1657-bijci | bijem-cesar | cetka-czeka | czela-dopus | dopyt-dzwie | dzwig-goral | gore-instr | insty-kielz | kieml-kozie | kozio-lejbg | lejc-medrs | medyc-nadal | nadas-naryc | narze-nieus | nieuw-obudz | obum-odzia | odzie-ostaw | osten-piecz | piedz-podej | podep-polap | polat-posie | posil-pozam | pozap-przej | przek-przyg | przyj-purpu | pusci-rozes | rozet-rudni | rudy-sierp | siers-spali | spalo-strac | strad-szkap | szkar-truci | truda-ulegn | ulekl-uzde | uznaj-winni | winny-wstrz | wstyd-wymus | wymyk-wywal | wywar-zajaz | zajde-zarec | zarek-zbroj | zbrud-zlupi | zlust-zwrac | zwroc-zzyma
bold = Main text
Tom, Rozdzial grey = Comment text
16084 III,26| znów miesiąc na harcach i trudach wiarę ludzką przechodzących.
16085 II,21 | trzema Kiemliczami dotarł po trudnej, ze względu na jego nadwerężone
16086 II,24 | niewdzięcznej roli się nie trudniący, żyjący z chowu bydła, pobożny
16087 II,16 | idzie sroga, czyniąc coraz trudniejsze oblężenie. Czas dla nich
16088 III,28| i miejscowych łotrzyków, trudniły się rozbojem, ale nie mógł
16089 I,16 | obronie ojczyzny występuje, a trudnoż kogo karać za sentyment
16090 I,22 | tej prostej natury zbyt trudnym. Więc czuł to, co czuje
16091 III,19| dobywaniem nie chcąc WPana trudzić i zdrowia jego w dzisiejszych
16092 III,26| regiment gwardii ognia nad jego trumną dawał.~- Żeby nie z tych
16093 I,10 | pieczeni-w innych sprzedawano trunki. Przed szopami roiła się
16094 II,9 | ujrzał czerwone, porozpalane trunkiem, wąsate twarze żołdaków
16095 I,13 | cichym głosem Zagłoba. - Do trunków, powiadają starzy ludzie,
16096 I,4 | rzekła.~Warchołowie pobledli trupio i żaden z nich nie zdobył
16097 III,16| wystarczyć do pokonania jednej trusi szlacheckiej?~A przy tym,
16098 I,5 | łbie, to i spokojny jak trusia.~- Dla Boga! toż to zabójstwo!~-
16099 III,8 | Zagłoba ciągle w desperacji trwając udał się do pana Czarnieckiego
16100 III,23| musiała i na jego sercu trwałe oczyma wypalić znaki.~"O
16101 I,14 | takiej, ba! większej, trwalszej władzy mi potrzeba... Nie
16102 III,4 | początku kupa polska, w miarę trwania ucieczki, nie tylko nie
16103 II,9 | dochodzą. Cały kraj od nich w trwodze, bo całkiem bezkarnie im
16104 III,27| żyć w tych ustawicznych trwogach i niepewności. Ot i teraz,
16105 II,4 | łupu przysporzy. Byle nie trwonić tego, co tu i ówdzie w ręce
16106 I,10 | panowie, bracia najmilsi! Nie trwóżcie się! Nie jako wrogowie tu
16107 II,9 | pospuszczanymi na piersi, zhukana, trwożliwa, częstokroć biczami do pośpiechu
16108 I,10 | Na to odpowiadali znów trwożliwi, że jeszcze przed sejmem
16109 I,10 | magnata. Owszem, ci, którym trwożliwsze serce biło w piersiach,
16110 I,10 | wzdłuż wałów, puszczając trwożliwy i posępny wzrok na równiny,
16111 I,13 | koło ciebie, mniej byś była trwożna. Nie bójże się! Patrz, ilu
16112 II,14 | stulił uszy i parskając trwożnie, nie chciał naprzód postąpić.
16113 I,25 | tego ze zdumieniem Soroka i trwożył się coraz bardziej, a w
16114 I,10 | przebitego i krzyża. Umysły trwożyły się coraz bardziej, a zakonnicy
16115 II,14 | pacholęta w komżach, niosące trybularze na łańcuszkach, bursztyn
16116 III,17| Billewiczów, całą Litwę wraz z trybunałami i Janem Kazimierzem w dodatku.
16117 I,7 | Ten cios jeno u pachołków trybunalskich w modzie... Ten kurlandzki...
16118 I,17 | namysłu zacząłby zaraz w nią trykać. Przykazano mu, by nas do
16119 II,6 | łbem z desperacji w ścianę trykał i powtarzał: "Nikt inny
16120 III,15| ja, to byście dotychczas trykali łbami o bramę, boście czego
16121 III,11| w nim po dawnemu i ogień tryskał z oczu. Spoglądali na niego
16122 II,6 | wy się pytacie - rzekł z tryumfem Zagłoba - skąd wezmę pieniędzy
16123 III,3 | dawniejszych swych nad Chmielnickim tryumfów. Przy działach, których
16124 II,20 | tym samym przeciwnicy jego tryumfować; teraz, gdy go pozbawiono
16125 II,20 | nim.~- Chwała Bogu! Zacni tryumfują nad zdrajcami!... Chwała
16126 III,9 | przyszłości od ucisku uwolnioną, tryumfującą... Może i złocistą wielkohetmańską
16127 II,21 | zmartwienia w pociechy, klęski w tryumfy zmienić się mogą.~To rzekłszy
16128 I,25 | się znalazł - rzekł - jeno trza mu będzie borgować.~"...
16129 II,35 | burzą i szablami na się trzaskają. Ni zgody, ni porządku,
16130 II,20 | uciążliwa, bo mróz trzymał trzaskający, a przy tym ustawicznie
16131 I,3 | przykładem i zajechali wśród trzaskania, raźno, wesoło, jakoby kulig.~
16132 I,10 | twarze i strzelały z oczu, trzaskano szablami. Władysław Skoraszewski
16133 III,18| mu żebra zatrzeszczały, i trząsłem nim tak, iż myślałem, że
16134 I,12 | czapka, w którą kiedyś jak trzasło, tak się nic z niej nie
16135 II,16 | który powinien był piorun trzasnąć, a nie trzasnął."~Ta bezkarność
16136 II,21 | bramy odprowadzał. Ja zaś trzasnąłem go w gębę i skopałem nogami...
16137 II,19 | się zgrzyt zębów, czasem trzaśnięcie rapierem.~- Panie Wrzeszczowicz -
16138 III,17| po czym siadł wygodniej i trzciną, którą trzymał w ręku, począł
