1657-bijci | bijem-cesar | cetka-czeka | czela-dopus | dopyt-dzwie | dzwig-goral | gore-instr | insty-kielz | kieml-kozie | kozio-lejbg | lejc-medrs | medyc-nadal | nadas-naryc | narze-nieus | nieuw-obudz | obum-odzia | odzie-ostaw | osten-piecz | piedz-podej | podep-polap | polat-posie | posil-pozam | pozap-przej | przek-przyg | przyj-purpu | pusci-rozes | rozet-rudni | rudy-sierp | siers-spali | spalo-strac | strad-szkap | szkar-truci | truda-ulegn | ulekl-uzde | uznaj-winni | winny-wstrz | wstyd-wymus | wymyk-wywal | wywar-zajaz | zajde-zarec | zarek-zbroj | zbrud-zlupi | zlust-zwrac | zwroc-zzyma
bold = Main text
Tom, Rozdzial grey = Comment text
13072 II,35 | Jeśli ci Szwedzi kałduna nie rozetną, to wszystkie spiżarnie
13073 II,41 | obojętność. Zdawało się, iż nie rozeznaje wcale, co się z nim dzieje,
13074 II,23 | do orszaku królewskiego, rozeznał osobę króla, bo za wąwozem
13075 I,15 | do okna, bo ja najprędzej rozeznam, co to jest...~Jan Skrzetuski
13076 II,12 | się, zapamiętał, przestał rozeznawać, kim jest, gdzie jest...
13077 III,23| przewinienie trzy tysiące rózg, po których pochowano biednego
13078 III,7 | okrutnie rad, bo ta sama rózga Bogusława wysiecze, i jeśli
13079 I,3 | Boję się, żeby ludzie nie rozgadali, bo tu chodzi o moją reputację.~-
13080 I,13 | zamkowego arsenału i ów rozgardiasz towarzyszący zawsze pierwszym
13081 II,25 | nawet wśród powszechnego rozgardiaszu było go słychać:~- Ego ultimus!...~
13082 II,21 | ściągnęła boska sprawiedliwość rózgę swoją na ukaranie, nie na
13083 I,20 | przed czambułem do wsi, rozgląda się na wszystkie strony,
13084 I,8 | bez duszy żywej bliskiej. Rozglądaj się po wojnie na cztery
13085 II,1 | szczęście? - mruczał do siebie rozglądając się ze zdumieniem dokoła.~
13086 III,31| jechał w milczeniu i tylko rozglądał się dokoła.~Wreszcie, gdy
13087 I,19 | być równym, zwycięstwami rozgłos w całym świecie sobie zjednał
13088 III,15| Kazimierza słowa następujące:~- A rozgłoście tam, żeby się pan Zagłoba
13089 III,1 | wolno już odejść. Wojsku rozgłosić, że owe pułki od kup chłopskich
13090 II,14 | odwołał, mnisi niezawodnie by rozgłosili, żeś wasza miłość przez
13091 III,29| Wołmontowiczach, ale poruszył przez rozgłoszenie nowiny całą prawie ludność
13092 III,32| odpowiedział stary żołnierz rozgniatając łzę kułakiem.~A Kmicic mówił
13093 II,41 | rękojeść, jakby ją chciał rozgnieść w dłoni.~- Raz, dwa, trzy!.. -
13094 I,25 | wasza książęca mość nie rozgniewa, tedybym sto czerwonych
13095 III,8 | Zagłoba.~Król, zamiast się rozgniewać, rozśmiał się.~- To mu przypomnę!~-
13096 I,5 | począł pokręcać; ją zaś rozgniewała do reszty ta zmienność humoru
13097 I,1 | Daj waćpan spokój, bo się rozgniewam... i ciotka zaraz przyjdzie...~
13098 I,23 | niewidzialną koronę pochwycić, i rozgorzał cały jak pochodnia, ale
13099 III,3 | całym tym nieszczęsnym kraju rozgorzała na nowo, gdy bunt głowę
13100 II,14 | Może nowa straszna wojna rozgorzeć!~Miller przyznawał w duszy
13101 I,11 | nieszczęsną Rzeczpospolitą rozgrodził, że wszystkie świnie sąsiedzkie
13102 II,13 | łatwo od wewnątrz mogły być rozgrodzone.~Cały dzień też ciągnęły
13103 I,25 | w jej granice jak przez rozgrodzony płot. To, co tu się ze Szwedami
13104 III,2 | wyjmie, wrzuci do gęby, rozgryzie, miazgę zje, a łuskwinę
13105 I,4 | kościoła, aby odpocząć i rozgrzać się w czasie mrozów. Toteż
13106 II,14 | pokrzepił ich, zdrętwiałych rozgrzał żarem własnego serca, dnie
13107 II,14 | więcej!~Na murach zaś okrzyki rozgrzanych walką żołnierzy:~- Wyżej
13108 II,28 | urodzić, śmiecie pod przyzbami rozgrzebywać i "ko, ko, ko!" na czubatki
13109 II,42 | Ludzie skostnieją.~- Rozgrzeją się w ogniu.~- Kiszmet!~
13110 II,18 | kulbace się wasza miłość rozgrzeje. Konie czekają.~- Zaraz
13111 I,5 | od paru bydlęcego nieco rozgrzeli. Tołuby mają wiatrem podszyte
13112 I,13 | pokutę, jaką chcesz, ale rozgrzeszenia nie odmawiaj, żeby go desperacja
13113 II,13 | nad spodziewanie własne rozgrzeszenie otrzymał, bo kapłan zważył
13114 I,14 | komnaty, będziesz się czuł rozgrzeszony ze wszystkich swych win
13115 II,2 | opuszczę, to mnie Bóg z tego rozgrzeszy - choćby zasię i potępił,
13116 I,7 | biegłość Kmicica. Tamten rozgrzewał się, ten był chłodny jak
13117 I,6 | ogniska, przy których nędzarze rozgrzewali przemarzł członki, a gdy
13118 I,13 | niebie!~I w miarę kielichów rozgrzewały się czupryny i rosły humory
13119 I,10 | mocny opór, który w miarę rozgrzewania się ludzi w boju mógłby
13120 II,29 | zamieci, to wolą się bić dla rozgrzewki.~- Szósty już dzień tego
13121 II,11 | Karolowi Gustawowi, jak grom rozgrzmiała po wszystkich krańcach Rzeczypospolitej
13122 I,5 | targać i szarpać, aż rumak rozhukał się, a Soroka widząc to
13123 III,15| Zdawało się przez chwilę, że rozhukana tłuszcza, bez względu na
13124 II,9 | swawolić. A wśród tłumów rozhukanego żołnierstwa włóczyły się
13125 I,1 | się okrutnie podobał ów rozhukany kawaler. Zaniepokoił ją
13126 I,5 | sypać, ale i w niej się rozigrała krew billewiczowska.~- Rzucaj
13127 I,16 | rozdrażnionego drapieżnego ptaka, z roziskrzonymi oczami. Hetman zaś miał
