieście i trzysta
12949 II,25 | ciągle i bez ustanku.~Dźwięk rozbijanego szkła mieszał się z okrzykami.
12950 I,10 | czasie młotków husarskich do rozbijania zbroi służących. Starzy
12951 I,9 | lepsza i pewniejsza niż rozbijanie sobie łba.~Kmicic patrzył
12952 III,6 | błyskawice. Jednym zamachem rozbijano hełmy stalowe jak garnki,
12953 II,14 | uderzenia o ściany, dźwięk rozbijanych szyb, wybuchy pękających
12954 I,9 | to sobie ten łeb o ścianę rozbiję. Nie może inaczej być.~-
12955 III,4 | chcieli odwrót przeciąć, rozbijem.~- Nocy się boję! - odpowiedział
12956 II,13 | Nie opodal Sochaczewa rozbiłem kupę, ale to było hultajstwo...~-
12957 III,21| kilka kup rebelizantów, rozbiliśmy pana Krzysztofa Sapiehę
12958 II,29 | na podłogę i szkło szyb rozbiło się w setne okruchy. Przez
12959 III,16| nasz pragnie należeć do rozbioru tej Rzeczypospolitej, ażeby
12960 II,4 | Butryma z przeciętą twarzą i rozbitą głową. Jadąc spoglądał na
12961 II,28 | huczał, niosąc ze sobą tumany rozbitego w proch śniegu.~- Dobra
12962 II,16 | falami. Czyli więc mogli rozbitkowie, do tego masztu uczepieni,
12963 II,11 | ogarnia, lecz gdy znowu rozbłyskał, wówczas rozpromieniały
12964 I,6 | stąd zamieszki, bitwy i rozboje stawały się coraz częstsze.~
12965 III,23| mnie szukać, i poszuka... rozbójnik jeden!"~Zaraz potem odgrażała
12966 II,14 | okrętu otoczonego burzą i rozbójnikami. Ryk dział wstrząsnął powietrzem,
12967 I,5 | waść masz całą chorągiew rozbójników pod sobą; niewinność moja
12968 I,25 | bracie wyślijcie, bo alias rozbojów bać się trzeba..."~- Znowu
12969 II,12 | jakoby już z ziemskim życiem rozbratane, ręce złożone przed ustami,
12970 II,15 | jakby duch śmierci. Ognisko rozbryzgiwało się w drzazgi i skry, żołnierze
12971 II,15 | Cisnął lunetę o ziemię, aż rozbryzła się w sztuki.~- Wścieknę
12972 III,28| które tysiącznym echem rozbrzmiały od chaty do chaty.~Jurek
12973 II,12 | o tym gniew szarpał go, rozbudzała się w nim przyrodzona popędliwość,
12974 I,14 | wszystkie chorągwie ze snu rozbudzę, aby na nieprzyjaciela ruszyć.~
12975 III,9 | jak podniesie ducha, jaki rozbudzi zapał; widział już całą
12976 I,17 | pokarmić.~Jeńcy na wozie rozbudzili się, gdy ruch wozu ustał.~-
12977 II,6 | grożącym pochodzie Radziwiłła rozbudziły pułkowników z uśpienia i
12978 I,1 | Aleksandra podnosiła głowę, jakby rozbudzona ciszą, która następowała
12979 III,30| jutro, jak pobił wczoraj!~Tu rozbujała wyobraźnia kawalerska powróciła
12980 I,25 | rozebrany, w hajdawerach tylko i rozchełstanej na piersiach koszuli, wyszedł
12981 II,22 | Rzeczypospolitej, na niczym się rozchodzą, bo jeden swawolnik, jeden
12982 II,18 | spalonego ciała nie począł się rozchodzić po stodole.~Kuklinowski
12983 II,1 | postawionych na trzonie rozchodził się zapach duszonego mięsiwa.
12984 I,20 | ledwie żywa?... Gotowa się rozchorować.~- Stało się - rzekł Wołodyjowski. -
12985 III,20| i odniosła do cekhauzu, rozchorował się ciężko i przez dwa tygodnie
12986 II,24 | Gdzieniegdzie jednak krawędzie ich rozchylały się tworząc mniej strome
12987 II,41 | miłości miałem rozkaz powrozy rozciąć. Gdyby zaś wasza miłość
12988 III,3 | śmigownicy, poczęli się rozciągać przed fortecą. Niektóre
12989 II,14 | zdawało się stykać z ziemią i rozciągały się mgły sinawe, w tych