16139 III,17| w jednej chwili skruszył trzcinę w żelaznych rękach i cisnąwszy
16140 I,10 | się na dwóch granicach - trzebaż było wywołać i trzecią?...
16141 III,5 | przeprawy naprawiał, lasy trzebił. Wkrótce za nim ruszyło
16142 II,19 | chodzi... chodzi...~Tu począł trzeć ręką czoło. - Co nam z tego? -
16143 III,6 | oczyma, zwalił drugiego, trzeciemu przełupał hełm i głowę na
16144 III,2 | innych krajach zaledwie do trzeciorzędnych liczono, że wiedział i o
16145 I,12 | na wieki przepadło!... Trzem wojnom nie oprze się Rzeczpospolita...
16146 III,27| owoce otrząsać, próżno ten trzepie rękoma, wywija się, uchyla,
16147 III,3 | radosny, lecz pan starosta trzepnął się rękoma po kolanach i
16148 I,18 | poobwieszali się ptactwem domowym, trzepocącym jeszcze skrzydłami w przedśmiertnych
16149 I,20 | płatków na czarne gonty, to trzepocząc się naokoło słupów podpierających
16150 III,5 | a ty, stary, po dawnemu trzęś brzuszysko na szkapie...~
16151 I,23 | widok każdego szeląga ręce trzęsą.~- Wasza książęca mość niepotrzebnie
16152 II,12 | zakrzyknął nagle pan Andrzej trzęsąc się jak w febrze.~- Niechże
16153 II,27 | mówić nie mógł, tylko ręką trzęsącą się ze wzruszenia żegnał
16154 II,25 | naszyta; również brylantowe trzęsienie chwiało mu się u czapki,
16155 II,25 | się, śnieg jej brylantowym trzęsieniem zamiatać.~Król ruszył koniem
16156 I,22 | wszelako i tacy, którzy trzęśli głowami albo wzrokiem mówili
16157 II,14 | słońcu; jeszcze za nimi trzęsły się po nierównej drodze
16158 I,15 | dłonie łamał, aż w stawach trzeszczało. Umilkli. Jeno pan Michał
16159 II,18 | je tak, aż żebra poczęły trzeszczeć, i w mgnieniu oka zakneblowali
16160 III,1 | szwedzki lew pożarł więcej, niż trzewia jego znieść zdołają. Po
16161 II,8 | szpady, a w kokardach jego trzewików świeciły dwa największe,
16162 III,19| aby do ust wlać lekarstwo trzeźwiące. Zaraz potem odzyskał przytomność,
16163 I,14 | krwawymi widziadłami.~Lecz gdy trzeźwiejsza rozwaga przypomniała mu,
16164 II,40 | na wódce, po czym był tak trzeźwy, jakby nic w usta nie brał.
16165 II,19 | więc szare śmieciuszki, trznadle o złotej piersi, ubogie
16166 II,1 | garnków postawionych na trzonie rozchodził się zapach duszonego
16167 I,4 | kominka i rzuciwszy je wedle trzonu, począł wygarniać węgle
16168 II,18 | w głośną rozterkę.~- To trzos, dobrze! - mówił gderliwie
16169 II,34 | począł zdejmować z siebie trzosy.~- A kamuszki w onej blaszance -
16170 III,26| Kazimierz przegrał wielką trzydniową bitwę pod Warszawą, ale
16171 II,18 | i nocami wkradał się do trzydziestotysięcznego obozu w dwieście takich
16172 II,10 | brat Eryka, orzeł wyniosły, trzykrotny zwycięzca nad Erykiem, Duńczykiem
16173 II,36 | lecz Kmicic wstrzymał ich trzykrotnym okrzykiem, sam zaś zwrócił
16174 III,14| dnia panna ubłagała oficera trzymającego straż przed jej drzwiami,
16175 I,10 | mające kształt ręki jabłko trzymającej, serca przebitego i krzyża.
16176 I,25 | Kmicic oznajmił się oficerowi trzymającemu straż przed domem, kto jest
16177 II,16 | na mury zaczną leźć!... Trzymajcieże mnie, okujcie mnie jak zbója,
16178 I,23 | dziś mówisz, to dlaczego trzymamy ze Szwedami, zamiast ich
16179 II,14 | kasztelana kijowskiego, trzymanego przez własne słowo jakby
16180 I,13 | chwiały się od wstrząśnień.~- Trzynaście! czternaście!... Ksiądz
16181 III,8 | karku nadkręcił, a mnie trzynastemu obiecuje! Dobrze! dobrze!
16182 III,26| pułkowników, trzech majorów, trzynastu rotmistrzów i dwudziestu
16183 I,10 | i znów słychać było jego tubalny głos: "Mości panowie, bracia
16184 II,17 | częstokroć podchodził pod mury i tubalnym głosem bluźnił przeciw Bogarodzicy.
16185 III,4 | zaczęła się zmniejszać.~- Tuj! - skomenderował Kanneberg.~
16186 I,13 | że ów nieszczęśnik albo tuła się gdzieś po lasach, bez
16187 III,16| wytoczyli, fortunę zagarnęli i tułacza, jurgieltnika ze mnie uczynili...~
16188 I,25 | przestrachu i żałości, że na tułaczkę idzie.~Pan Andrzej pocieszał
16189 I,8 | kołatajże się dalej, żołnierzu - tułaczu, z obozu do obozu, z bitwy
16190 III,30| pobliżu Poniewieża. Następnie tułał się po nich w przebraniu
16191 I,19 | na cztery wiatry. Resztki tułały się pojedynczo lub niewielkimi
16192 II,16 | potomstwo. Nocami Szwedzi tulili się do swych ognisk, woląc
16193 II,14 | mianowicie wszystkie kramy, które tuliły się naokół murów fortecznych,
16194 III,6 | jak i pan jego; więc ze tulonymi uszyma, z oczami wyszłymi
16195 II,6 | konfidencji zostawać... Tum przyjaciel, nie zwierzchnik!
16196 III,9 | wojsko nikło w oddali za tumanami kurzawy. Szli dzień i noc,
16197 II,34 | poruszał się z wolna wśród tumanów pary podnoszącej się z koni.
16198 I,3 | indziej, to domowa rzecz.~Pan Tumgrat odpuścił mi umierając, a
16199 I,3 | na osełce.~- A kto pana Tumgrata na mrozie przy koniu prowadził?
16200 I,5 | śniegu, tak jakem raz panu Tumgratowi w Orszańskiem uczynił...~
16201 II,5 | niezręcznie im było, bo w tumulcie nie wiedzieli, kogo bić,