13128 II,17 | złość ciemność poczęła się rozjaśniać. Słychać było przy tym jakiś
13129 I,17 | kocham, pan Zagłoba!~Uśmiech rozjaśnił twarz Jana Skrzetuskiego.~-
13130 III,5 | marszałka, twarz ta nie rozjaśniłaby się więcej.~- Jakże? - zakrzyknął -
13131 II,21 | i widząc jej szczerość, rozjaśniły się radością; on zaś oddawszy
13132 III,30| chcieli go brać żywcem, ale rozjątrzeni uporem, roznieśli wreszcie
13133 I,5 | Zawisła nad nimi niezgoda, rozjątrzenie i żal. Było im ze sobą ciężko,
13134 I,9 | pracy, rozpisywania listów i rozjazdów. Następnego tygodnia przeniósł
13135 II,6 | przezimować, inni pozwolili rozjechać się towarzystwu po domach
13136 I,11 | bitwę. Widząc to cnotliwsi rozjechali się na wszystkie strony -
13137 II,27 | tak się wszyscy na Szwedów rozjedli i takim afektem dla ojczyzny
13138 I,10 | panowie - dodał wojewoda - rozjedziem się do domów i przy bożej
13139 III,6 | okropny, rzucił się na kształt rozjuszonego odyńca przed siebie.~Król
13140 I,19 | Gdyby wasza książęca mość rozkazała...~- To ty byś pojechał,
13141 III,8 | Szwedów bez komendy i mojego rozkazania nie wolno. Cóż to! pospolite
13142 III,11| Kmicic.~Zgrzyt żelaza ustał. Rozkazano teraz troczyć jeńców Tatarom,
13143 III,27| będzie! - rzekł hetman.~I rozkazawszy Wojniłłowiczowi siąść na
13144 II,41 | się na parol stawię, gdzie rozkażesz.~- Jutro może mi legnąć
13145 III,21| zaś nie mówił inaczej, jak rozkazując: "Waćpanna wysiądź! waćpanna
13146 I,13 | ze wzniesionym czołem, z rozkazującą hardą twarzą junacką i sam
13147 II,34 | prezydiach zostać musiała, przeto rozkazujemy ci, abyś z owym tatarskim
13148 I,22 | zaś dotąd kwarta garncowi rozkazywała, to od was, panów braci,
13149 II,13 | Niegodniśmy - odrzekł stary rozkładając ręce i schylając głowę -
13150 III,4 | lekki, nieznaczny, a ów ręce rozkładał, zbladłymi usty jedno i
13151 II,23 | na ich skłonach, chmury rozkładały swe ociężałe cielska na
13152 III,28| szable błyszczące w słońcu, i rozkładane nocą ogniska. Zachwycali
13153 III,14| negować; dość, że w tydzień rozkochała ta panna w sobie wszystkich
13154 II,39 | miły Bóg! Tamten mu groble rozkopuje, to i dognamy!~Tymczasem
13155 II,39 | wiwendę przejmowałem, groblem rozkopywał i mosty psuł, tak iż z wielką
13156 II,32 | bo z panem Czarnieckim rozkosze będą niewypowiedziane!...
13157 III,16| słodkie, jakoby z krainy snów rozkosznych. na jawę przeniesione; upajające
13158 III,18| Radziwiłłem - dodał miecznik rozkoszując się połączeniem tych nazwisk. -
13159 II,14 | straszliwe dzwona. Skręcał się, rozkręcał, czasem zamigotał pod światło
13160 II,15 | obiecywał ją między palcami rozkruszyć, bo przecie miał dziewięć
13161 III,6 | szablą przez gębę, a ten ręce rozkrzyżował i pochylił się twarzą na
13162 I,13 | dziwię, bo cudnie to kwiecie rozkwitło... Witam cię, moja panienko,
13163 I,13 | się po piórach, atłasach, rozkwitłych jak kwiaty twarzach, i łudzi
13164 II,7 | cudnaż to będzie róża, gdy rozkwitnie... Ma foi! Piękniejszej
13165 III,32| Bóg nam się w kościele po rozłące spotkać kazał...~Więc myśli
13166 I,12 | na myśl, że nieprędko się rozłączą.~- Chwała Bogu, że do kupy
13167 III,22| uczynków skłonny... Nie rozłączaj się, pani, teraz z ciotką
13168 II,6 | przyniosą, sama śmierć nas nie rozłączy, bo i po śmierci sławą się
13169 II,36 | zupełnie jasne, że prosząco rozłąkę oddala tym samym od siebie
13170 III,7 | też juchy szwedzkiej dość rozlali.~- Niech inni mówią, jakem
13171 I,12 | rozłamał się na dwoje, połowy rozłamały się znowu, aż wreszcie sformowały
13172 II,10 | powagi w twarzy i spokoju rozlanego w obliczu. Była blada może
13173 I,6 | który w krwi przyjacielskiej rozlanej początek bierze? Duchy to
13174 III,29| bezładnie. I jako fala, rozlawszy się po płaskim brzegu, zostawia
13175 I,8 | polnego, ale potem chorągiew rozlazła się, bo nie było co jeść.
13176 II,39 | wojska ich dosięgły, to się rozlecą. Karoce książęce, część
13177 I,8 | liście zapowiednim szybko się rozleciała po całym zaścianku. Przyszła
13178 III,14| później zapadł. Tymczasem rozleciały się po całym dworze wieści,
13179 I,20 | dworskich kozaków.~Na środku rozległego dziedzińca rosły stare lipy,
13180 III,27| stał się cudny widok. Na rozległej grodzi pędził bezładny i
13181 I,10 | się coraz szerszą i coraz rozleglejsze zajmowała kraje. A oprócz
13182 III,8 | drugiej. Oczywiście, całej rozległości niepodobna było wzrokiem
13183 II,16 | szubienicy.~- Echo tego czynu rozlegnie się w całym kraju, wzburzy
13184 I,11 | prędko się po całym kraju rozleją.~Tu umilkli wszyscy. Jan
13185 III,27| bożą rozlać, to jeszcze rozleję.~I będziesz miał zasługę.
13186 II,33 | chwycił go drżącymi rękoma i rozlewając płyn na brodę i piersi,
13187 III,1 | jego przedsięwzięcie. Wojna rozlewała się naokół niego tak szeroko,
13188 II,11 | niezdobytych murów Zamościa, rozlewały się po całym województwie
13189 I,21 | kat, czy myślisz, że krew rozlewam dlatego jeno, by oczy czerwoną
13190 II,2 | ślepy miecz w twoim ręku, do rozlewania krwi bratniej skory. Tedy
