1657-bijci | bijem-cesar | cetka-czeka | czela-dopus | dopyt-dzwie | dzwig-goral | gore-instr | insty-kielz | kieml-kozie | kozio-lejbg | lejc-medrs | medyc-nadal | nadas-naryc | narze-nieus | nieuw-obudz | obum-odzia | odzie-ostaw | osten-piecz | piedz-podej | podep-polap | polat-posie | posil-pozam | pozap-przej | przek-przyg | przyj-purpu | pusci-rozes | rozet-rudni | rudy-sierp | siers-spali | spalo-strac | strad-szkap | szkar-truci | truda-ulegn | ulekl-uzde | uznaj-winni | winny-wstrz | wstyd-wymus | wymyk-wywal | wywar-zajaz | zajde-zarec | zarek-zbroj | zbrud-zlupi | zlust-zwrac | zwroc-zzyma
bold = Main text
Tom, Rozdzial grey = Comment text
16584 II,16 | całej swej grozie, której ulękły się przecież nie takie twierdze,
16585 I,16 | Szwedom, że mamy siłę i nie ulękniemy się buntu. Pułkowników zaraz
16586 I,16 | Mam nadzieję, że jeszcze ulepię z tego wosku taką świecę,
16587 III,1 | się być z samej dobroci ulepiony, ale gdy raz brew zmarszczył,
16588 II,15 | otworzyło się nad nim i ulewa piorunów nań spada; jednak
16589 I,8 | sprawiły panu Wołodyjowskiemu ulgę, i nim dojechali do Pacunelów,
16590 III,16| przyjazną, wielbiącą, szukającą ulgi w myśli o bohaterze, lecz
16591 II,42 | szańcami.~Przeszło sto koni ulgnęło tuż przy brzegu. Lecz ludzie
16592 II,35 | wyjść z podziwu na widok ulic szerokich, włoską modą pod
16593 III,6 | Uszom własnym nie wierzę!~- Ulissesem z dawna mnie nazywano! -
16594 I,10 | jeden to uczynić potrafi. Ulitujcie się nad ojczyzną nieszczęsną,
16595 III,6 | było słomiane wiechetki ulów, na majdanie zaś dwustu
16596 II,39 | języka jak najśpieszniej nam ułowi.~Kmicic, ledwie usłyszał,
16597 II,25 | siwiejącą, w kosmy na czole ułożoną, wąs czarny jak skrzydło
16598 II,19 | żołnierskie leżały wpodle, ułożone równo obok siebie.~- Tych
16599 II,36 | cała sprawa jest z góry ułożonym podstępem.~- Ruszaj z Bogiem! -
16600 III,14| to koncept wysilał, żeby ułożyć jakowąś zabawę albo konną
16601 III,17| żywnością czekać. Oni sami ułożyli, że z Taurogów wyjadą z
16602 II,17 | tłumaczył im, że to mgły i dymy ułożyły się w ten sposób; próżno
16603 II,29 | który na łańcuszku nosił, i ułożywszy ręce Radziwiłła na piersiach,
16604 II,25 | rozgardiaszu było go słychać:~- Ego ultimus!...~To rzekłszy palnął się
16605 II,33 | doświadczony wojownik, wielce w ułusach dla swojego męstwa i srogości
16606 II,35 | marłbym na starość z głodu w ułusie! - powtarzał.~Kmicic zaś
16607 III,27| pistolety z olster, aby koniowi ulżyć, sam zaś ze wzrokiem wbitym
16608 II,11 | brakło panu Andrzejowi i umartwień. Intencję szczerą miał,
16609 II,22 | gdyby chciał się ze Szwedami umawiać, to właśnie takie osobne
16610 II,15 | oświecić. Oni wracali zdyszani, umazani krwią jak wilcy, którzy
16611 III,29| nie było końca.~Miecznik, umazany krwią, zdyszany, ale radosny,
16612 III,29| ramię. Ona, która tak dobrze umiała sobie radzić w pokoju z
16613 III,21| jednym Ketlingiem tylko nie umiałaś sobie dać rady...~- Nie
16614 III,1 | niekarne i nie wyćwiczone, nie umiały stanąć na czas w ordynku;
16615 II,21 | zgromadzeniu dygnitarzy nie umiano sobie wytłumaczyć, czemu
16616 I,23 | go woda nie porwała, musi umieć pływać, a kto idzie lasem,
16617 III,27| pytania małego rycerza, nie umiejącego po niemiecku, odpowiadać.~-
16618 I,18 | jest dwóch Prusaków, dobrze umiejących po niemiecku szwargotać
16619 III,26| żołnierzem okazały taką umiejętność i wytrwałość, że samych
16620 II,5 | Pokazaliśmy im już, co umiemy!... Do ekspedycji, Michale,
16621 I,3 | Pan Tumgrat odpuścił mi umierając, a co do reszty, to nie
16622 III,11| szczypki, widziano dzieci umierające z braku pokarmu, w objęciach
16623 I,13 | powinnaś odpuścić, jako się umierającemu odpuszcza.~- Niech waćpana
16624 II,16 | Ach! czemuż dzisiaj nie umieramy, skoro ofiarą za Boga i
16625 II,36 | i przy świetle latarni, umieszczonej przy koźle kolaski, czytał,
16626 I,13 | Mirski.~Wtem olbrzymi zegar, umieszczony w chórze sali, począł bić
16627 I,25 | uczyni na żołnierzy. A oni umikli także i patrzyli w niego
16628 I,9 | może, gdy to, co najwięcej umiłował, utraci.~- Ja nie wiem,
16629 II,36 | do wiecznego posiadania umiłowanego przedmiotu dąży. Do takiego
16630 I,26 | przy pierwszej sposobności umknę z twoich rąk; ale że cię
16631 III,15| Pod ściany!~Stojący bliżej umknęli się na obie strony ku tym,
16632 III,7 | Pan Bóg prędzej, później umknie mu fortuny, bo nie może
16633 III,18| domu, dłoni mi, wierzę, nie umkniesz!~To rzekłszy wyciągnął rękę,
16634 II,4 | aniołem stróżem, w dobrem go umocnić, od złego zasłonić, prostą,
16635 II,14 | najodpowiedniejszych do umocnienia się w pozycjach. Tymczasem
16636 I,19 | rozmyślając pracował gorliwie nad umocnieniem Kiejdan, które w przyszłości
16637 III,14| nie upadł, ale przeciwnie, umocniła się w wojsku pewność zwycięstwa.~
16638 III,15| zatem potężnie przez Szwedów umocnion i wojskiem należycie obsadzony.
16639 II,21 | już króla miłościwego nie umorzył frasunek, że przez trzy