16202 III,6 | wszczynali co dzień takie tumulty w obozie, iż Karol Gustaw
16203 I,11 | silniej ciągnąć za cholewę, tupać nogami i powtarzać:~- Żeby
16204 III,27| Andrzej i nogami z uniesienia tupał, a pan Wołodyjowski zamyślił
16205 III,28| się i płakała na przemian, tupała nogami, gdy kto nie wierzył,
16206 III,21| mówię, że skoro - odrzekła tupiąc nóżką - bo skoro o nim usłyszymy...~-
16207 I,20 | rozległ się hurkot kół i tupotanie kopyt końskich po bruku,
16208 II,11 | łaskawość, nie śmiano nikogo turbować.~Ostatni nocleg przed przybyciem
16209 II,26 | sławę doczesną się wcale nie turbuj. Ja w tym, by cię nie ominęło,
16210 III,23| odrzekła Oleńka.~- Nie turbujże się, kwiatuszku najśliczniejszy!
16211 II,29 | Książę leżał na wznak na tureckiej sofie wysuniętej umyślnie
16212 I,7 | nas, którzyśmy z cesarzem tureckim szczęśliwie do niedawna
16213 III,6 | Już by tu sto tysięcy Turka stało! - zakrzyknął pan
16214 III,18| Cicho, klejnociku, cicho, turkaweczko najmilsza, bo ci twoje słodkie
16215 II,12 | garście pereł, szmaragdów, turkusów i innych drogich kamieni.~-
16216 III,16| uczty, łowy, karuzele i ten turniej, po którym dotąd, dzięki
16217 III,14| maszkarach i kawalkadach, i turniejach, myśląc ponoć, że to zwykły
16218 II,7 | Krzeczowskiego, wyciął Mozyrz, Turów, wziął szturmem Kijów i
16219 I,21 | pod Rzeczycą, Mozyrem, Turowem, Kijowem i Beresteczkiem?...
16220 II,6 | lubelskiego, jako Karwowscy i Turowie, od czasu do czasu przybywał
16221 II,2 | mi pociecha! A chłopy jak tury! Proszę waszą miłość do
16222 II,36 | multyplikować możesz. Przy czym tusząc, iżem na większą ufność
16223 II,6 | wieku poważnym, średniej tuszy, o twarzy nie pięknej, ale
16224 I,3 | obeszłoby się bez hałasów, a z tutejszą szlachtą chcę zgodnie żyć,
16225 I,12 | stanieją i będziemy je na tuziny na jarmarkach kupowali.~-
16226 III,9 | majowa działała nawet na twarde dusze żołnierskie. Przeszli,
16227 I,13 | miły Boże! - mówił pań Twarkowski, sędzia rosieński - jak
16228 I,11 | sejmikować ani kury po wsiach i twarogi wyjadać.~- Waszmość to,
16229 I,5 | kaganek i przysunął go ku twarzom leżących.~Włosy powstały
16230 I,13 | wydaje się jakaś mniejsza i twarzyczkę ma drobniejszą, rzekłbyś:
16231 II,26 | czasy, sam będę zasługi twe promulgował, które już są
16232 II,19 | jeśli Miller da odpowiedź twierdzącą, nastąpi niechybnie coś
16233 I,6 | mogli go wyśledzić. Wielu twierdziło też, że do Chowańskiego
16234 II,40 | powagą hetman - waćpanu ani twojemu księciu nie będę się usprawiedliwiał,
16235 I,10 | potwierdzili, że różnowiercy tworzą osobne koło i zmawiają się
16236 II,2 | nierównym, sterczącym koło uszu, tworzącym wichry i fantastyczne czuby
16237 I,12 | że chyba jakieś zamiary tworzy, do których mu pomoc potrzebna.~-
16238 II,32 | którzy mieli tam wojsko tworzyć, aby później poprowadzić
16239 II,6 | województwem mazowieckim a Litwą tworzyło Podlasie - z drugiej zaś
16240 I,13 | potrzeba... i takich jak tý na wszystko gotowych...
16241 I,6 | pogrążony w wielkich zamysłach tyczących domu własnego, który chciał
16242 II,2 | obawa, aby ta rozmowa nie tyczyła się znów koni, w rzekomo
16243 III,5 | ku Radymnu, Kańczudze, Tyczynowi - gdzie mogli i gdzie spodziewali
16244 III,28| zapadał tak, że po całych tygodniach nie było o nim słychać,
16245 III,26| zapadać i taić się całymi tygodniami w gąszczu lub trzcinach
16246 III,17| kwiaty, pod którymi taił się tygrys.~Lecz miecznik nie wiedział
16247 III,19| tylko poważny i powolny tyk-tak gdańskiego zegara.~- Rada
16248 III,18| szlacheckiej dziewki nie tykaj, boć zasię! Możesz ją więzić,
16249 III,28| piechoty, ale bardzo rozmaite. Tyki chmielowe służyły wielu
16250 II,27 | swego wojska odjechał pod Tykocim, w którym księcia wojewodę
16251 II,6 | zmiennej losów kolei zamek tykociński został nieprzyjaciół ojczyzny
16252 III,14| spytał Zagłoba.~- W czasie tykocińskiej wyprawy porwano, jeszcze
16253 II,29 | oblegano teraz w zamku tykocińskim. I kto oblegał? Sapieha,
16254 III,6 | kasztelan na to:~- Pójdziecie do tylnej straży dla wypoczynku. Mości
16255 III,19| wojny schronienia, a którym Tylża wydała się teraz bezpieczniejszą.
16256 I,23 | do Taurogów wyprawię, pod Tylżę, gdzie księżna bawi... Bądź
16257 II,6 | pod Białymstokiem obrać tymczasowo regimentarza, który by aż
16258 II,40 | dłużej uciekać, drudzy gonić. Tymczsem jako zapaśnicy, którzy po
16259 III,1 | Rudawski, i Rogowski, i pan Tymiński, i Choiński, i Porwaniecki,
16260 II,17 | dziury olbrzymie odrywając tynk, glinowanie i cegły. Mury
16261 III,11| zbitą i zacieśnioną masą tynów, ścian, okien, dachów bodły
16262 II,9 | niedawno jeszcze, nazywała tyranem dobrego Jana Kazimierza,
16263 II,2 | z natury, pozwolili się tyranizować. Mimo ustawicznych kłótni
16264 III,4 | celu pułkownik Kanneberg z tysiącem jazdy przeszedł San i ruszył
16265 III,28| zarazem i straszne, które tysiącznym echem rozbrzmiały od chaty