13191 II,6 | obozie i tęsknił za krwi rozlewem. Komenderowane chorągwie
13192 III,9 | któremu pół wieku we krwi rozlewie zeszło; za czym poszła księcia
13193 III,23| na kilkadziesiąt tysięcy, rozlezie się do domów albo że pierwszy
13194 III,31| Cały dzień zeszedł im na rozlicznych zajęciach, tak że dopiero
13195 II,15 | Boskiej, chwilę modlił się z rozłożonymi rękoma, wreszcie wstał wypogodzony.~-
13196 II,5 | i po całym województwie rozłożyć, bo w kupie nie mogą się
13197 II,28 | szklenice, gąsiory i stół rozłupał, lecz pan Zagłoba skwapliwie
13198 II,4 | do cięcia pole, i całym rozmachem przez pysk szablą go chlasnął.
13199 III,6 | strzemionach dla lepszego rozmachu i ciął strasznie; rękę wraz
13200 I,11 | skąd był rodem, gdyż sam rozmaicie o tym powiadał. Ale za czasów,
13201 I,1 | prośba pieściwa, ale on nie rozmarszczał brwi i chmurny był. Gniewem
13202 III,1 | frasobliwych jenerałów i rzekł:~- Rozmarszczcie ichmościowie czoła, bo to
13203 II,28 | Anusia! Anusia! - powtarzał rozmarzony pan Wołodyjowski. - Bóg
13204 I,12 | i towarzystwem chodzi, a rozmawia, a każdego pyta o familię,
13205 II,41 | jezdnych. Kmicic słyszał, że rozmawiają po polsku, Polacy bowiem,
13206 II,8 | rzekł stawając między rozmawiającymi.~- Powiedziałem panu hetmanowi -
13207 II,6 | szkoda! - odrzekł wojewoda - rozmawiałby równy z równym.~Pułkownicy
13208 III,21| Babinicza. Nieraz ze sobą o tym rozmawiały.~- Inni jako dziady żebrali -
13209 III,27| najdalszych krańców, i mogli cały rozmiar swego zwycięstwa a nieprzyjacielskiej
13210 III,5 | zagrzała i żeby język nie rozmiękł, co się od przydłuższego
13211 III,6 | wściekłości... Krew chlupotała w rozmiękłej ziemi pod nogami kasztelańskiego
13212 I,7 | wypędzeniu Kmicica poszła rozmiłowana w panu Wołodyjowskim szlachta
13213 II,12 | umyślnie wolał się z nim rozminąć. Lubi tak czynić Carolus:
13214 III,9 | niepowstrzymanym pędem. Uderzywszy rozmiotła pierwszy pułk jak wicher
13215 II,6 | od kup swawolnych, które rozmnożyły się były znacznie i grasowały
13216 I,6 | ogryzione przez wilki, które, rozmnożywszy się nadzwyczajnie, całymi
13217 II,13 | na ziemię pierwsze płatki rozmokłego śniegu. Ciszę przerywały
13218 I,24 | mnie, i waćpannie, gdy się rozmówiem. Waćpanna masz mnie za zdrajcę...
13219 I,17 | się z takim szołdrą nie rozmówisz. Toż i komendant zaraz w
13220 II,34 | obacz!~Pacholik poszedł i rozmówiwszy się za drzwiami, wrócił
13221 I,7 | Stój, do stu diabłów!... rozmówmy się.~Wołodyjowski kazał
13222 I,26 | księcia Bogusława.~- Niezbyt rozmownyś, panie chorąży orszański -
13223 II,39 | rycerstwo, że pan Sapieha rozmyśla, głową kręci, na obie strony
13224 II,19 | oddali się spoczynkowi i rozmyślaniom, bo i dla nich zbliżało
13225 II,26 | zaślepieniu, a iluż grzeszy z rozmysłem?... Z serca odpuszczam ci
13226 I,16 | posłać, ale on do niczego... Rozmyśliłem się.~- A w razie oporu?
13227 I,22 | winien czy nie winien, rozmyślnie czyni czy też przez zaślepienie,
13228 I,22 | pogardzać, który tyle nawet rozmysłu nie ma, żeby zło od dobrego,
13229 II,12 | i kilku innej szlachty różnego wieku. Ksiądz Kordecki prezentował
13230 III,8 | zajęta była przez żołnierstwo różnej broni. Towarzysze nasi z
13231 I,10 | prostego rapiera, który rożnem przezywano, wiszącego na
13232 I,1 | chłopki, mową głównie się różniące, bo wiele z nich po polsku
13233 II,22 | zapomniano już w tym kraju różnicy między wolnością i swawolą,
13234 II,21 | miłościwy królu, jako na rożnie! - rzekł. - Cały bok ze
13235 III,26| jakby owe pożary, które rozniecał i dawną miłość zarazem podsycały.
13236 II,29 | ciało jego i na szablach je rozniesiecie, źle uczynicie, bo Najświętszej
13237 III,16| drudzy; że na szablach rozniesion. Jaka jest przyczyna jego
13238 I,20 | tak z biegiem lat, że nie różniła się niczym od starej. Dwie
13239 II,19 | kościelne; inne kręciły się różnobarwnym wieńcem nad głową księdza,
13240 III,32| miasteczku. Drogi zaroiły się różnobarwnymi kupami ludzi.~Pan Kmicic
13241 II,10 | murowanym.~Wśród tych tłumów różnojęzycznych miejscowi mieszkańcy nikli
13242 III,16| pokoje płonęły od lamp różnokolorowych, rzucających blaski tajemnicze
13243 III,27| je, jak trąba powietrzna roznosi liście, zgniotła czerwonych
13244 III,26| w pierś dotrzymać pola i roznosić czworoboki nawet szwedzkiej
13245 III,26| siły trzykroć większe i roznosił je w puch na szablach i
13246 III,29| przewracają ją, łamią, roznoszą. Rzekłbyś: tysiące chłopów
13247 II,39 | może od nich ambitny, lecz różny wiarą, gorliwy patriota
13248 I,13 | się badawczo na obliczach rożnych pułkowników; to znów marszczył
13249 I,4 | od tego. Może i szlachta rozochociłaby się z kolei, bo przeciw
13250 I,26 | spod krwi i sadzy. Kula rozorała głęboko Kmicicowi lewy policzek
13251 II,19 | świeciły na niebie, mieniąc się różowo i błękitno. Blask księżyca
13252 I,5 | począł się mieszać i zlewać z różowym światłem wychodzącym jakby
13253 I,10 | czoła nie stanąć." Inni rozpaczali otwarcie. "Wykurzą nas stąd
13254 I,14 | Nie drżyj! ziemia się nie rozpada, wszystko stoi na dawnym
13255 II,29 | jego duszę i przez pół już rozpadające się ciało.~Z jego ziem,