16640 I,14 | rozumiał dobrze, że wówczas i umowa, nad którą w skrytości tyle
16641 II,33 | król nasz jegomość taką umowę zawarł, iż do każdych pięciuset
16642 I,24 | Trzeba wyraźnie i bez gniewu umówić się o wieczne rozstanie
16643 I,3 | dziś czołem bić, potem zaś umówiliśmy się z dziewczyną, że do
16644 II,24 | zanieść panu marszałkowi umówione słowa. Nie potrzeba im było
16645 III,27| widok pana Gnoińskiego i umówiony okup stu tysięcy talarów
16646 I,7 | Oleńki:~- Daj panienka ręce umyć... Ot, tu jest woda. Miłosierne
16647 II,8 | końcowi; podano wodę do umycia rąk, po czym książę Janusz
16648 I,10 | go ojczyzna sądzi!... My umyjmy ręce, bośmy niewinni tej
16649 III,27| krzyczeć głosem spiżowym:~- Umykaj, zdrajco, przed Kmicicem!
16650 III,27| okropnym popłochu, za nimi umykają, bez broni już i bez kapeluszy,
16651 II,6 | pieprzu, aż pięty pogubią umykając. Bijże tych psubratów, kto
16652 III,26| wyciął w pień tylną straż umykającego Karola, za czym dowiedziawszy
16653 I,4 | rzekłszy skłonił się czapką z umyślną uniżonością aż do ziemi,
16654 II,23 | jego zeznań. A jeśli to umyślne? Jeśli Szwedzi siedzą przyczajeni
16655 III,14| przebierał, za Philemona; umyślni kurierowie latali do Królewca
16656 I,13 | jąkać coś niezrozumiale.~- Umyślniem po nią posłał, żeby się
16657 III,11| Charłampa przyszedł nawet umyślny ordynans, aby koniecznie
16658 I,25 | ludzi uciekało w obłąkaniu umysłowym. Ci nocami napełniali głębie
16659 III,20| znaczyły dla jej dziewczęcego umysłu jedno i to samo, że zaś
16660 I,10 | strzyży owiec, a za źle umytą wełnę nie chcą w Gdańsku
16661 II,22 | chociaż oświadczył, że umywa ręce, nie dał jednak za
16662 II,6 | burzliwsi.~- Nie ma opornych!... unanimitate! - odpowiadały tłumy.~-
16663 II,27 | odpowiedział pan Domaszewski - unanimitateta konfederacja powstała za
16664 I,22 | sali, w której niedawno unia ze Szwecją została ogłoszona.
16665 I,13 | odstępować i z nieprzyjacielem unię zawierać? Mości książę,
16666 III,16| zebrani, w pochwałach i uniesieniach dla księcia tak wielkich,
16667 III,32| naokół widziałeś tylko uniesione radością twarze, rozpalone
16668 III,3 | duch wytrzymać nie mógł. Uniesiony gniewem król szwedzki kazał
16669 I,22 | zdawało się go najbardziej uniewinniać:~- Extrema necessitas extremis
16670 III,16| wśród tych czarów?... A unikać młodego księcia nie było
16671 I,9 | grzeszyłeś swawolą, to jej odtąd unikaj; grzeszyłeś przeciw ojczyźnie,
16672 I,17 | Niech go diabli wezmą! Unikajmy z nim bitwy, a natomiast
16673 II,2 | straszni. Nawet oficerowie unikali z nimi zaczepki. Jeden tylko
16674 II,16 | będziecie musieli. Wstręt i unikanie spraw światowych jest bronią
16675 III,23| dalece zaś chodziło mu o uniknięcie mitręgi, że za pierwszym
16676 III,5 | Wittenberg. - W ten sposób zguby unikniem.~Duglas za głowę się chwycił:~-
16677 III,30| podobna i aż hen, pod niebo uniosła.~Oto list był od Anusi Borzobohatej.
16678 II,21 | kawalerze, jakim sposobem żywot uniosłeś z tego terminu i jak przez
16679 II,27 | napełniły się radością, dusze uniosły się w podzięce do Boga,
16680 III,32| z których by się viribus unitis przy boskich auxiliach podnieść
16681 II,32 | śmiał się przeciwić jej uniwersałom; najospalsi na koń siadali.
16682 I,5 | takich, którzy usłuchali uniwersałów, ci zaś nawet, co poszli
16683 II,27 | aktu konfederacji i jej uniwersału. Przywodzono w nim wiarołomstwo
16684 II,2 | każdą chwilą stawał się uniżeńszy, w miarę jak odzywała się
16685 I,4 | kiwnęła w odpowiedzi na uniżone ich ukłony, ale oni myśleli,
16686 II,2 | jakieś konie, a radość i uniżoność starego mieszała się z niespokojnością,
16687 I,4 | skłonił się czapką z umyślną uniżonością aż do ziemi, a za nim kłaniali
16688 II,23 | Swoi! My z Żywca gardła unosim; Szwedzi Żywiec palą i ludzi
16689 I,1 | waćpan czynisz, że się dumą unosisz. Kondycje dziada nieboszczyka
16690 III,18| nad dobrocią i urodą się unoszą.~- Nie wiem, czyli nad urodą,
16691 I,4 | Dla Boga! - mówiła Oleńka unosząc się coraz bardziej - niech
16692 II,24 | śnieżnych.~Ciemne i białe gunie, unoszące się nad ramionami, nadawały
16693 III,27| Naprzód!" i "Gott mit uns!", zagrzmiały jak burza
16694 II,32 | ostatni raz, całego we krwi unurzanego.~Pan Michał pochylił się
16695 III,16| ukoić i pokrzepić. Tamten uosabiał dla niej straszliwą i ponurą
16696 II,1 | Kmicic tedy był dla niego uosobieniem największej potęgi i szczęścia -
16697 II,26 | tylko sposób mógł ojczyznę upadającą ratować. Nawet nie potrafię
16698 II,17 | tylko: brońcie się, nie upadajcie, nie ufajcie Szwedom, nie
16699 III,30| i własnymi końmi, które upadały ze znużenia.~Po tygodniu
16700 II,13 | iskier, wypchniętych w górę upadkiem belek, wzbiły się w powietrze.~
16701 II,9 | do sprzedaży, tym samym upadłby pozór jechania dalej i wypadałoby
16702 II,20 | tracić nadziei i do ratunku upadłej Rzeczypospolitej się zrywać.~"
16703 I,21 | potężnymi się mierzyć, a upadłem tak nisko, że muszę jakiegoś