16266 II,27 | pragnący, i pan Krzysztof Tyszkiewicz, wojewoda czernihowski,
16267 II,17 | olbrzymią górą bronioną przez tytana, a sam sobie wydał się jenerał
16268 I,10 | nastajemy, aby ten próżny tytuł króla szwedzkiego, który
16269 III,30| Zaniechaliście prywat? A tyż, nieszczęśniku, co w tej
16270 II,22 | pytaniu, więc utkwił źrenice w Tyzenhauzie i odrzekł:~- Moje zdanie
16271 III,17| Gosiewskim krewniśmy, Tyzenhauzom także... Czemu nie mamy
16272 II,22 | porwał się, i stanąwszy panu Tyzenhauzowi twarzą w twarz, zapytał:~-
16273 II,24 | Lecz cóż znaczyła ta nowa tyzenhauzowska garstka przeciw potężnemu
16274 III,26| teraz, ot, by się we krwi ubabrali, grzechu na duszę nie ściągając
16275 III,17| oczach i twarz miał mniej ubarwioną niż zwykle, ale właśnie
16276 II,9 | przyjdą i jeszcze się nie ubezpieczą, tam są łaskawsi. Rozkazy
16277 II,13 | zaprzestano pracy przy murach. Ubezpieczano zwłaszcza tak zwane "przechody",
16278 II,8 | i uderz na Szwedów, póki ubezpieczony Pontus niczego się nie spodziewa
16279 III,18| Intercyzę spiszem, wiano ubezpieczym, do którego zapis dołączę,
16280 I,7 | Wołodyjowskim, jedna starając się ubiec drugą w czujności i staraniach.
16281 II,28 | w tym, że tam cię lepsi ubiegą, choćby ten sam Kmicic,
16282 I,7 | gościńcu, gwarząc o wypadkach ubiegłej nocy i sławiąc pod niebiosa
16283 II,17 | pyżgać, co siły w nogach, i ubiegłszy z pół sta kroków, pod szańcem
16284 II,41 | febra ściągnęła mu twarz. Ubielony był jak zwykle i na jagodach
16285 II,6 | cudzoziemca, choć się po polsku ubierał. Jakkolwiek wielu dziełami
16286 I,25 | swymi dworskimi ludźmi i ubierała nimi sosny przydrożne, jednakże
16287 III,11| nieco stroić, w czasie zaś ubierania tak mówił do towarzyszów:~-
16288 II,20 | stałe szubienice i co dzień ubierano je nowymi ofiarami. Toż
16289 I,10 | szlachty, której wschodni ubiór widocznie był dla niego
16290 I,25 | dworzanie, w najrozmaitszych ubiorach, stali przed domami lub
16291 I,12 | na zamek, na ludzi i na ubiory.~- Co za diabły? - pytał
16292 III,14| elektorską. Tegoż dnia panna ubłagała oficera trzymającego straż
16293 II,12 | Waćpan nie masz prawa mi ubliżać! - krzyknął Kmicic.~- Nie
16294 II,36 | dziewkę wieźć, jeno gdzieś na uboczu osadzić, aby starosta swobodnie
16295 III,23| morze wyjechał. ~Starostę ubodły te słowa do żywego.~- Naprzód,
16296 II,4 | a co jest szlachty, to uboga, po zaściankach, jako u
16297 II,18 | groził, że wyda... Taki zbój, ubogich ludzi krzywdził!... My też
16298 III,6 | by tak drażliwego człeka ubość mogło.~I żałował niektórych
16299 II,4 | a co wdów, co sierot, co ubóstwa na niego narzeka. Bogu tylko
16300 III,21| melancholii pełną, czcił i ubóstwiał Oleńkę, a od pierwszego
16301 III,28| czeladzią w lasy ruszyła, i uboższej z zaścianków. Uzbrojenie
16302 III,22| czuł najzdrowszy, kazał się ubrać i poszedł do Anusi.~- Przyszedłem
16303 II,18 | począł Kmicicowi podawać ubranie.~- Konie stoją za wierzejami -
16304 III,14| podartym i zasypanym ziemią ubraniu, na twarzy całkiem dymami
16305 II,24 | pokrytych częścią w skóry owcze, ubroczonych krwią i potrząsających dymiącymi
16306 III,27| strasznie, z nożami w ręku i ubroczonymi po łokcie rękoma. Rzekłbyś:
16307 II,29 | podniósł świętokradzką rękę i ubroczył we krwi bliskiej, drogiej...
16308 III,30| mając zakarbowany na laskach ubytek ludzi, i czyniła relacje.
16309 I,7 | jest... i przybywa jej albo ubywa, wedle woli; może też być
16310 I,11 | miarę jak miodu w gąsiorku ubywało, i powieki ciężyły mu coraz
16311 I,3 | pan Kmicic sunął naprzód i ucałowawszy kilkanaście razy rękę panienki
16312 III,30| jeszcze tę ziemię kochaną ucałuję, ano jeszcze nóżki Twoje
16313 II,23 | zdrożone, i jeszcze jednego ucapię, i Kiemliczom moim każę
16314 I,5 | widzieć, znać! Bierz konia i uchodź stąd!..~- Oleńka! - jęknął.
16315 III,7 | polskie.~Lecz chytry Szwed, uchodząc, podsadził pod mury, po
16316 II,27 | ze wstydem z tych ziem uchodzącego! - rzekł król.~- Daj Boże
16317 I,25 | nie mogła oręża dźwigać, uchodziła prawie bez wyjątku do Prus
16318 II,1 | które jednak udawały się i uchodziły płazem. Odbył z Kmicicem
16319 III,4 | myśli, natomiast krzyknął:~- Uchodźmy, panie Michale, ci zdrajcy
16320 II,28 | dotąd w stanie niewinności uchować. Po takim panu Longinie
16321 I,26 | swego...~Gdzieżeś się taki uchował, kawalerze? Skąd jesteś?~-
16322 II,1 | przejdzie. Da Bóg, że się uchronim.~Jakoż pod wieczór odurzenie
16323 I,20 | mniemasz, że w tym ukropie uchronisz się od przygody, że cię
16324 II,16 | postanowienie rady, a co wy uchwalicie, najwierniej nieprzyjacielowi
16325 I,3 | słyszałam.~To powiedziawszy uchwyciła się koniuszkami palców za
16326 II,36 | sam się we własny potrzask uchwycisz."~Wieczorem porucznik Szurski
16327 III,16| tak olbrzymią, że karety, uchwyciwszy za koło, w biegu zatrzymywał.
16328 III,11| obserwowałem, żeby gospodarzowi nie uchybiać. Alem już ślubował, że na