13256 II,15 | Jeden z żołnierzy począł rozpalać smołę z pomocą siarkowanych
13257 III,30| roztasowywać na nocleg, rozpalając ognie wśród trupów nieprzyjacielskich.~
13258 III,15| rzucali się na drugie i znów rozpalała się ręczna bitwa, i znów
13259 II,35 | brata przypiekły ją jakby rozpalonym żelazem.~- Janie! - rzekła -
13260 II,19 | znajdują dziką rozkosz w rozpamiętywaniu własnego upokorzenia i wstydu.
13261 I,25 | czarno na białym.~Tu książę rozparł się wygodnie w fotelu, wyciągnął
13262 II,17 | igraszką przy tym straszliwym rozpasaniu się ognia i żelaza.~Mniejsze
13263 II,23 | przed orszakiem królewskim, rozpatrując drogę; czasem jechał ze
13264 II,1 | z kulbaki i począł pilno rozpatrywać grunt leśny.~- Konie tędy
13265 III,22| Sakowicz cię obroni, Sakowicz rozpatrzy się, co można dla wywindykowania
13266 III,27| konie wzięły już największy rozpęd, wpadły tąż samą siłą w
13267 III,9 | woda wyskoczyła z szalonym rozpędem na brzegi. Za laudańską
13268 I,2 | także Smoleńszczanin, za rozpędzenie trybunału bezecnym ogłoszony
13269 I,22 | kielichy. Wino nie mogło rozpędzić posępnych myśli w głowach
13270 I,3 | ostatni rozpędził?~- Sejmik rozpędziłem w Orszańskiem, nie gdzie
13271 I,19 | radziwiłłowskich, część wybita lub rozpędzona na cztery wiatry. Resztki
13272 II,14 | owych granatów. Czemu to one rozpękają się z takim hukiem?... Matko
13273 II,17 | rozpęknie!~- Lucyper by się rozpękł! - zakrzyknął pan Czarniecki.~
13274 II,17 | podpalę, to jej się brzuch rozpęknie!~- Lucyper by się rozpękł! -
13275 I,25 | muszkietu mógł straszną wojnę rozpętać.~W przewidywaniu tego wcześnie
13276 I,10 | zabłysło i prawdziwa burza rozpętała się w obozie.~- Zdrajców
13277 III,23| czyniła się na świecie. Rozpętane z lodu wody Bałtyku począł
13278 III,6 | Wtem konie poczęły rajtarom rozpierać się i padać; chmura jeźdźców
13279 I,10 | konia bódł ostrogami i tłumy rozpierał, by jak najprędzej znaleźć
13280 III,23| część żołnierzy; pozostali rozpierzchli się na cztery świata strony.
13281 II,15 | starał się zebrać koło siebie rozpierzchłych knechtów, skoczywszy więc
13282 II,15 | ciemności i pozwolić ochłonąć rozpierzchłym.~Jedna z kul utkwiła w dachu
13283 II,10 | podatki, jakie się Szwedom rozpisać podobało, a szlachta oddawała
13284 I,12 | coraz więcej przychodzi, rozpisują listy do szlachty co najwierniejszej
13285 II,6 | Poczęto ogarniać chorągwie, rozpisywać awizy wzywające rozproszonych
13286 I,9 | Wołodyjowskiego czasy ciężkiej pracy, rozpisywania listów i rozjazdów. Następnego
13287 III,21| znikła zaraz, ale za to rozpłakała się biedna dziewczyna jeszcze
13288 III,27| ordyniec przyległ był do konia, rozpłaszczył się, pochował w grzywie
13289 I,12 | Własny hajduk mu czaszkę rozpłatał, i tak zginął marnie, jak
13290 II,17 | wszczynające się pożary, na rozpłomienione pochodnie, sznury i kule
13291 II,13 | wołały liczne głosy.~I tłumy rozpłynęły się z wolna. Noc zeszła
13292 II,15 | rzekłbyś: roztapiał się, rozpływał, mącił, na koniec zniknął
13293 II,25 | ludzkich w żelazo zakutych.~Rozpływało się na ten widok wspaniały
13294 II,5 | boją i odpowiedzialności za rozpoczęcie wojny na się nie wezmą.
13295 I,10 | że panowie senatorowie rozpoczną z nami układy i że całą
13296 I,10 | domów i przy bożej pomocy rozpoczniem żniwa z tą myślą, żeśmy
13297 II,6 | pana Skrzetuskiego.~- Ogień rozpoczynają! - rzekł niespokojnie.~-
13298 I,13 | począł czytać straszną ugodę rozpoczynającą się od słów:~"Nie mogąc
13299 III,1 | Nieraz w zmrokach nocnych rozpoczynali ogień z armat i muszkietów
13300 II,2 | sławę własną.~Tu dopiero rozpoczynały się prawdziwie desperackie
13301 I,22 | i niejedna twarz chmurna rozpogadzała się pod wpływem ciepłych
13302 I,21 | ludziach pokrzepić... I ty się rozpogódź, a nie mów nic nikomu, bo
13303 II,19 | działa, którymi jeszcze rozporządzamy, nie lepsze od fortecznych,
13304 III,29| Babinicza, który na dobrych rozporządzeniach znać się musiał; ale pozycja
13305 I,10 | pełen dysput, rozpraw nad rozporządzeniami wodzów i niezadowolenia,
13306 II,17 | ofiarą. Miller wydał surowe rozporządzenie przeciwko pojedynkom, a
13307 I,20 | wrócę... Trzeba tym i owym rozporządzić, co lepsze rzeczy ukryć,
13308 III,30| niech już tak będzie, jak Ty rozporządzisz! Teraz już rozumiem, żeś
13309 I,6 | grasować głód, brat wojny, i rozpościerał swe panowanie coraz szerzej.
13310 III,7 | chwilę nabrał tchu i począł rozpowiadać o ostatniej wojnie Sapieżyńskiej
13311 II,34 | przewagi Kmicica nad Chowańskim rozpowiadał, po czym obaj odjechali
13312 II,42 | Suchowolem a Janowem, i rozpoznał, że Akbah-Ułan przesadzał
13313 I,12 | robić!~I tłum począł się rozpraszać, największy zaś płynął do
13314 III,1 | Czarnieckiego prędko się rozpraszają, ale i prędko zbierają na
13315 III,4 | ucieczki, nie tylko nie rozpraszała się coraz bardziej, ale
13316 II,2 | nie zmażę?~I wnet począł rozprawę z własnym sumieniem.~"A
13317 I,13 | schyla ciężko głowę, ten rozprawia w duszy z Bogiem i sumieniem,
13318 III,14| waćpanowie zaś o rodowodach rozprawiacie.~- Pytajcie mnie, będę odpowiadał.~-