16704 I,10 | chaotyczne zbiorowisko ludzi upadłych na duchu, lamentujących,
16705 I,3 | teraz nie wiedziała, co ją upaja więcej: pocałunki czy ta
16706 III,16| rozkosznych. na jawę przeniesione; upajające wschodnie wonie przesycały
16707 III,14| Niejeden przecie jutro mimo upału ostygnie, ale nie ci, nie
16708 I,15 | też Bóg zeszle na hetmana upamiętanie. W nocy nieraz sumienie
16709 II,16 | waszmość wracasz... Nasi księża uparci, a mówiąc między nami (tu
16710 III,32| kulach, a następnej niedzieli uparł się jechać do kościoła.~-
16711 III,28| Braun i Jurko Billewicz uparli się tak, że żadne przedstawienia
16712 I,11 | domu, lecząc się z febry upartej; drugiego nie znał pan Zagłoba,
16713 I,26 | cugle jego konia, jakby upatrując, którego łatwiej będzie
16714 II,42 | Rzekłbyś: olbrzymi wąż dusi upatrzoną ofiarę.~W kupie owej brzmiały
16715 I,18 | biegali wkoło, a laudańscy upędzali się za nimi. Gdzieniegdzie
16716 III,20| razy nawet Kmicica niż tych uperfumowanych szelmów bez czci i sumienia!~
16717 III,3 | jego łacina, aż krople potu uperliły mu czoło, lecz wszystko
16718 I,17 | Pewnie tam Radziwiłł upewniał Szwedów, że całą Litwę ma
16719 II,35 | którzy mu byli bliżsi, upewniali jednak pana Kmicica, że
16720 I,10 | ramiona.~- Wasza miłość upewniasz mnie - rzekł - że z tymi
16721 II,36 | czysty papier. Odkrycie to upewniło go ostatecznie, że i dziewczyna,
16722 II,1 | ze snu lub otrzeźwiony z upicia, i pozwolił, nie mówiąc
16723 III,32| powtórzyły tłumy. - Nasz starosta upicki niech żyje! niech żyje!~-
16724 I,8 | wieść o jego swawolach w Upickiem, tedy najlepiej Waćpan list
16725 II,21 | przed oblicze królewskie.~- Upieczon, miłościwy królu, jako na
16726 III,23| ochoty, więc postanowiła upierać się przy pozostaniu. Oleńka,
16727 III,6 | strusie pióra były diamentami upięte. Ci obaj poczęli wołać:~-
16728 III,6 | bom się poprzedniego dnia upił i pacierzam wieczorem zaniechał!~-
16729 II,27 | przyjdzie, że lata całe upłyną, nim z czymś podobnym odezwać
16730 III,30| Dopieroż ledwie dwa lata upłynęły, jak obłąkany przez Radziwiłła
16731 III,27| wydać.~- Ze dwie godzin upłynie, nim wyruszą, a za dwie
16732 III,8 | się leje. Lecz mówię wam: upływają dnie ostatnie... nie chcecie
16733 I,10 | dysput, sporów... Godzina upływała za godziną - końca tej naradzie
16734 III,6 | ostatnich słów, bo z ran, z upływu krwi zachwiał się i padł
16735 II,9 | dobry humor. Jednakże i owo upodlenie miało swoją granicę. Szlachta
16736 III,27| Radziwiłła prowadzono w takim upodleniu. Nagle poczerwieniał i krzyknął:~-
16737 II,9 | o własną skórę i mienie upodlił ludzi, że wdzięczyli się
16738 I,4 | strzeże, którym każdy wedle upodobania rządzi. Zali nieprawda,
16739 III,16| zarazem znajdował w niej upodobanie takie, jakie znajduje pająk
16740 I,25 | począł uważniej i z pewnym upodobaniem spoglądać na pana Andrzeja,
16741 I,16 | rękoma. Ale pana Andrzeja nie upoiło zwycięstwo. Owszem, chmurny
16742 II,14 | uśmiech szczęścia, słodyczy, upojenia; duszą był w niebie, w jasnościach,
16743 I,3 | jazdy głowa się zawraca i upojenie ogarnia, więc ogarnęło i
16744 I,10 | radę spracowany, zachrypły, upojony wielkością własnych słów
16745 I,22 | spuścili co prędzej oczy, upokorzeni ogromnie, jakoby na grzechu
16746 II,17 | Szwedzi wkrótce z hańbą i upokorzeniem ustąpią. To samo powtarzali
16747 I,26 | ze wstydem i z hańbą, w upokorzeniu, w męce... bo mi do oczu
16748 I,4 | czeladnych!...~I czuła się sama upokorzona. Nieznośne brzemię tamowało
16749 II,41 | Bogusławowych oczach. Wroga upokorzył, dumny kark zgiął. Lepszego
16750 I,5 | opowiadać od początku. Było tak: Upominali się łyczkowie z burmistrzem
16751 I,14 | o swoich pułkowników nie upomną? Czy się nie zbuntują i
16752 III,23| z nieprzyjaznym człekiem uporać; dziewkę zaś, bylem był
16753 III,27| Lauda!~To pan Wołodyjowski uporał się z drugim czworobokiem.~
16754 II,34 | Widzę już, że się z nim uporasz. Przecie dobrych, póki można,
16755 III,31| drudzy powtarzali wieść uporczywie.~Oleńka nie uwierzyła. Nadto
16756 II,35 | że czarne oczka coraz to uporczywiej w niego patrzyły, jak gdyby
16757 III,15| uporczywszej obrony, ale i uporczywszego szturmowania. Z wyższych
16758 III,15| nie widział i nie pamiętał uporczywszej obrony, ale i uporczywszego
16759 I,22 | tedy błagać prawie ze łzami uporną a śmiałą dziewczynę i zaklinać,
16760 I,20 | miecznik poczyna się chwiać w uporze.~- Mości dobrodzieju! -
16761 III,32| nie rozumiał. Oto ona, ta upragniona, do której od lat całych
16762 II,18 | mógłby po omacku znaleźć upragnionej kolubryny. Teraz, zadzierając
16763 II,6 | mnie oglądał i o konterfekt upraszał, bo chciał go sułtanowi
16764 II,36 | przebaczenie J. W. Pana upraszam; wszelako batożkami kazałem
16765 II,24 | jeszcze dziki, mało albo wcale uprawą niewdzięcznej roli się nie
16766 I,19 | rozstrzelanych, lecz Ganchof uprosił wreszcie księcia, by przynajmniej
16767 I,18 | zaciekłą.~Pan Wołodyjowski, uprosiwszy wprzód starych pułkowników