16329 III,27| trzepie rękoma, wywija się, uchyla, one umieją przeniknąć do
16330 II,16 | rozweselony jak żak szkolny, uchylał się to w prawo, to w lewo
16331 III,29| nie mogąc się wstrzymać od uchylania głowy i zamykania oczu;
16332 III,30| skok naprzód, przybiegł i uchyliwszy rysiego kołpaka odkrył rudą
16333 I,1 | Ale po drodze, w szparze uchylonych drzwi do czeladnej, dojrzał
16334 II,1 | pioruny zatrzasły!.~Wachmistrz uciął, a po chwili rzekł:~- Nie
16335 II,20 | wtórowali mu basem. Droga była uciążliwa, bo mróz trzymał trzaskający,
16336 I,12 | Stanisławem i panem Zagłobą po uciążliwej drodze z puszczy przybyli
16337 II,40 | was parła... przed którą uciekając straciliście dwa razy tyle
16338 II,19 | oddziały piechoty, przerażone, uciekające w nieładzie i popłochu,
16339 I,20 | rzekła panna Aleksandra - uciekajmy jak najdalej, bo nas tu
16340 II,14 | tego wylania serc, tego uciekania się spod ucisków ziemskich
16341 II,4 | skoro sam nie tylko nie uciekasz, ale między nich jedziesz
16342 II,21 | mnie na śmierć.~- Ty zaś uciekłeś?~- Niejaki Kuklinowski wyprosił
16343 II,21 | odwiązali mnie od belki.~- I uciekliście. Teraz rozumiem! - rzekł
16344 III,21| Pewnie!... I do niego uciekniemy, byle się pokazał!~- Bylem
16345 II,42 | w pole, na którym jazda ucierała się z wolentarzami.~Dojrzano
16346 II,15 | słuszność, to wiem. Niemałom już ucierpiał od zgryźliwego humoru pana
16347 I,10 | wojnach ostatnich wcale nie ucierpiała, wystarczy ten głodny naród
16348 I,13 | i fantazja. Małośmy to ucierpieli, mało przenieśli?!... Spuszczaliśmy
16349 I,10 | swoich... a my tu najpierw ucierpimy. Po naszych to ziemiach,
16350 I,20 | stado tureckie darował, nie ucieszyłbym się tak, jak z tego, żem
16351 II,34 | wileńskie przywiózł, nie ucieszyłbyś mnie lepiej!~- Król też
16352 I,12 | już nazwiska waszmościów i ucieszyłem się z duszy, że Bóg w takich
16353 II,17 | piersi i rozerwała na dwoje. Ucieszyli się tym obrońcy i chełpiąc
16354 II,25 | rzekł król - owszem, ucieszyło nas to niepomiernie, bo
16355 I,25 | wolna palcami bujną, równo uciętą nad czołem grzywkę jasnozłotej
16356 III,9 | straszliwie nad krajem, próżno ucinali ręce schwytanym w niewolę
16357 II,12 | duchownych nie mniej od świeckich uciska.~- Choć w napad nie wierzę,
16358 I,6 | sobą.~Uciśnieni przeciw uciskającym najlepszą i niemal jedyną
16359 II,6 | przyuczał się tylko do swawoli i uciskania spokojnych mieszkańców województwa.
16360 II,9 | znosicie cierpliwie owe uciski, szlachtą i ludźmi rycerskimi
16361 II,20 | ziem Rzeczypospolitej przed uciskiem szwedzkim, drudzy pomykali
16362 II,14 | tego uciekania się spod ucisków ziemskich pod jedyną ochronę
16363 I,6 | byle siłę czuły za sobą.~Uciśnieni przeciw uciskającym najlepszą
16364 I,12 | poczęli hamować szlachtę, uciszać, prosić, żeby się rozeszła.~-
16365 I,10 | ucztował, wzburzał się, uciszał jak morze wichrem smagane,
16366 III,32| grzmiało w całym kościele.~- Uciszcie się - rzekł ksiądz podnosząc
16367 II,16 | Zamoyskiego starczyły do uciszenia tego rozruchu.~A ksiądz
16368 III,11| się już wadzić przy niej; uciszyli się jednak na widok nadjeżdżających
16369 II,12 | nadrobić i zawód posłowi ucukrować, ale jak uwierzyć, aby hrabia
16370 III,28| serce przynajmniej miał uczciwe, gdyby wreszcie miał choć
16371 II,22 | się zwiesz?" Srodze może uczciwego człeka zaboleć takie pytanie,
16372 I,8 | żałuje, jeno że mi życie w uczciwej służbie zbiegło, w której
16373 II,16 | Pamiętaj też i na to, że i uczciwi u nas służą. Tylu szlachty,
16374 III,26| prawdziwie mahometańską uczciwością składali po bitwach w ręce
16375 II,8 | Ludzki pan! Zacny pan! Uczciwszego z latarnią nie znaleźć...
16376 III,5 | pan Wołodyjowski drugi mój uczeń. Z tego mam prawdziwą pociechę.~-
16377 III,11| trudności oblężenia, gdyż uczeni inżynierowie szwedzcy zmienili
16378 II,16 | rozbitkowie, do tego masztu uczepieni, myśleć jeszcze nie tylko
16379 I,13 | ani spokoju! Tak się już uczepiło! Nic, tylko wzdychaniami
16380 III,18| Fouret brwi mi dziś krzywo uczernił. Patrz, czy nie krzywo?
16381 II,14 | koszula dymiła, twarz miał uczernioną sadzą, a oczy świecące.~
16382 I,8 | jednak tego Kmicica zanadto uczerniono; potem spojrzał na wybladłego
16383 II,15 | jak się wszystko odbyło? Uczestnicy zaś chełpili się strasznie,
16384 II,27 | Tak jest, miłościwy panie, uczestnik obrony i naoczny świadek
16385 II,15 | chodzili, wypytywali jej uczestników: jak się wszystko odbyło?
16386 I,13 | schronić.~- O, to byś mnie uczęstowała! Przez Bóg żywy, daj sobie
16387 I,10 | wojewoda swym dworzanom, aby uczęstowano go po żołniersku; od dworzan
16388 I,7 | chłodny jak mistrz probujący ucznia i coraz spokojniejszy; wreszcie,
16389 III,15| głowie, wyglądał raczej na uczonego astrologa lub na medyka,
16390 I,22 | Obecnym wydawało się, że ucztują pod dachem z ołowiu, który
16391 II,25 | się zatrzęsły. Szlachta ucztująca w drugiej sali wpadła z
16392 III,11| powstał tak wielki, że aż ucztujący w izbie umilkli.~- Co to