13319 I,25 | wielkopolskie kraje się rozprawiają, niech Małopolskę bierze
13320 II,22 | Kazimierz położył koniec tym rozprawom rzekłszy:~- Nie o powrocie,
13321 II,11 | znowu rozbłyskał, wówczas rozpromieniały się i wszystkie twarze.~
13322 III,9 | owo przeczuwane zwycięstwo rozpromieniło mu tak oblicze, że blask
13323 II,16 | pana Czarnieckiego rzekł rozpromieniony:~- I pan miecznik sieradzki,
13324 II,18 | Kuklinowski, zwykle pochylony, rozprostował się nagle, usta jego rozszerzyły
13325 III,27| rozprasza cały oddział.~Rozprószeni, uciekają pojedynczo lub
13326 III,27| chorągwie - więc tamci mkną jak rozprószone stado sarn po błoniu.~Bogusław
13327 III,27| odwrót.~Tatarzy, widząc rozprószonych jeźdźców, w jednej chwili
13328 I,17 | tłuszczą niesforną, która rozproszy się przed grozą samego imienia
13329 I,25 | Boga pomyśl WXMć, żeby ich rozprószyć, żeby do króla nie szli.
13330 III,9 | goniono ku Czerskowi, póki nie rozproszyła się zupełnie po lasach,
13331 II,2 | zabrali, pobili nas, poranili, rozproszyli, gnali szesnaście mil, ledwieśmy
13332 III,27| jeźdźców, w jednej chwili rozprószyli się i sami, aby ich łowić
13333 I,13 | ostatnie słowa księcia nie rozproszyły ciemności, jakie obsiadły
13334 III,17| należy, łatwo będzie po nim rozpruć, rozumiesz, mości książę?
13335 II,25 | kielichem w głowę, aż kryształ rozprysnął się w setne okruchy, które
13336 III,21| mniejszych... i przegrywać. Ład rozprzęgał się. A cóż dopiero wyrazić
13337 I,6 | sejmach - na miejscu zaś rozprzęgała swawolę i zapewniała bezkarność,
13338 II,40 | Bogusławowe. Wojsko jego znużył, rozprzęgł, ogłodził. Wyborne piechoty
13339 II,6 | drobne oddziały dopełnił rozprzężenia. Prawda, że w kupie trudno
13340 I,6 | Cała Rzeczpospolita była rozprzężona, targana przez partie, chora
13341 I,5 | Dla Boga! serce mi się rozpuknie... uczynię wszystko, jeno
13342 II,19 | to nie wszystko. Należy rozpuścić między naszymi żołnierzami,
13343 III,26| zupełnie Spojrzymy: husaria już rozpuściła konie. Boże, co za impet!
13344 I,6 | niszczyli, pokryli się w lasy, rozpuścili swych łotrzyków - i ludzie
13345 III,9 | miejsca, już laudańska, rozpuściwszy konie, szła na nich niepowstrzymanym
13346 III,28| oczyma na wszystkie strony, rozpuszczała w pochodzie warkocze po
13347 II,6 | Buturlin z Chmielnickim rozpuszczali po dawnemu zagony i właśnie
13348 I,7 | mu te oczy patrzące spoza rozpuszczonych włosów, ta postać wysmukła
13349 III,8 | językiem do tych pludraków i rozpytaj, co się z nim stało?~- To
13350 II,34 | mnie tam, gdzie będę... Rozpytuj o Tatarów i pana Babinicza.
13351 I,12 | nazwisku każdemu mówi, a rozpytuje, czy się komu w służbie
13352 II,9 | skarżyć. Już ja się o to ludzi rozpytywał i wiem, że są rozkazy od
13353 II,35 | dobrego żołnierza wygląda.~- Rozpytywałem się go też o owe majętności,
13354 II,6 | wspominał, a których widok rozradował teraz serca żołnierskie.
13355 II,25 | puchary, zaś Lubomirski, rozradowany, spotniały, skinął na swego
13356 II,18 | konia; zdawało mu się, że rozróżnia głosy armat fortecznych
13357 I,10 | powściągnie tę swawolę i te rozruchy. Niech jeno armaty zagrają,
13358 III,21| takową sensatkę, jak ty, rozruszała. Pewien jestem, że się okrutna
13359 II,14 | dochodzi do prochów i kulę rozrywa. Wiele wszelako kul pada
13360 II,23 | niemal i od ciężkiej pracy do rozrywek, którym gdy przyszła na
13361 I,7 | teatrum kwoli większej jeszcze rozrywki...~- Cóż to takiego teatrum?~-
13362 I,7 | tylko nieboszczyk miał prawo rozrządzać i majętność nie prędzej
13363 II,40 | jego być muszę.~- Bóg tym rozrządzi - rzekł poważnie hetman -
13364 III,2 | Lecz któż opisze radość i rozrzewnienie księżnej Gryzeldy na widok
13365 II,15 | tam druzgotały dylowania, rozrzucały kosze, zabijały ludzi.~Godzina
13366 II,2 | drukować każę i po kraju rozrzucę. Masz W.X. Mość wóz i przewóz:
13367 III,29| Przy tym nieprzyjaciel rozrzuciwszy się na długiej linii mniej
13368 II,32 | zawziętości przeciw Szwedom, rozrzucono w wielkiej ilości egzemplarzy
13369 III,18| białą jak kreda, włos nieco rozrzucony, brew namarszczoną i zgrozę
13370 III,8 | przyglądali się kupom żołnierzy, rozrzuconym między opłotkami. Jedni,
13371 II,9 | prędkiemu poczynaniu, ale rozsądek mówił: "Kurpie sami Szwedów
13372 I,10 | wysłano senatorów.~Wszelako rozsądniejsi ludzie nie wierzyli jeszcze
13373 I,14 | idźcie... Tam niechaj nas rozsądzą...~Kmicic rzucił się na
13374 II,17 | ochotnika prochami kolubrynę rozsadzać.~- Jak to? Co?~- Wziął kiszkę
13375 II,18 | odważny, lecz i zuchwały. Myśl rozsadzenia olbrzymiej kolubryny radowała
13376 II,21 | fortecy, prochami w drzazgi rozsadziłem!~- Na miły Bóg! - zakrzyknął
13377 II,18 | hardy, twarz spokojną.~- Ty rozsadziłeś kolubrynę? - spytał Miller.~-
13378 II,18 | została umyślnie przez kogoś rozsadzona. Nakazano natychmiast poszukiwania.
13379 II,2 | X. Mość wzywam, aby nas rozsądzono, po czyjej stronie była
13380 II,25 | maluśkie pagórki i skały rozsiane po nizinie, lecz wnet znowu
13381 III,15| Pułtuska dojedzie, już go rozsiekają... Chybaby mu cały komput