16768 II,11 | istotę, którą Wrzeszczowicz uprowadzał mówiąc: "Za późno! za późno!"~
16769 II,3 | służyliście u mnie; potem uprowadziliście mi tabunek zdobyczny...~-
16770 I,25 | nic lepszego; ale capita uprzątnąwszy poszłoby to w rozdrób."~
16771 III,4 | iż zaraz po ich przejściu uprzątnięto pomost na ostatnim przęśle
16772 II,4 | dosięgnąć, i wystrzeliwszy uprzednio w tłum pistolety, tłukł
16773 III,17| Kuczuków-Olbrotowskich.~- Uprzedź go, by nie wyjeżdżał, nim
16774 II,12 | inaczej, bo źle do mnie ludzi uprzedza i do poprawy przeszkadzać
16775 III,23| swą naturę, był dwornym, uprzedzającym chęci, zgadującym myśli,
16776 I,15 | Stanisław.~- A ja z góry was uprzedzam, że uczynię. Na fortel -
16777 III,17| zaraz jutro pomówić.~- To go uprzedzę, bo właśnie jutro wybiera
16778 I,12 | to chwała Bogu, że ich uprzedzono. Warci w podziemiu siedzieć...
16779 III,14| Wołodyjowski.~- Z początku z uprzejmą twarzą, lubo było widać
16780 II,20 | opisany. Już teraz między Uprzejmościami i Wiernościami waszymi nieprzyjaciel
16781 III,30| następuje: "Mnie wielce uprzejmy panie Babinicz! Nowy potop
16782 I,13 | którymi kilkanaście słów uprzejmych zamienił, po czym witał
16783 I,3 | kałmuki zdobyczne w pstrą uprzęż przybrane, we wstążki i
16784 I,11 | i ja mu urwę. Co za bąki uprzykrzone! Idźcie kulki przewracać
16785 I,11 | przy męstwie mniej byłbyś uprzykrzony...~Rozumiesz?~- Powiedzieć:
16786 II,39 | wkrótce się wojna z nami uprzykrzy.~- Szkoda jeno, że Babinicz
16787 III,6 | Lecz właśnie Czarnieckiemu uprzykrzyło się już wykradać; mniemał,
16788 II,18 | się inne głosy.~- Hasło?~- Upsala!~- Odzew?~- Korona!...~Kmicic
16789 II,18 | zmieniają.~- Dam ja wam Upsalę i koronę! - mruknął.~I uradował
16790 I,20 | czyste, gdzieniegdzie tylko upstrzone na zachodniej stronie małymi
16791 I,10 | dworzan. Przyległe łąki upstrzyły się namiotami pospolitego
16792 I,4 | Upitę i łyczkom trochę krwi upuścimy.~- Dziwi mnie - odrzekła
16793 I,5 | dajże waćpan spokój, bo upuszczę polewkę...~Ale on się groźby
16794 I,8 | periculum in mora. Chceszli nas uradować, to niechże chorągiew na
16795 II,28 | gąsiorków stanęło na stole. Uradowały się na ten widok serca,
16796 III,28| znajdą i ludzie pewni...~Uradowana Anusia tak dobrze zaczęła
16797 II,6 | powtórzyli pułkownicy, uradowani z publicznej pochwały, a
16798 II,34 | od której dusza się w nim uraduje." Chciał też wnet pokojowego
16799 II,5 | odpowiedział Zagłoba. - Co my uradzimy, to ty rób, a źle na tym
16800 II,8 | poleceń do Tykocina!... Urąga mi!... Gorzej jeszcze, bo
16801 III,1 | chełpią! Odjechałem wśród urągań i wymyślań...~- Mniejsza
16802 II,23 | Tyzenhauza, pełen goryczy i urągania:~- Kto się nie wahał osoby
16803 II,19 | żebraczkę ze śmiechami i z urąganiem z takiego posła, lecz ona
16804 III,31| przez nadejście Babinicza uratowani. Cały dzień zeszedł im na
16805 I,8 | oświadczeniem tak zaraz po uratowaniu panny, nie będzie podobny
16806 II,41 | za krzywdy zapłacisz... Uratujesz Oleńkę, Sorokę... Bij! Bij!...~
16807 I,10 | wprowadzać, bo się o nią bracia urażała mocno, jako godności obywatelskiej
16808 II,24 | nadzwyczajnych trudów dodawał i uręczał, że takimi drogami się przebierając,
16809 I,6 | i statyści i wojownicy uręczali, że samo tylko Wielkie Księstwo
16810 III,8 | wstawiona w środek alabastrowej urny.~Siedział tedy w, fotelu
16811 II,15 | muzyka rozlegała się coraz uroczyściej.~Miller odjechał do swojej
16812 II,32 | ROZDZIAŁ 31~Po owych uroczystościach różne wieści zaczęły nadlatywać
16813 III,16| Rzeczpospolita zalewała się krwią, uroczystościom nie było końca. Rzekłbyś:
16814 II,28 | zdziwiony pan Wołodyjowski.~- Urodna jest, assentior! - rzekł
16815 II,8 | przecie są u nas jeszcze urodziwsze... i nie potrzebowałbym
16816 III,18| szlachcianka, tak zacnie urodzona jak i inne. Za to gdy nieboszczyk
16817 III,20| w Taurogach zostającym, urodzonego Billewicza wraz z synowicą
16818 III,32| jakiekolwiek gravamina ciążyłyby na urodzonym a nam wielce miłym panu
16819 III,16| dziewczyna mogła się oprzeć tym urokom, jakaż cnota mogła nie zemdleć
16820 III,21| niewysłowionego spokoju i uroku wysmukłej postawy do starożytnej
16821 III,21| rękoma, by żadnego słowa nie uronić, przerywając tylko od czasu
16822 III,26| warszawskim, który się załamał, uroniono tylko armaty, ale "ducha
16823 III,5 | zwycięzców, słowem, wiktoria urosła w opowiadaniu do rozmiarów
16824 II,10 | głosem - żeśmy zmaleli, a oni urośli, że nas przez nas samych
16825 II,8 | Wszystko jeno przez drogę urosło... Swatano mnie, to prawda...
16826 I,1 | owce i co tam można było urwać, tom urywał.~- A żeś się
16827 II,18 | samo powietrze łeb by ci urwało.~"Aha! - pomyślał Kmicic -
16828 I,15 | zamku zabrzmiała krótka, urwana salwa muszkietów...~- Jezus
16829 I,10 | szepty chwilowe, nagłe, urwane, jak pierwsze uderzenia
16830 II,16 | a z czeladzi wisielców, urwanych od powroza, podobna była
16831 I,11 | który ucho urwie, to i ja mu urwę. Co za bąki uprzykrzone!