12990 II,14 | trząść w posadach. Morze dymu rozciągnęło się nad klasztorem i kościołem.~
12991 II,21 | przed samymi stallami, na rozciągniętym na ziemi kobierczyku. Za
12992 III,17| zupełnie, tak iż musiano go rozcierać. Ale on przypisywał w tej
12993 II,16 | chwytali w dłonie śnieg i rozcierali go na tonsurach lub wpuszczali
12994 II,16 | podstrzygał po szwedzku i rozczapierzał w zadartych do góry końcach.
12995 II,17 | Wąsy podkręcił pod oczy i rozczapierzył na końcach, nałożył kapelusz
12996 I,13 | przywaliła góra goryczy, rozczarowania i boleści, ale miłość żyła,
12997 I,23 | uczynić? - pytał z pewnym rozczarowaniem Kmicic.~- To część zaledwie
12998 II,18 | pojawiły się koło niego dwie rozczochrane czupryny Kosmy i Damiana,
12999 III,6 | kasztelana. Stanął tedy bosy, rozczochrany, z nagą piersią, z koszulą
13000 II,4 | podnieśli się z ławy, sięgając rozczochranymi głowami aż do pułapu, i
13001 II,6 | nasz wódz! - powtarzali z rozczuleniem inni.~- Vivat! Vivat!~Pan
13002 III,2 | a bądź łaskaw, a idź", rozczulisz go, na ojczyznę i sławę
13003 II,26 | tylko szczerby, ale i śmierć rozdają. Od jakże to dawna wojenny
13004 III,27| twarz mu się skurczyła, rozdął nozdrza i oczyma błyskawice
13005 III,5 | widział, siłam rozważał, i rozdarła mi się dusza od boleści,
13006 III,11| jako między orzechami, a rozdawać je tak łatwo jak ufnale.
13007 II,13 | rozwiązywano snopy muszkietów i rozdawano je między załogę. Na wieżach
13008 III,29| nieulękłym okiem przed siebie. Rozdęte jej nozdrza wciągały jakby
13009 III,16| który później należy tylko rozdmuchać, a wraz w wielki żar się
13010 III,15| węgle na prochy i wymową rozdmuchiwał coraz większy pożar, który
13011 II,35 | periculum, żeby dalsi krewni nie rozdrapali. Babinicz powiada, że wojewoda
13012 I,10 | szwagrem, panem Jakubem Rozdrażewskim, wojewodą inowrocławskim.
13013 II,34 | zdumiony Tatar.~- Ejże, nie rozdrażniaj mnie! - odrzekł Kmicic.~
13014 I,22 | posępny nastrój całej uczty rozdrażniał go do najwyższego stopnia.
13015 II,8 | panu hetmanowi - odparł z rozdrażnieniem miecznik - że wolę więzienie
13016 III,15| mówił w nadzwyczajnym rozdrażnieniu pan Zagłoba, muszę czegoś
13017 II,25 | innymi sławą i zasługą, tam rozdrażniona jego duma gotowa była położyć
13018 II,24 | upór królewski, gdy go raz rozdrażniono, nie liczył się z niczym
13019 I,25 | uprzątnąwszy poszłoby to w rozdrób."~Tu Bogusław rzucił z niechęcią
13020 II,13 | czasy, gdy stał jakoby na rozdrożu, pytając się siebie, którędy
13021 II,36 | nieprzedsiębiorcza; raczej słodkie rozdurzenie głowy i zmysłów, nie poryw
13022 I,14 | oligarchy. Nozdrza jego rozdymały się, oczy ciskały błyskawice,
13023 I,25 | większą otuchą w sercu, rozdzielając duszę między tęsknotę po
13024 III,4 | gospodarz prowadzący żniwiarzy i rozdzielający między nich robotę.~Na koniec,
13025 I,22 | głęboką rozterką, jaka ich rozdzielała.~Chwilami wydawało mu się,
13026 II,21 | troski. Noce bezsenne, rozdzielane między modlitwę a zmartwienie,
13027 II,6 | Pieniądze między wojsko się rozdzieli - rzekł Zagłoba - a co do
13028 I,24 | między nas i niby morzem nas rozdzielił. Ani tej wody przepłynąć,
13029 III,27| brzegu szukać ocalenia, rozdzieliła się na dwie kupy i z szybkością
13030 I,19 | mogło dać skutecznego oporu, rozdzieliło się na dwa obozy. Jedni,