13382 I,7 | Bez sądu byśmy go zaraz rozsiekali. Musi on o tym wiedzieć,
13383 II,4 | Józwa przyczynił się do rozsiekania kompanionów i jego samego
13384 II,17 | głównie, gdy chodziło o rozsiewanie między Szwedami fałszywych
13385 III,5 | nikt w pole nie wywiódł. Rozsmarowałem go jako masło na grzance
13386 III,30| dlategoś mnie jakoby na rozstajnych drogach postawił. Bądź jeszcze
13387 II,22 | jutrznię, wybiła godzina rozstania. ~
13388 I,24 | gniewu umówić się o wieczne rozstanie i powiedzieć jej: "Waćpanna
13389 III,32| chwycili go pod ramiona.~- Rozstąpcie się! - krzyknął Zagłoba.~-
13390 III,32| się! - krzyknął Zagłoba.~- Rozstąpić się! - powtórzyli laudańscy.~
13391 II,7 | załogę.~Wojska Chowańskiego rozstąpiły się przed owymi ludźmi nie
13392 III,10| i ciężko mi się z tobą rozstawać, ale tu jest dla ciebie
13393 I,24 | przygodę nietrudno. Lepiej nie rozstawajmy się z gniewem w sercu i
13394 II,13 | Zamoyski zaś cały dzień rozstawiał ludzi, przyuczał, co kto
13395 I,12 | znakomitszą szlachtę. Trabanci rozstawieni wzdłuż kamiennych poręczy
13396 II,33 | muzyka, tłumy zaczęły się rozstępować ze środka ulicy ku ścianom
13397 III,32| Wołodyjowski i pan Zagłoba. Tłumy rozstępowały się przed nimi, a oni przeszli
13398 I,16 | Mirskiego i Stankiewicza rozstrzelałbym chętnie, gdyby nie to, że
13399 I,16 | Wołodyjowski natychmiast będą rozstrzelani.~- Tedy oni mogą pójść zbrojno
13400 II,32 | mieszkając, w Kiejdanach rozstrzelano.~- A widzisz! - wtrącił
13401 I,19 | były powierzone, miało być rozstrzelanych, lecz Ganchof uprosił wreszcie
13402 I,26 | gdy dobrych żołnierzów rozstrzeliwać kazał; często natura szlachecka
13403 I,12 | spiczastą płową brodę i wąsy rozstrzępione na końcach i podniesione
13404 III,4 | szabla miały w otwartym polu rozstrzygać, tam uderzał jak piorun,
13405 II,16 | i nieraz prosty wypadek rozstrzygał, po której stawali stronie.~
13406 II,40 | Janowa. Tam też miał się rozstrzygnąć los Bogusławowej wyprawy.~
13407 III,15| znacznej części o losach bitwy rozstrzygnął. Pan Zagłoba wziął w nim
13408 II,26 | ukazując? Bóg to na sądzie rozstrzygnie. Tamten przynajmniej symulował
13409 I,13 | dostatecznej do pomyślnego rozstrzygnięcia obydwóch wojen.~Po obiedzie
13410 III,6 | Szwecji i całej wojny byłyby rozstrzygnięte. Lecz rumak królewski znów
13411 II,12 | przebiegł serca. Zasłona obrazu rozsunęła się w dwie strony i potok
13412 II,17 | mroczyło się na dworze, i rozsunięto firanki cudownego obrazu,
13413 II,17 | astrolog. Ale księżyc jasny, rozświecający śnieg, udaremniał ciągle
13414 III,31| wołmontowickiego lasu i rozświecił całą okolicę złotym blaskiem.~-
13415 III,9 | słońce jasne, przepyszne, i rozświeciło całą krainę.~Pilica dzieliła
13416 II,23 | a taka szczerość i żal rozświeciły mu twarz, że oblicze silniej
13417 III,11| ile mógł, w pomoc ubogim, rozsyłając ich partiami w mniej zniszczone
13418 I,17 | rozstrzelać za to, bo żeby oficer rozsypiał się jako borsuk, a więźniowi
13419 III,1 | niespodzianie, wnet poszły w rozsypkę i ku Wieprzowi umykać poczęły.
13420 II,35 | proch się przed Babiniczem rozsypują. Wiesza ich za lada niesubordynację.~-
13421 II,4 | głownia wypadła z rąk Józwy, rozsypując tysiące skier po drodze.~-
13422 I,17 | że kto iskry wśród kłębów rozsypuje, i światełka migotały coraz
13423 I,14 | stawiać opór jego woli?... Rozszalała myśl stawiała mu przed oczy
13424 II,17 | się tu i owdzie rysować i rozszczepiać, a bite ciągle, bite bez
13425 III,27| pierwsza husarska chorągiew rozszczepiła ich niby klin drzewo i szła,
13426 III,4 | koni, jak klin wbija się w rozszczepione drzewo. Uczynił się wir
13427 II,17 | prochem. Wnet huk straszliwy rozszedł się i masy dymu pokryły
13428 I,14 | od wojny! Od zwycięstw i rozszerzenia granic rozpocznę panowanie
13429 III,18| moskiewską i kozacką, a bogdaj rozszerzenie granic... Za to zaś wszystko
13430 III,8 | sznureczków, nieco na końcach rozszerzonych W ogóle oblicze jego zwiastowało
13431 II,16 | niewiast do służby, czeladź rozszerzyła ją w wojsku, na którym jak
13432 III,17| moskiewską. Jeszcze byśmy granice rozszerzyli; ale panu Sapieże to nie
13433 II,17 | umiał ukryć przerażenia.~Rozszerzyło się wnet po tym wypadku
13434 I,10 | płynącej. I zdawała się roztaczać coraz szerzej i otwierać
13435 II,11 | coraz szerzej panowanie roztaczał; sama fortuna usuwała mu
13436 II,15 | białym oparem, rzekłbyś: roztapiał się, rozpływał, mącił, na
13437 III,27| pogody. Lecz w miarę jak mgła roztapiała się coraz bardziej, mógł
13438 I,13 | wendeński i inni, również byli roztargnieni i niespokojni. Dwa ramiona
13439 I,13 | rzadkie słowa, lub zamieniał roztargnione i jakoby trwożne spojrzenia.~
13440 II,2 | Kiemliczem i patrzył na niego roztargnionym wzrokiem, widocznie coś
13441 I,25 | żołnierzom zdjąć juki z koni i roztasować się w karczmie na dobre.~
13442 II,4 | karczmie, "Pokrzyk" zwanej, i roztasowali się na nocleg, który obiecywał
13443 III,1 | wozy z żywnością. Wojska roztasowały się w Gołębiu, w Krowienikach
13444 II,14 | ogarniał budynki.~Zaledwie roztasowane, pułki szwedzkie umykały