16832 II,24 | wyglądać.~Górale, przywykli do urwisk, uznawali często za dobre
16833 II,25 | ściany borów, o skały i urwiska i lecieć z wieścią do dalszych
16834 II,18 | śladem jego nie zaczęli urywać nieprzyjaciół. To najniebezpieczniejszy
16835 III,3 | przeszedł, spytał krótkim; urywanym głosem:~- Czy to ostatnia
16836 I,25 | wyjeżdżać do Prus i razem urządzać rzeź w Zabłudowie? Razem
16837 II,40 | przez drogę w czasie pościgu urządzał dziesiątki i setki zasadzek.
16838 II,14 | napełniali kosze ziemią, urządzali obóz. Żołnierz, lubo przez
16839 III,18| komnatki panieńskiej się urządzi, a potem w drogę! To głowa
16840 III,4 | gdzie indziej, skoro nie urządził nam zasadzki.~- Czy wasza
16841 II,17 | wężów ognistych. Lecz straż, urządzona wzorowo, zapobiegała na
16842 II,15 | wzniesienie było łagodne i dobrze urządzone.~Tak doszli do samych namiotów
16843 I,25 | kontentując się jeno najwyższymi urzędami, które nam się z rodu i
16844 II,13 | najstarszego wiekiem, powagą i urzędem, on zaś powstał i w następujące
16845 I,20 | wbrew prawu, urodzeniu, urzędowi chcą aresztować i więzić.
16846 II,4 | towarzyszem umrzeć albo na jakim urzędzie ziemskim, byleś się pracy
16847 I,17 | dragonów siąść na wóz, sam zaś usadowił się na jego koniu i jechał
16848 II,4 | ów przebiegły książę, raz usadowiwszy się w nich zbrojną ręką,
16849 I,22 | ogłoszona. Tam marszałek usadził wedle godności zaproszonych,
16850 III,26| Bogusławowych, wiem to od usarzy, którzy własnymi oczyma
16851 II,32 | wydał, jeszcze by go tak nie usatysfakcjonował, jak z Kmicica podarek mu
16852 I,24 | mówię waściom, myślałem, że uschnę... Ni mi było do jadła,
16853 III,11| miłosierdzie; widziano ludzi uschniętych z głodu na szczypki, widziano
16854 II,32 | tak waszmości nawrócił?~- Uściskajcie się! - rzekł król.~- Od
16855 III,15| tłumy uwolnił wuja z małpich uścisków.~- Szelmy! - krzyknął zdyszany
16856 III,8 | chwytał ze zdumienia, wreszcie uścisnął jeszcze raz Kmicicową rękę
16857 III,18| ale też mnie wymęczył! Uf! uścisnąłem go za to, aż mu żebra zatrzeszczały,
16858 II,2 | bo w obecności Kmicica usiąść nie śmieli, i Damian rzekł:~-
16859 I,3 | Dałeś się już we wszystkim usidlić.~- Głupiś, Kokoszko! A co
16860 I,1 | mną żyć! Waćpanna to mnie usidlisz swoimi oczami i w niewolnika
16861 I,24 | do swawoli byłem gotów: usiec, podpalić kogoś, zastrzelić
16862 I,7 | najzawziętsi.~- Ba! a jak go usieczem, to na kim będą swoich krzywd
16863 II,19 | Kilkunastu ludzi na śmierć usieczono.~- Wiem. Część tego srebra
16864 II,5 | ludzi zabitych, Józwa Butrym usieczony, ledwie tchnie!~- Józwa
16865 I,5 | mój klejnocie, jeno sobie usiędę trochę, bom się strudził.
16866 I,3 | że oni tam spokojnie nie usiedzą... Ale zaraz tam będzie
16867 I,1 | wszyscy święci, bo nie usiedzę!~- Nie trzeba wszystkich
16868 III,10| bo we własnej skórze nie usiedzim!~- Już mi i tchu nie staje -
16869 I,12 | pod Zbarażem?~- Burłaja ja usiekłem, wasza książęca mość - rzekł
16870 I,12 | sprawiedliwość... Waćpanże to usiekłeś przesławnego Burłaja i ściąłeś
16871 II,2 | A co się z nim stało?~- Usieklim.~- I musieliście uchodzić
16872 II,3 | kolokację z Kopystyńskim i usiekliście go, potem zbiegliście przed
16873 II,26 | Tu i owdzie kogoś się usiekło, tu i owdzie z dymem puściło...
16874 II,19 | działa, i szturmować tym usilniej.~- Czy to już wszystko?~-
16875 I,10 | polityczny naród pokazać. Cała usilność nasza w tym, aby nas obcy
16876 II,19 | wpływem przerażenia ponowi swe usilności, i kto wie, czy nie zmuszą
16877 III,31| pracą. Często też w tych usiłowaniach przeszkadzały jej echa ze
16878 II,13 | przybędzie w pomoc pobożnym usiłowaniom sług swoich i sprawę słusznej
16879 II,24 | którzy widząc, że toną, usiłują jak najdłużej głowy nad
16880 I,25 | zdołała dotąd z lewego brzegu uskoczyć, w jasyr poszła lub gardła
16881 I,1 | gnieździe, ale co nakryli, tom uskoczył i gdzie indziej ukąsił.
16882 II,22 | najbezpieczniej i najsłuszniej powrót uskutecznić.~Rozmaite więc były zdania.
16883 III,4 | pchnięty rapierem z tyłu. Usłała się gęstym szwedzkim trupem
16884 III,11| wytrzymać naporu i w mig, usławszy pole trupami, poczęła ściągać
16885 II,5 | dla nas ratunek tej rady usłuchać. Kto wie, czy mu znów zdrowia
16886 II,12 | odpowiedzialność, jeśli nie usłuchacie!...~Na to pan Piotr Czarniecki
16887 III,17| mi, żem kiep!~- A ja nie usłucham, boś teraz właśnie Radziwiłł,
16888 I,20 | jeżeli waszmość dobrowolnie usłuchasz - odparł Kmicic - i masz
16889 II,25 | a pan marszałek sam mu usługiwał, nie pozwalając nikomu się
16890 II,34 | ojczyźnie i majestatowi znacznie usłużę...~I wpadł w wyborny humor.
16891 III,7 | boki się wziął z radości, a usłużni dworacy wnet zaczęli powtarzać
16892 I,8 | nim, iż gorliwie nam w tym usłuży. Ale że uszu naszych doszła
16893 III,18| krew rycerska więc ledwie usłyszała słowa Sakowicza, natychmiast
16894 I,14 | której odbywała się uczta, usłyszałby jeszcze, jak echo wśród