16393 I,22 | kielichów przybywało fantazji ucztującym. Gwar wzmagał się.~Na koniec
16394 III,16| zaś nie umiał się w jej uczuciach połapać i często wydawało
16395 III,16| jedna istota dla drugiej uczuwa, ale jednak było to czynione
16396 II,22 | zechce, ale mnie rozum tak uczy: niech pan Tyzenhauz naprzód
16397 III,5 | może. Ni go znałem, ni go uczyłem. Albo to nie miałem czego
16398 III,5 | naprawdę go znałeś i fechtów go uczyłeś?~- I!... tak się jeno sobie
16399 I,1 | Boga! tego w konwencie nie uczyli! Daj waćpan spokój, bo się
16400 I,10 | Doświadczenie długoletnie uczyło go, iż nowo zaciężny żołnierz
16401 II,29 | szablach je rozniesiecie, źle uczynicie, bo Najświętszej Panny przed
16402 III,23| strzegł. Ale ty, mężem będąc, uczyniłabyś to samo, więc i mnie odpuścisz,
16403 III,28| choć Bóg widzi, nic ci nie uczyniłam złego, a życzyłam i życzę
16404 III,14| ucieczkę ułatwił, myślę, że uczyniłby to bez wahania; ale o ile
16405 II,18 | Kmicic.~- Jakim sposobem to uczyniłeś?~Kmicic opowiedział pokrótce,
16406 II,22 | obrońcę ojczyzny, naprzód uczyniliście bezsilnym, a potem zasię
16407 III,5 | których żaden mi nie zdzierży. Uczyniliśmy parol i samem ich siedmiu
16408 II,13 | Pójdziemy, gdzie trzeba... Uczynimy, co trzeba... Wasza miłość
16409 II,35 | instalacja pro forma mogła być uczyniona.~Starosta zmyślił w tej
16410 I,1 | niciach różnokolorowe gwiazdki uczynione z opłatków, kręcące się
16411 I,7 | pozatykano otwory kłębami uczynionymi z kapot. W tymże czasie
16412 II,13 | młoda rwała się w nim ku uczynkom, bo oczywiście pod uczynkami
16413 II,15 | Boga żywego i jego rany, uczyńmy wycieczkę! Ludzi narżniemy,
16414 I,19 | spodziewać się można. Sam udaj się w kilkadziesiąt koni
16415 II,19 | pod opiekę Matki Bożej się udają, a wy zwątpiliście o Jej
16416 II,11 | bardziej że w pobliżu Karola, udającego łaskawość, nie śmiano nikogo
16417 II,4 | ludzi potrzebują, a zresztą udałeś mi się waćpan i biorę cię
16418 II,6 | była to jesień, a zbiory udały się szczęśliwie - zwłaszcza
16419 II,39 | wojenną. Może to była wyprawa udana, przedsięwzięta na czele
16420 I,7 | Wołodyjowski - bo to wszystko udane, nie prawdziwe, i przeżegnawszy,
16421 II,17 | prośbami od Millera pozwolenie udania się do twierdzy na nabożeństwo.
16422 II,22 | i zaraz po mszy solennej udano się na tajemną obradę, na
16423 II,4 | nie szczery, ale przednio udany... Pokaż waść!~- Weź, wasza
16424 II,17 | jasny, rozświecający śnieg, udaremniał ciągle jego przedsięwzięcie.~
16425 III,17| Wasza książęca mość nie udawaj dłużej, bo cię znają!...
16426 III,22| kiedyśmy ją to zabrali, że udawała strach, a okiem ku mnie
16427 II,16 | jedno tylko słowo: "układy".~Udawali więc księża naprzód, że
16428 II,16 | manierę, co mu się zresztą nie udawało. Pohamował jednak wybuch
16429 II,1 | szaleństwem, które jednak udawały się i uchodziły płazem.
16430 II,20 | rabunek, ucisk zastąpiły dawną udawaną życzliwość. Z zamków komenderowano
16431 III,17| że miał nadzwyczajny dar udawania, więc począł krzyczeć głosem
16432 II,26 | dosięgnął, tam do sądów się udawano. Przegrywałem zaocznie.
16433 III,27| chwili, gdy chorągwie owe uderzają na piechotę z czoła, jej
16434 II,42 | Akbah-Ułana.~- Schudłeś! - rzekł uderzając go w brzuch pięścią - ale
16435 II,20 | tym zabawę, że popiwszy uderzała jak grom i wycinała w pień
16436 III,27| że ordyńcy miękko by może uderzali na komunik, ale wpadną jak
16437 III,6 | burką, wtedy to podobieństwo uderzało swoich i nieprzyjaciół.~
16438 II,17 | pociski odrywały blanki murów, uderzały w ściany, jedne grzęzły
16439 II,23 | Szwedów polować, bo z góry uderzasz!~- Tak to i było - odrzekł
16440 III,27| okropniej.~Bogusław po kilku uderzeniach przestał lekceważyć przeciwnika.
16441 II,14 | się w pozycjach. Tymczasem uderzono na Częstochówkę, folwark
16442 II,18 | mruknął - tylko się nią nie udław.~To rzekłszy spuścił się
16443 III,18| jakby się całą faską bigosu udławił. Tfu! tfu! poczekaj! Uczynię
16444 I,8 | wracające z południowego udoju, każda ze skopkiem w ręku.
16445 II,5 | usłyszał, to mnie mało nie udusił z admiracji i przeze mnie
16446 I,26 | służbę, złamię przysięgę, uduszę w tych oto rękach, prochami
16447 III,6 | jego rad, których królowi udzielał. One to sprowadziły na kozactwo
16448 I,10 | nadciągnąć nieprzyjaciel, lub udzielali sobie szepcąc coraz gorszych
16449 II,19 | że nie ma żadnej rady do udzielenia, chyba taką, z którą lepiej
16450 II,23 | Tyzenhauz nie ograniczył się na udzieleniu swych podejrzeń samemu tylko
16451 II,23 | jechał, ten niech teraz rady udzieli!~W tej chwili jeden jeździec
16452 II,21 | waćpan, bywaj, bo nam nowin udzielisz! Mało już króla miłościwego
16453 III,16| Aleksandrę jakby księżnę udzielną, ale tak, że znowu niełatwo
16454 I,6 | niemieckiego; że nawet o udzielnej koronie zamyślał, że katolików
16455 III,3 | takim uszanowaniem jakby udzielnemu monarsze i umilkł. W sali