13445 II,20 | po wsiach nieostrożnie roztasowanych. I liczba "kuligów" i "maszkar"
13446 III,30| stała, tam zaraz poczęła się roztasowywać na nocleg, rozpalając ognie
13447 III,3 | Widocznie zabierali się do roztasowywania namiotów i do sypania szańczyków.~-
13448 I,22 | zajęty Oleńką i ową głęboką rozterką, jaka ich rozdzielała.~Chwilami
13449 II,18 | synami zmieniła się w głośną rozterkę.~- To trzos, dobrze! - mówił
13450 III,31| przez te dni, tyle jednak rozterki było w jej duszy, że aż
13451 I,10 | nie przepadła.~Tu począł roztkliwiać się nad młodym wiekiem i
13452 II,25 | I pan marszałek umyślnie roztoczył taki, sułtana godny, przepych,
13453 II,23 | ruszył dalej. Za wąwozem roztoczyła się szersza dolina, której
13454 I,10 | króla - z drugiej strony, po roztoczystych, zielonych łęgach nadodrzańskich,
13455 III,21| a my zasię brodziliśmy w roztopach wiosennych, które naszą
13456 II,19 | rury oprawne, lejące deszcz roztopionego ołowiu, i pochodnie bez
13457 III,4 | lasy poczęły płakać łzami z roztopionej okiści.~Na pogodnym wciąż
13458 II,1 | bardziej, jakoby je kto roztopionym srebrem namaścił. Ryki jelenie
13459 III,15| płynący wszystkimi żaglami roztrąca spiętrzone fale morza. Krzyk
13460 I,26 | na ich wargach, Bogusław roztrącił ich jak burza, wypadł z
13461 III,15| Chorągiew, idąc w skok klinem, roztrąciła tak tłuszczę, jak okręt
13462 III,15| Kowalski nadbiegł z góry i roztrąciwszy tłumy uwolnił wuja z małpich
13463 I,9 | święty Jerzy smoka tylko roztratował, a święty Michał całemu
13464 III,22| książę osądził za rzecz roztropniejszą pozostać nieco w tyle.~Obaj
13465 I,2 | Kmicic podniósł w górę roztruchan i zakrzyknął:~- Zdrowie
13466 I,2 | teraz trzymając w obu rękach roztruchanik, uszniak, dębniakiem wypełniony.
13467 II,22 | dopuszczony został.~Poczęto więc roztrząsać, czy powrót zaraz ma nastąpić,
13468 I,7 | sesji, na której oną sprawę roztrząsano. - Gdy tamten zdrajca bezecnymi
13469 I,26 | widzisz, tak bym jej łeb roztrzaskał... co i uczynię, jeśli inaczej
13470 I,4 | który szablę wyciągnie, łeb roztrzaskam!~To rzekłszy poglądał to
13471 I,20 | zawołali oficerowie.~Wtem drzwi roztwarły się na rozcież i pan Zagłoba
13472 I,17 | poranny.~Pan Wołodyjowski roztworzył ręce i przeciągnął się ziewając
13473 I,10 | przejechać, bo czuła to i rozumiała, że tam, w tym domu, toczy
13474 II,9 | morza, mowy ludzkiej nie rozumiejący, nie wierzący w Chrystusa
13475 III,21| jednym oficyjerem, o którym rozumieliśmy, że nam sprzyja, a pokazało
13476 I,1 | największym familiantom? Ale to rozumiemy: wojna - to stawać, sejmik -
13477 III,16| pan niezmiernego o sobie rozumienia. Poczytywał się za niezrównanego
13478 I,25 | znieść nie mogą... Ale!... Rozumieszże ty, panie kawalerze, po
13479 I,10 | sklepienie czoła świeciły oczy rozumne i surowe, na senatorską
13480 II,11 | znamienitym oficerem, ale i rozumnym człowiekiem, a mnie mój
13481 III,17| nadzwyczajnej sile miłości i rozumował, że albo musi ją zaspokoić,
13482 III,23| Taurogi, jeszcze by była rada. Rozumowała sobie przy tym, że na obczyźnie,
13483 II,9 | słuchając podobnych głosów i rozumowań, a raz, gdy pewien szlachcic
13484 II,14 | przyznawał w duszy słuszność rozumowaniom Sadowskiego, co więcej jeszcze:
13485 II,22 | Kazimierz jej bystrości i rozumowi. Chodziło tez teraz młodemu
13486 II,3 | Kiemlicz poszedł do chaty rozumując, że Kmicic będzie go potrzebował.~-
13487 I,12 | zaraz myśli, że wszystkie rozumy pojadł... i taki syn innym
13488 III,8 | Tarnobrzeg z jednej strony, Rozwadów z drugiej. Oczywiście, całej
13489 I,24 | zalecając ostrożność i rozwagę.~Tymczasem pod wieczór niebo
13490 I,17 | zwierzchnik powiedział: rozwal łbem ścianę - to bez chwili
13491 III,26| prędzej nie zabija, jako Roch rozwalił go na dwoje. Wówczas sam
13492 II,18 | koniec w pustej, na wpół rozwalonej stodółce, stojącej nieco
13493 II,14 | nagle, podał się w tył, rozwarł chrapy, stulił uszy i parskając
13494 I,13 | podwoi wiodących do sali rozwarło się naraz z łoskotem i oddziały
13495 I,13 | Otwieraj!~Obie połowy drzwi rozwarły się w mgnieniu oka, potok
13496 I,18 | zbliżywszy się z chorągwią do rozwartego na oścież kołowrotu, kazał
13497 II,13 | miecznik sieradzki; wszyscy rozważali słowa jego, krzepiąc się
13498 II,23 | Śledzono każdy jego ruch, rozważano każde słowo. Spostrzegł
13499 II,13 | wam środków przysporzę. Rozważcie zatem pilnie: ile skorzystacie,
13500 II,21 | obszerniej sprawę wywieść i rozważyć mogą.~- Zatem do Opola! -
13501 III,18| czyś wasza książęca mość rozważył?~- Ja rozważyłem, teraz
13502 III,18| książęca mość rozważył?~- Ja rozważyłem, teraz ty rozważ, dobrodzieju,
13503 I,10 | posępnego pana przez drogę rozweselać.~Wjazd tak znamienitego
13504 I,24 | nie szło mu do głowy, nie rozweselało humoru, a tymczasem tamtym
13505 III,7 | wiadomość, aby mu serce rozweselić.~- Zamek w powietrze wyleci
13506 III,16| Wspomnienie pana Wołodyjowskiego rozweseliło Oleńkę. Takiego by jej opiekuna!
13507 II,32 | doniesienia o upadku Tykocina i rozweseliły umysły. Dziwnym było, że