16895 I,10 | chwili w ciekawość i chęć usłyszenia jakiegoś nowego dowcipu
16896 III,21| tupiąc nóżką - bo skoro o nim usłyszymy...~- Daj to Bóg!~- I powiem
16897 II,16 | humorze, uśmiechnął się, jak uśmiecha się matka do naprzykrzonego
16898 II,25 | natura zdawała się do pana uśmiechać.~- Miła ojczyzno! - rzekł
16899 III,28| ją szacunek powszechny.~Uśmiechały się wąsate twarze żołnierskie
16900 II,3 | wlezie w ręce. To wszystko uśmiechnęło się staremu, który i bez
16901 I,10 | ich odkrył krainę wesołą, uśmiechniętą, połyskującą żółtawymi łanami
16902 I,24 | między nimi jeździł, zawsze uśmiechnięty, choćby w największym ukropie,
16903 I,1 | białe, jakoby wilcze, zęby w uśmiechu.~- Jak to? - rzekł - małoż
16904 III,7 | się na wojłokach i wnet usnęli snem sprawiedliwych.~Lecz
16905 II,6 | rozbudziły pułkowników z uśpienia i bezczynności. Poczęto
16906 I,17 | Wołodyjowski ukazując palcem uśpioną postać.~Jeńcy zwrócili wzrok
16907 III,6 | poprowadzili nazad ku Rudnikowi, uspokajając i pocieszając po drodze.~-
16908 III,15| jednakże wieść podziałała uspokajająco. Nim wieczór zapadł, umysły
16909 I,6 | rozjeżdżać. A gdy wojenne humory uspokajały się w miarę, jak czas płynął,
16910 III,18| paw krzyczeć, zanim się uspokoisz, to ci twą wdzięczną buzię
16911 III,31| sercu dziewczyny, razem z uspokojeniem, począł się budzić dawny
16912 II,22 | odrzekł Jan Kazimierz - ale uspokójże się, bo właśnie w taki sposób,
16913 II,13 | radość i wdzięczność.~W tym usposobieniu chodził po murach z jasną
16914 III,23| prawda! Któż wszelako go nie usprawiedliwi? kto, czułe serce mając
16915 I,4 | że trzeba było go bronić, usprawiedliwiać i tłumaczyć. A ta kompania!
16916 II,40 | twojemu księciu nie będę się usprawiedliwiał, boście mi na sędziów nie
16917 III,23| mile widziała. Prawda, że usprawiedliwił się w jej oczach z zarzutu
16918 II,22 | exit ab occidente et paret usque ad orientem. Nikt mu się
16919 III,29| brzmiało.~Ogień przy kołowrocie ustaje naraz, jakby kto nożem przeciął.
16920 I,10 | Litwę i Ukrainę i nie wprzód ustaną wojować, aż wszystkie ziemie
16921 II,7 | Gosiewski.~Owóż w razie ustąpienia Chowańskiego zamknęłoby
16922 II,27 | słyszę! To jeszcze raz po ustąpieniu próbowali klasztor podejść?~-
16923 I,22 | nie chcąc narażać stryja ustąpiła.~Jakoż zjazd był niemały,
16924 II,1 | dworze, bo my z izby nie ustąpim.~- Panowie nie przyjadą
16925 II,15 | możesz tego przyrzekać, bo ustąpisz wobec pierwszego rozkazu
16926 I,8 | mogła.~- A i tobie czas się ustatkować, Michałku! - mówił do siebie
16927 II,14 | Po mszy nabożeństwo nie ustawało jeszcze: wyszła bowiem wspaniała
16928 I,25 | się od żołnierzy. Piechota ustawiała w kozły muszkiety na rynku;
16929 II,17 | rozpraszały robotników zajętych ustawianiem tych parapetów, złożonych
16930 II,41 | usypać szańczyki, na nich zaś ustawić organki i piechotę. Jazda
16931 II,34 | że królowi aż ślozy od ustawicznego rzechotania się płynęły,
16932 II,25 | dygnitarze.~Następnie wojska ustawiły się w dwa szeregi wzdłuż
16933 III,14| zdobytym przez Kmicica, ustawiono owe działa potężne, które
16934 I,15 | nóg szkockich piechurów ustawionych tuż za oknem. Salwy muszkietów
16935 I,25 | Książę siedział przed lustrem ustawionym w rogu komnaty i tak uważnie
16936 I,10 | komendy naczelnika, owszem, ustępowała coraz szybciej, krzycząc
16937 II,10 | męstwie Szwedom kiedykolwiek ustępowało?~- Naszego narodu jest dziesięć
16938 I,10 | poselstw, mimo gotowości do ustępstw, naprawdę rozpoczynał wojnę.
16939 III,18| to zaś wszystko to jedno ustępstwo, że Carolus po Kazimierzu
16940 I,13 | zgrozy, aż gdy doszedł do ustępu: "...Akt ów stwierdzamy
16941 III,11| niczym komputowemu wojsku nie ustępujące. Tymczasem zaś szli z Mińska
16942 III,1 | królowi tylko samemu jeniuszem ustępujący.~Ci tedy lękali się w sercach,
16943 III,11| się grubianinem okazać, ustępuję przed przynuką, bo zawsze
16944 II,27 | Rzeczypospolitej nastąpi, a nie ustraszy nas żaden nieprzyjaciel.~-
16945 I,18 | krzyki dochodziły aż do owego ustronia w brzezinie.~- Już tam pan
16946 III,32| Bóg błogosławi i pozwoli ustrzec tej spuścizny, którą im
16947 II,26 | spotkała...~- Anieli ją ustrzegą!~- Bo tego i warta. Żeby
16948 III,7 | być! - zawołał Kmicic.~- Ustrzelą mi chłopa, jak Bóg na niebie! -
16949 I,9 | mnie piorun w tych betach ustrzeli, jeśli będę dłużej w nich
16950 II,2 | lesie? Choćby z rusznicy ustrzelić.~- Jest jastrząb przybity
16951 III,19| książęcą mość nożem, czyli ustrzeliła z krócicy.~- Ty wiesz; iż
16952 II,5 | nadstawiać; niechby choć jednego ustrzelili albo usiekli, zaraz by wojna
16953 I,23 | niebezpieczne dla obydwóch. Wyjazd usuwał niebezpieczeństwo.~- Jedźże,
16954 II,14 | począł się w nie wkradać. Usuwano nie ustawione jeszcze działa,
16955 I,10 | choćby na grobie ojczyzny uświęcić; a jeszcze więcej było swawolników
16956 II,41 | brzeźniakami, kazał Bogusław usypać szańczyki, na nich zaś ustawić
16957 I,19 | rozkazu, a tak dobrze je usypał, że długo by tu się nawet