16456 I,25 | zgodzić. A przecie mają swoją udzielność, a przecie panują, a przecie
16457 III,3 | takim przepychem jak książę udzielny i istotnie w podziw wprawił,
16458 I,25 | Niemcy, ilu tam książąt udzielnych mogłoby, z uwagi na fortunę,
16459 III,27| wczoraj jeszcze o państwie udzielnym marzył, on, książę Rzeszy
16460 III,15| Szwedach jeszcze służyli, udzielono amnestii, ze względu, że
16461 I,15 | bratankiem, już was tam jakoś udźwignę... Nieraz żałowałem pana
16462 II,11 | zdesperowanych; nie spotykał ufających.~A tymczasem fortuna szwedzka
16463 II,17 | się, nie upadajcie, nie ufajcie Szwedom, nie liczcie na
16464 II,11 | świętość miejsca - a może ufano listom Karola Gustawa, którymi
16465 II,23 | mi, miłościwy panie, nie ufasz, to mnie wypędź, to oddal
16466 III,11| rozdawać je tak łatwo jak ufnale. Siła ludzi promowałem,
16467 II,14 | zacieklej bronić się będą, ufni nie tylko w moc oręża, ale
16468 III,8 | kpa ogłosił!" "A takżeś to ufny, żebyś na pojedynkę dał
16469 II,6 | działa sprowadził i piechotę uformował, wreszcie jak obszerną musiał
16470 I,7 | coraz bardziej, a za nim uformowało~się drugie, trzecie. Kozacy
16471 II,6 | waść i pieszą chorągiew uformujesz... Jest tu trochę piechoty
16472 III,8 | Kmicic. - Cała ta okolica ufortyfikowana. Jest gdzie i konie popaść.~-
16473 I,23 | się za jakim Wołodyjowskim uganiać, którego by się przy strzemieniu
16474 III,15| wszystkich wówczas, gdy ten ogień ugaśnie.~- Nie może inaczej być! -
16475 II,17 | mam nadzieję, że już nie ugaszą, bo będzie wisiał armacie
16476 I,11 | Stabrowski zatrzymywał i ugaszczał.~Przenocowawszy tylko, ruszyli
16477 III,29| wniosła ogień i miecz!...~Po ugaszeniu pożaru, kto żyw, począł
16478 III,29| panienka z towarzyszką.~Dom ugaszono w mgnieniu oka, po czym
16479 II,15 | w zabudowaniach... Ogień ugaszony, życia nikt nie stracił.
16480 I,14 | dla jego ratunku pod nowym ugiąć się ciężarem. Niech zazdrośni
16481 I,25 | prawie drogą. Dotychczas uginał się przed Radziwiłłem, teraz
16482 III,5 | szczenię, jeszcze ci się ugnie i sam krzyża nadstawi...
16483 III,15| waść tyle przysiąg, tyle ugód i kapitulacyj łamał? Kto
16484 I,18 | tylko, że i w Szwedów to ugodzi, i w Radziwiłła. Kiejdany
16485 III,3 | którą złam granatu w żywot ugodził. Strzelajcie jeszcze tydzień,
16486 II,17 | przykładać, gdy kula klasztorna ugodziła go w same piersi; lecz ponieważ
16487 I,4 | w miejscu, jakby strzałą ugodzona. Pobladła bardzo, ale spytała
16488 II,10 | zatrzymuję, chociaż rad bym ugościć, ale to sprawa pilniejsza,
16489 II,1 | to cię we własnej smole ugotujem.~- Jeden się przed wami
16490 III,18| Polluksie, pod włos, bo może ugryźć!~Dalszą rozmowę przerwało
16491 III,18| gdyby jaki paskudnik...~Tu ugryzł się w język pan miecznik,
16492 III,4 | dżdże wielkie, a jakoby ugrzane, i padały dniem, padały
16493 III,6 | Bij, morduj!... zabij!... Uha-u-bij! - rozległo się w olszynie.~
16494 I,5 | od świateł, usłyszeć głos Uhlikowego czekanika, skrzypków albo
16495 I,17 | świateł, jeno psy przed domami ujadały zapalczywie na przeciągający
16496 II,10 | Polską) wojną utrapił, a ująwszy go wraz z żoną, przez cztery
16497 II,10 | Szatry ich stały wedle pałacu Ujazdowskiego i po całej jurydyce kapitulnej,
16498 III,4 | się zanurzać w bór gęsty.~Ujechali pół mili - nic! Cisza wkoło,
16499 II,41 | wyciągnął się w długiego węża.~Ujechawszy dwie lub trzy staje, trafili
16500 III,9 | strzału. Obok nich spali, ujęci snem wiecznym, kanonierowie,
16501 II,22 | drogach zasadzili, to i tak ujęliby nas jako w sieci. Ale się
16502 II,35 | uderzeniem obuszka rozciągnął.~Ujęło to niezmiernie ordyńców,
16503 III,15| Subaghazi, znacznym podarkiem ujęty, pozwolił mu nowych pięciuset
16504 I,10 | weteranów, w żelazną dyscyplinę ujętych.~Z jednej strony stał bezładny
16505 I,2 | fortuny, konie Kmicicowe ujeżdżał, za co lafę pobierał.~Ci
16506 II,14 | dymy opadną, oczy szwedzkie ujrzą tylko stos kul i granatów
16507 III,4 | rajtarów jadących w przodku ujrzało na czterysta kroków przed
16508 I,13 | Ona tu jest! Za chwilę ją ujrzę, przemówię do niej!..." -
16509 II,19 | Góra stękać poczyna. zaraz ujrzymy mysi ogonek! - dorzucił
16510 I,7 | albo z gwiazdami, spodem ujrzysz czasem piekło okropne...~-
16511 II,26 | ogniem i mieczem zabójstwo ukarałem... Ale mnie pobito, bo ich
16512 III,27| Niechże ja pokutuję. Ukarz mnie, Boże, nie wedle winy
16513 II,2 | Rzeczpospolitą na śmierć ukąsić możecie, a u mnie jeno szabla
16514 II,24 | są blisko!... Zaraz się ukażą!...~- Może pana marszałka
16515 I,7 | pułkownik zaś usunął się w bok i ukazawszy na leżącą na ziemi szerpentynę
16516 II,6 | Rzeczpospolita ma oczy obrócone! Ukażmyż jej, że nie próżno ręce
16517 I,14 | małej fantazji. Takim nie ukazuj nigdy innej drogi, jak ta,
16518 I,4 | stała z roziskrzonym okiem, ukazująca palcem na drzwi.~Na koniec
16519 II,27 | każdemu plebeiae conditionis, ukazujemy i ofiarujemy wedle tego