13031 III,6 | kupy, które w mgnieniu oka rozdzieliły się znowu na mniejsze, wreszcie
13032 III,27| łamanych dzid; krzyk okropny rozdziera powietrze; polskie głosy
13033 II,14 | błyskawice, dymy, wycia kul rozdzierających powietrze, straszliwy chychot
13034 II,8 | barwy przypominała mleko i róże; wąsik zdawał się być pelą
13035 I,1 | przypadła. Tak mnie sentyment rozebrał, że nie wiem, jak do owego
13036 III,4 | zaraz saperowie szwedzcy rozebrali po nich czasowy pomost,
13037 III,21| w Łęcznej mnie samą tak rozebrało, że strach. Tu powiem ci,
13038 I,25 | krzyknął Kmicic.~I jak był rozebrany, w hajdawerach tylko i rozchełstanej
13039 II,27 | pewniejsze, aż na koniec rozebrzmiała wieść już pewna, że hetmani,
13040 II,24 | że w takim razie wieść rozebrzmiałaby wnet, razem z wichrami,
13041 III,23| nazwisko usłyszy.~Nim jednak rozebrzmiało po całej Żmudzi, przyszła
13042 II,15 | zwolna czerwoną barwę - i rozedniało.~Wówczas Miller na czele
13043 II,17 | Czarniecki.~- Mamże czekać, aż rozednieje albo aż mgła opadnie? Czy
13044 I,6 | choćby mi się serce miało rozedrzeć. Krzywd takich, jakie tu
13045 I,1 | ojcowie nałamali na mnie rózeg w konwencie, abym do statku
13046 III,26| i gwardię jakoby wicher rozegnał!...~Tu przerwał Wołodyjowski
13047 II,14 | jazda uderzyła na nią i rozegnała ją na cztery wiatry.~Parlamentarz
13048 II,15 | rozbiegła się, jakby granatem rozegnana. Kmicic i pan Czarniecki
13049 III,9 | Armia zniesiona do szczętu; rozegnane na cztery wiatry małe jej
13050 II,15 | w niektórych miejscach rozegnano ich tak, że niektóre pułki,
13051 I,12 | waszmościom, ale już się rozejdźcie. Rozwagi, mości panowie!
13052 I,10 | mość Karol Gustaw, wbrew rozejmowi i mimo ostatnich poselstw,
13053 II,1 | dopiero o dniu białym.~Kmicic rozejrzał się dokoła.~- Gdzie jesteśmy?~-
13054 III,32| jeszcze odzyskał przytomność i rozejrzawszy się po izbie zgadł zaraz,
13055 II,21 | potępia? A przecie, gdy rozejrzę się po świecie, próżno pytam,
13056 II,8 | mości - odrzekła Oleńka.~Po rozejściu się dam mężczyźni wrócili
13057 III,6 | bitwy; za nim rajtarowie rozerwali szereg polski i ruszyli
13058 III,31| dzieje wola boska. Co się rozerwało, to nie zwiąże się więcej,
13059 III,15| rozruchu powinien być końmi rozerwan, bez względu na usługi,
13060 I,12 | ale teraz i uwaga, i czas rozerwane na wszystkie strony. Słyszałem
13061 III,27| lecący jak wicher w pomoc rozerwanej rajtarii.~"Nic to! - pomyślał -
13062 III,6 | próbowali się zewrzeć i dwakroć rozerwani utworzyli dwie osobne kupy,
13063 III,27| pruskich.~Kmicic spojrzał przez rozerwany środek w głąb pola i nagle
13064 II,35 | Mógłby awizy do trybunałów rozesłać, że to testamentem Borzobohatej
13065 II,13 | ludzie wysłani na zwiady rozesłali się po okolicy do Przystajni,
13066 I,14 | Ordynanse do chorągwi rozesłane?~- Tak jest.~- Co robi Kmicic?~-
13067 II,22 | miejsce. Gońcy, umyślnie rozesłani, powieźli nowinę do Opola
13068 I,7 | nadjechało kilkunastu Butrymów rozesłanych poprzednio do innej szlachty.~-
13069 I,22 | gryźli wąsy, by się nie roześmiać, widocznie dworował sobie
13070 I,25 | Dopiero jak mu się w oczy roześmieję, to się opatrzy. Prawda!
13071 I,7 | woził.~Wtem zza pieca wylazł rozespany stary Gasztowt, a we drzwiach
|