16958 II,14 | wpadł w kupę mokrego piasku usypaną wysoko aż do blanków i tracąc
16959 I,10 | źle zatoczony, szańce źle usypane, miejsce do obrony niestosowne."
16960 II,15 | Doszli już do wzniesienia usypanego starannie z tyłu szańców.
16961 I,19 | podwójnie w jego umyśle na widok usypanych szańczyków i stojących na
16962 III,15| nawet w nieprzyjacielu cnotę uszanować umie.~Potem, przy odgłosie
16963 I,16 | Powoli... - rzekł książę. - Uszanowałem twoją przysięgę aż nadto,
16964 III,16| w postawie pełnej czci i uszanowania, na koniec podniósł głowę,
16965 II,17 | wszystko, co święte, na uszanowanie, jakie lud ma dla tego miejsca,
16966 I,16 | przysięgę aż nadto, teraz ty uszanuj moją... Temu staremu szlachcicowi...
16967 II,4 | spokojnie w domu siedział, to go uszanują i jego dobro. Ale gdzie
16968 II,14 | pomyśl, wasza miłość, jaki uszczerbek poniosłaby twa sława Poliocertesa -
16969 II,9 | za konie zapłacę, ażebyś uszczerbku nie poniósł.~Stary odetchnął
16970 III,1 | opieszałych, tu i owdzie uszczknął cały podjazd, znosił idące
16971 I,8 | której się trochę sławy uszczknęło, a sumienia niczym nie zbrudziło.
16972 II,41 | wszystką lekką jazdę, która uszedłszy pół mili, nie śmiała ani
16973 II,15 | które kula szwedzka nieco uszkodziła. Ksiądz zaraz spytał:~-
16974 III,29| Borzobohatą, lecz przypuszczał, że uszły do Puszczy Białowieskiej,
16975 I,13 | diabeł porwie, jeśli mu uszów nie obetnę.~- Daj waść pokój.~-
16976 I,17 | wziął buławę z rąk Zagłoby, uszykował w mig chorągiew do pochodu
16977 I,8 | Wołodyjowski siadł na koń, za nim uszykowało się dwóch jego czeladników
16978 III,9 | przodek pan Czarniecki i uszykowawszy je do pochodu, sam zatrzymał
16979 III,6 | pan jego; więc ze tulonymi uszyma, z oczami wyszłymi na wierzch
16980 II,17 | jak ramię tęgiego męża, uszytą ze smolistego płótna i wyładowaną
16981 III,5 | armaty zasłaniały, tył wozy utaborowane, po bokach szła piechota.
16982 III,16| Szkot niczego przed nią nie utai.~Jakoż stawił się natychmiast,
16983 III,11| nie licząc podjazdowych utarczek i napadów na mniejsze oddziały.
16984 II,17 | fortecy. Co dzień też z utęsknieniem spoglądał na swoją kiszkę.
16985 II,19 | przychodziły im ciepłe, mchami utkane chaty skadynawskie, żony,
16986 II,1 | nim, alem w pierwszym dole utknął. Noc, ciemno, jucha miejsce
16987 I,12 | jak skamieniały i oczy utkwiłeś w oną kolaskę przy bramie?~-
16988 I,1 | przebacz! - nie, to szyję utnij! Myślałem sobie tedy na
16989 II,8 | Chętnie krwi bym dla niego utoczył.~Tymczasem bracia zostali
16990 II,29 | rozumiał, że utonąć musi, że utonęłoby w tym ogromie takich stu
16991 II,6 | niezbrodzonym chciał prawdziwą utopić zasługę oceanie albo niebotycznymi
16992 II,33 | rycerze nasi zaledwie mogli utorować sobie przez tłumy drogę.
16993 I,13 | dajże mi pewność, że cię nie utracę, zanim z tamtą waszą szlachtą
16994 I,13 | teraźniejszym rzeczy stanie, po utraceniu wszelkiej nadziei na pomoc
16995 I,9 | co najwięcej umiłował, utraci.~- Ja nie wiem, co jest
16996 I,6 | Nie majętność też waćpan utraciłeś, ale sławę. Niechże ci ta
16997 III,26| w otwartym polu lud, nie utraciwszy nic ze swej zdolności do
16998 II,20 | postąpił nieprzyjaciel, abyśmy utraconych prowincyj i miast odzyskać
16999 I,16 | obejrzy, ona już w sedno utrafi.~- Utrafiła ci też w serce...
17000 I,2 | Cicho ! Chybisz, chybisz !~- Utrafię, patrzcie!... at! do tej
17001 I,16 | ona już w sedno utrafi.~- Utrafiła ci też w serce... Staraj
17002 II,36 | grozili, mniemam przeto, iż utrafiłbym w myśl J. W. Pana, gdybym
17003 I,11 | już rozum. Wezmę którego utrapieńca i w staw wrzucę!~Ale stary
17004 II,10 | zechcą.~- Rokosz sieją, a utrapieni i boleść odmierzą - rzekł
17005 II,10 | Duńczykiem i Polską) wojną utrapił, a ująwszy go wraz z żoną,
17006 III,32| porwał, aby się za nas i za utrapioną ojczyznę pomścić..."~- Boże,
17007 II,12 | aby Najświętszej Pannie, utrapionej ojczyźnie i opuszczonemu
17008 II,16 | będziesz mi się tu wtrącał, utrapiony Litwinie - mówił - a będziesz
17009 I,11 | tymczasem zaczęło się od utraty prowincji, a skończy się
17010 III,23| Sapiehy wielce ucieczkę utrudnia, jeżeli całkiem niepodobną
17011 II,39 | drzemały grząskie błota utrudniające niesłychanie pochód. Większą
17012 II,16 | niż marznąć.~Twarda ziemia utrudniała sypanie szańców i czynienie
17013 II,15 | jak ci ją zbił, jak ci ją utrudził, tak ją na trzy dni zemdliło
17014 II,23 | w godzinę później zasnął utrudzony król bezpiecznym snem na
17015 III,9 | zaciągi, z gotową siłą i nie utrudzonym jeszcze żołnierzem ruszył
17016 III,6 | zacisnąć, bo się na nic utrzęsę... Już mi i sił nie bardzo
17017 II,42 | Konie skostnieją i ludzi nie utrzymają. Zimno jeszcze.~- Ludzie
17018 I,26 | oddałem mu ważne usługi: utrzymałem w posłuszeństwie moją chorągiew,
17019 I,5 | dowódcą w karności może być utrzymany. Dość bowiem było spojrzeć
17020 III,2 | jest ani murów jak należy utrzymanych, ani budowli ziemnych, ani