13508 I,4 | szlachta poczęła się zbliżać, rozweselona, zwłaszcza młodsi, potężni
13509 I,25 | wewnętrzny, a grzywę wiatr mu rozwiał. Pan Kmicic zataczał koła,
13510 III,31| rozbiła i wkrótce marnym rozwiała się tumanem.~Król szwedzki,
13511 II,29 | Wojska zajechały jego dobra, rozwiały się w mgłę skarby, bogactwa,
13512 I,7 | być jedną iskrą w proch rozwiane i Billewiczówna stracona
13513 II,13 | głębokie szeregi rajtarii z rozwianymi banderiami. ~Trębacze grali
13514 III,18| oszmiański.~- Rozkazujęć rozwiązać!~Tyle było mocy w jej głosie,
13515 III,27| gardle, ale wkrótce wino rozwiązało mu język. Że zaś kiedyś,
13516 III,17| jednego Jana Kazimierza rozwiązałyby worki.~- A Królewiec?~-
13517 II,7 | głodnego sąsiada, aby mieć ręce rozwiązane w reszcie Polski?~To były
13518 II,3 | Kiemlicz niedługo się silił nad rozwiązaniem tego pytania, bo chodziło
13519 II,9 | napić, niechże mu się język rozwiąże. Mów śmiele; nie masz tu
13520 III,21| moja służba!... Za pół roku rozwiązuje się moja przysięga!...~W
13521 III,18| Radziwiłłowej, i począł rozwiązywać zemdloną pannę Kulwiecównę.~-
13522 II,1 | Soroce, nie jęczał przy rozwiązywaniu bandażów - owszem, zimna
13523 II,13 | wytaczano jaszcze z prochem, rozwiązywano snopy muszkietów i rozdawano
13524 II,11 | głosami jutrznię.~Tymczasem rozwidniało się coraz bardziej, niebo
13525 III,26| wieść o klęsce jak tuman się rozwieją?!~Pan Kmicic włosy z czupryny
13526 III,9 | leżały nieuprawne, głód srogi rozwielmożnił się w kraju, lecz najbardziej
13527 II,17 | wycieczkę... Te mgły szatan rozwiesza... - już nakazałem egzorcyzmy...~-
13528 III,8 | popijając piwo, niektórzy rozwieszali odzież na płotach; inni,
13529 II,25 | wszystko to było rozstawione, rozwieszone, ćmiło oczy i zmieniało
13530 II,35 | kolegiaty. Za nią Anusia zwijała rozwieszony na dwóch krzesłach jedwab;
13531 I,26 | Kapelusz księciu spadł-wiatr rozwiewał bujne, jasne sploty jego
13532 I,10 | szwedzkie, piechoty i jazdy, rozwijające się ze straszliwym spokojem,
13533 I,13 | par jako wąż stubarwny i rozwijał się, i mienił. Kmicic wiódł
13534 I,10 | świeżo z ziemi wyrosły. Rozwijały się więc pułki konne, piesze,
13535 I,12 | papier złożony na dwoje i rozwinąwszy począł czytać:~"Mości panie
13536 II,13 | gdy raz fantazja ludzka rozwinęła skrzydła do lotu, zaraz
13537 I,10 | zagrzmiały trąby, kotły i bębny i rozwinęły się wszystkie chorągwie.
13538 III,15| lontami. Nad nimi chwiały się rozwinięte chorągwie które przed królem
13539 III,9 | niedbale, nie w szeregu, ale rozwleczonym pasmem. Żołnierze jedni
13540 II,2 | najznamienitszą część łupu, rozwodząc przy tym skargi i żale,
13541 I,23 | niepotrzebnie się nad tym rozwodzi! Jeśli pojadę, to swoim
13542 III,26| będę się nad nią zbyt długo rozwodził. Nasz pan miłościwy... dajże
13543 I,17 | zapewne byli to oficerowie rozwożący rozkazy.~Kowalski zatrzymał
13544 II,41 | tym bardziej drapieżnego i rozwścieczonego ptaka. Nie zgadłeś, czy
13545 III,4 | słychać było tylko sapanie rozwścieczonych żołnierzy. Bo przecie ten
13546 I,12 | Michał utkwił w nią wzrok rozżalony i skłonił się nisko kapeluszem,
13547 III,15| dotrzymać umowy!"~Wtem tłumy rozżarte wpadają między chorągwie,
13548 II,7 | to mnie gryzie, jakobym rozżartego psa w piersi nosił.~- Te
13549 III,15| całymi garściami rzucał rozżarzone węgle na prochy i wymową
13550 II,17 | pękła cięciwa, żołdak zaś rozzuchwalał się coraz więcej i innych
13551 II,16 | do szpiku kości zepsuty i rozzuchwalony. Sam bowiem nieraz mawiał
13552 III,2 | jako miał zwyczaj, z pewną rubaszną niedbałością:~- Co mi tam!
13553 III,16| Wołodyjowskiego, skończywszy na bardzo rubasznej szlachcie pruskiej w Taurogach
13554 II,27 | Częstochową nie ma! - odrzekł rubasznie pan Krzysztoporski.~- Doszły
13555 II,35 | Stołągiewicz, Konojadzki, Rubecki z dragonii, Pieczynga, wszystkich
13556 II,9 | Wyjechawszy z puszcz głębokich na rubieże leśne, w okolicę gęściej
13557 II,22 | w górach, na węgierskiej rubieży, gdzie Lubowla jest położona,
13558 I,6 | majętności orszańskie; mam ruble zdobyczne w lasach zakopane,
13559 I,19 | chłopstwo nawet ostrzegało go o ruchach hetmańskich, wszystkie bowiem
13560 III,4 | małymi, tak nieznacznymi ruchami miecza strącał najtęższych
13561 I,12 | czterdziestu, mały, suchy, ruchliwy, wijący się jak piskorz,
13562 III,30| uchyliwszy rysiego kołpaka odkrył rudą jak ogień czuprynę.~- Widzę,
13563 III,1 | Kaweccy, i pan Malawski, i Rudawski, i Rogowski, i pan Tymiński,
13564 III,6 | wierzch, a zęby błysnęły spod rudawych wąsów... Jeszcze jedno potknięcie
13565 II,10 | wówczas, kiedy miałem jeszcze rude wąsy i umysł cielesnymi
13566 II,14 | wieluńskiego konwentu o. Jacek Rudnicki, profos, mógł wyruszyć na
13567 III,7 | ROZDZIAŁ 7~Po rudnickich terminach poszedł król dalej
13568 III,8 | przebaczę przez pamięć na rudnickie terminy. Siła mamy jeńców
13569 III,8 | jest, któren na niego w rudnickiej sprawie tak nastawał. Za
13570 III,6 | główną drogę prowadzącą z Rudnika do Bojanówka. Spostrzeżono
13571 III,6 | rzucał, poprowadzili nazad ku Rudnikowi, uspokajając i pocieszając
|