16520 II,7 | mara śmierci. Co noc prawie ukazywała się ona przed firankami
16521 II,25 | nizinie, lecz wnet znowu ukazywali się oczom jako wąż o skórze
16522 I,26 | Jednakże ze słów Kmicica ukazywało się jasno, że żołnierz zdołał
16523 III,16| otaczał ją dokoła.~Wszystko układało się w ten sposób, żeby ich
16524 II,13 | pachołkowie wynosili kule, które układano w stosy przy armatach; wytaczano
16525 II,23 | się w nienawiści spać nie układli.~- Niechże tak będzie -
16526 II,8 | podziwiali obojga urodę i układność manier, widną z samego powitania,
16527 I,14 | oświadczyli się przeciw układowi z Karolem Gustawem, a raczej
16528 I,12 | Harasimowicz z niższymi jeszcze ukłonami i z oznajmieniem, że książę
16529 II,8 | Oleńką. Bardziej dworskiego ukłonu nie mógł oddać królowej
16530 II,11 | taki, co by prywatę więcej ukochał, a sprawę publiczną więcej
16531 II,13 | Bogarodzicielki! Na mury, bracia ukochani!~- Na mury! na mury! - rozległ
16532 III,2 | łubniańskich, gdy mąż jej, sława i ukochanie narodu, pełen sił życia,
16533 I,13 | twarz, szukając wśród nich ukochanych rysów tej, która w tej chwili
16534 III,16| myślała o Bogusławie, aby się ukoić i pokrzepić. Tamten uosabiał
16535 I,10 | istotnie bowiem było, że do ukończenia strzyży owiec mało kto ściągnął
16536 II,13 | poczyna wracać. Do wieczora ukończono przygotowania i twierdza
16537 III,23| zamierzył, w dziesięć dni ukończył przygotowania, wydał rozkazy
16538 III,32| koronnych nad Szeremetem ukończyły ją wkrótce. Wówczas wrócił
16539 I,20 | ROZDZIAŁ 20~Kmicic ukończywszy szańczyki i ubezpieczywszy
16540 I,12 | i w niej będziecie mieli ukontentowanie- odparł książę poważnie. -
16541 III,28| radziwiłłowskiej, do zdrady, ukoronowanej obietnicą podniesienia ręki
16542 II,19 | wprawdzie skałę zbliżając się na ukos ku klasztorowi, lecz robota
16543 III,11| Wołodyjowski przesunął się ukosem jak błyskawica i tym jednym
16544 I,10 | groźną i ozdobioną długą ukośną blizną od cięcia miecza
16545 I,26 | od czasu do czasu rzucał ukośne spojrzenia, to na Kmicica,
16546 I,22 | nią, więc zaczął strzyc ukośnie oczyma, póki nie ujrzał
16547 II,4 | przepadło... Bom tego też nie ukradł, ale w pocie czoła zarobił...
16548 I,10 | Ha, trudno! Milsza widać Ukraina jak Wielkopolska...W niełasce
16549 III,17| zostawić posiłki na wojnę ukrainną i na moskiewską. Jeszcze
16550 I,23 | ruszą, a wówczas wojska ukrainne pod Potockim przyjdą na
16551 II,34 | go znał z dawnych wojen ukraińskich i na równi ze wszystkimi
16552 I,19 | i coraz zaciętszej wojny ukraińskiej, wypełniła miarę niedoli.~
16553 III,17| Majstrowi będzie można potem łeb ukręcić, wasza książęca mość zaś
16554 III,19| tylko com jej głowy nie ukręcił jako szpakowi, ile żem myślał;
16555 II,17 | zwieszał się długi sznurek ukręcony z kłaków przesyconych siarką.~-
16556 II,9 | Potentat to i wojownik wielki; ukróci on Kozaków, Turczyna pohamuje
16557 III,6 | polewają ze wszystkich stron ukropem. Wreszcie koło królewskiego
16558 I,25 | mnie ten koń z największego ukropu wyniósł, gdyż i tę ma cnotę,
16559 II,25 | Co wiem, pewnie tego nie ukryję. W Wielkopolsce Żegocki
16560 I,5 | drzwi komnaty, w której ukryła pana Andrzeja.~- Nie ma
16561 I,18 | mieszał się z odgłosem dzwonów ukrytego wśród drzew kościoła, z
16562 I,18 | salwa niewiele zaszkodziła ukrytym za łbami końskimi laudańskim,
16563 II,21 | kilkanaście postaci z twarzami ukrytymi w dłoniach, a oprócz nich
16564 II,22 | tedy prawdziwe nazwisko ukrywa? Czemu jakoś mu niesporo
16565 II,23 | Tyzenhauz. - Ja nie mam nic do ukrywania.~- Ja też nie staję przed
16566 II,14 | procesja, bo nic tak nie ukrzepiało walczących, jak widok Przenajświętszego
16567 I,22 | fortuną!" - "Książę nie da nas ukrzywdzić!" - "Lepiej nam niż innym...
16568 II,28 | Panie Michale! Srodzem cię ukrzywdził. Katu mnie oddać za to,
16569 I,8 | wszystkich zaściankach jak w ulach. Ludzie nie gadali już o
16570 III,6 | czekał, póki szereg się nie uładzi; tymczasem Roch Kowalski
16571 I,25 | lepszych i słodszych, co by się ułakomili na nią, a podprawić mocno
16572 II,42 | wymiarkować, i rzekł do Ułana:~- Tędy ich bokiem obejdziemy
16573 II,36 | nimi rozmyślać, bo wkrótce ułapił go pan starosta.~- Cóż,
16574 II,39 | ostał, bo tam jakiś konwój ułapion, któren pan Kotczyc prowadził.~-
16575 II,14 | szturmy nieprzyjaciołom ułatwiać; nie oszczędzono nawet i
16576 II,16 | olbrzymia pochodnia. Wprawdzie ułatwiało to Szwedom strzelanie do
16577 II,22 | chwili do osoby monarchy ułatwiony, tego samego więc dnia,
16578 III,6 | rzucił się między lipy i ule, by tyłem wymknąć się z
16579 III,14| On, któremu księżniczki ulegały, nie znosił oporu i mało
16580 I,10 | nie znalazł przeciwnika, uległ kilkakroć panu Koniecpolskiemu.
16581 I,21 | by ci boleści oszczędzić. Uległem pozornie, bo mam dla ciebie
16582 II,13 | niegodziwa rzecz jest sromotną uległością niepewny pokój u wiarołomnego
16583 II,17 | nadziei ci zakonnicy nie chcą ulegnąć, do czego dążą, czego się
|