17021 II,19 | przeora z drugiej strony utrzymuje ją w karbach. Nowy postrach
17022 III,2 | jeszcze przy Karolu stojący, utrzymywali, iż to jest twierdza w Rzeczypospolitej
17023 I,25 | nieprzyjacielskimi, które nie utrzymywane tutaj na wodzy, jak nad
17024 I,14 | sąsiedzkiej potęgi zbytnio nie utuczyć i groźnego sobie nieprzyjaciela
17025 II,21 | swoich, a zaś wkrótce potem utuli ich i pocieszy ojcowska
17026 III,17| Nieobecność księcia Bogusława utwierdzała ich w tej nadziei.~Tymczasem
17027 II,3 | z jakąś misją do króla. Utwierdzało go w tym mniemaniu zwłaszcza
17028 II,10 | nawet samą, aniżeli się do utwierdzenia szwedzkiej potęgi przyczyniać.~
17029 III,1 | ducha ożywić, w wierności go utwierdzić, do wytrwania zachęcić,
17030 II,36 | buczał jak żak szkolny, utwierdził dumną panią w przekonaniu,
17031 II,36 | już począł łzy wylewać, utwierdziła ją w mniemaniu, że bezpieczeństwo
17032 II,7 | i w wierności dla niego utwierdziło. A przy wieczerzy nie kontruj
17033 III,30| ochotników wszelkiego rodzaju utworzona, zbrojna w rapiery i muszkiety.
17034 II,15 | złowrogie sklepienia i korytarze utworzone z mgły i ciemności, a tymi
17035 II,11 | zaślepieniu o potędze, jaką utworzy Rzeczpospolita w połączeniu
17036 III,17| poddaństwo zebrać i partię utworzyć! Będę Szwedów podchodził,
17037 III,9 | łbów końskich i ludzkich utworzył jakoby most, po którym mógłbyś
17038 II,29 | nim nie pozostał. Oj! nie utyłem na tej służbie, bom trzy
17039 II,4 | młody pan nie zwrócił na to uwagí, bo począł tylko chytrze
17040 I,24 | chcesz, więc wracam ci słowo. Uważajmy oboje, jakoby testamentu
17041 II,21 | Wszelako za roztropną rzecz uważałbym jeszcze raz w Opolu, gdzie
17042 II,19 | hrabio, je znalazł, nie uważałbyś za potrzebne dzielić się
17043 III,26| lat, za panów ich swoich uważało, i na widok Radziwiłła musiało
17044 II,3 | widzi! Uważaj, Kiemlicz!~- Uważam, wasza miłość.~- Tedy nie
17045 II,7 | Chowańskiego musiałby być uważany jako wyzwanie Karola Gustawa.
17046 III,8 | jednego podarował, kazałbym go uwędzić i w Orszy w kościele powiesić,
17047 II,33 | koniu śniady jakoby w dymie uwędzony Tatar, dwie piszczałki w
17048 I,13 | jarmark na postronku za nogę uwiązanego pognać. Jeszcze dla żony
17049 II,2 | zdrajca, jak powiadają, jeno uwiedziony. Bogu was polecam. - Babinicz."~
17050 II,21 | wszyscy spoglądali na nią z uwieibieniem, a ksiądz kanclerz Wydżga
17051 III,22| zawsze dla tych, którzy ich uwielbiają.~Dlatego chętnie zgodził
17052 III,5 | wielmożny panie! Kto by cię nie uwielbiał, kto by cię nie czcił, wzorze
17053 III,18| od całej Rzeczypospolitej uwielbiany.~- Wyścigamy ich ze Żmudzi,
17054 III,16| on w glorii powszechnych uwielbień, niby zaczarowany królewicz
17055 III,20| ale pełen zawsze czci, uwielbienia i pokory.~Na jego widok
17056 II,16 | dusze były zwarzone. Nie uwierzono wprawdzie w abdykację Jana
17057 II,5 | podpisuję. Zguba, jeśli nie uwierzycie, bo i ja już nie ten, co
17058 III,31| wieść uporczywie.~Oleńka nie uwierzyła. Nadto przytomne były w
17059 III,14| wierzyć nie chciał, ale uwierzywszy wreszcie, z radości ledwie
17060 III,15| chwyciła za szyję, czwarta uwiesiła się u zawiązanych z tyłu
17061 I,19 | przerwały pochód, ale za to uwięzionym nie pozostawało już więcej
17062 II,17 | Rodzicielko..."~Dalsze słowa uwięzły mu w ustach; umęczenie,
17063 I,7 | z dworskimi Kozakami się uwija? Kto ich tam odróżni od
17064 III,27| poprzewracanych wozów taborowych i uwijających się kup tatarstwa.~Pan Gosiewski
17065 II,32 | konfederackim oddziałom uwijającym się pod różnymi wodzami
17066 III,9 | Żegocki i wojewoda podlaski uwijali się na kształt płomieni
17067 III,17| jako my, tego pozory nie uwiodą i zawsze prawdziwe intencje
17068 II,6 | tym, których nieprzyjaciel uwiódł - tedy pół Rzeczypospolitej
17069 II,22 | królewskiego oddać, do Lubowli uwiózł. - Wielka (mówili) jest
17070 II,34 | sokoła darował, dlatego nie uwłaczaj mu, aby cię zaś jako psa
17071 I,14 | krewny, pomoc przyrzeka. Uwolnię kraj od wojny! Od zwycięstw
17072 I,17 | szwedzka, zniweczy nadzieję uwolnienia ich w umysłach zbuntowanych
17073 I,14 | Postawiłem cię na nogi, uwolniłem od sądu i od kary, przygarnąłem
17074 III,16| ręka, pani, i ta szpada uwolniłyby cię od groźby ustawicznej...
17075 III,9 | niedalekiej przyszłości od ucisku uwolnioną, tryumfującą... Może i złocistą
17076 I,10 | gdy na radzie wojennej uwolniono do domu pana Zygmunta z
17077 III,6 | chwyci, z poddaństwa zostanie uwolniony. Ledwo wieść o tym rozbiegła
17078 II,6 | stawały. Szlachta ma czeladź uzbroić, aby nam piechoty nie brakło.
17079 I,6 | niewinnie posieczonych, uzbroiły ramię moje wtedy właśnie,
17080 III,28| i uboższej z zaścianków. Uzbrojenie jej lepsze było niż piechoty,
17081 I,10 | Starzy praktycy zaraz po tym uzbrojeniu poznawali ludzi nieobytych
17082 I,10 | żółte z czerwonym barwy i uzbrojonych w muszkiety szło przed wojewodzińską
17083 III,4 | Wołodyjowski. - Bierz waść konia za uzdę, bo zacny!~- Ha! żeby nie
|