Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |        ma urodna być...~Milczały długą chwilę, bo trzeba było kartofle
 2     1, 2 |          podtrzymywał, bo wieźli długą sosnę.~- Nie pleć byle czego
 3     1, 2 |       śmiesznie zarazem podnosił długą szyję podnosił nogi i szedł.~
 4     1, 4 |      wielkiej izby, że padła jak długa w pośrodku.~Nie pomstowała
 5     1, 5 |           drętwiejące z wolna na długą, długą zimę...~Jesień to
 6     1, 5 |    drętwiejące z wolna na długą, długą zimę...~Jesień to była,
 7     1, 7 |          Witek z Kubą przynieśli długą ławę przed komin, Józia
 8     1, 8 |          na przyzbie, wyciągnęła długą nić, zwinęła na wrzeciono
 9     2, 14|  odchodnym.~Powiedła Hankę przez długą sień.~Ogromną, niską izbę
10     2, 15|     worki i bezmyślnie patrzył w długą, czerwona smugę światła,
11     2, 16|      zaraz też obsiedli wysoką i długą ławę.~Siadł Boryna najpierwszy,
12     2, 18|      odział się w kożuch i przez długą chwilę stał na środku izby,
13     2, 18|        ślad od kuli, a czerwoną, długą krychę nad okiem, nos długi,
14     2, 18|           padli w siebie i przez długą chwilę trwali w takim szalonym,
15     2, 25|      zakręciło w głowie, że stał długą chwilę, nie wiedząc zgoła,
16     3, 26|       tym ano żywiła duszę przez długą zimę, tym się jeno krzepiła
17     3, 34|   procesji, czyniąc wskroś ciżby długą ulicę, obrzeżoną zapalonymi
18     3, 35|       ciężkiem westchnieniem jak długa rymnęła na twarz przed obrazami.~
19     3, 35|    złością, że padła na izbę jak długa, ale w ten mig się zerwała
20     4, 37|           Zamodliła się znowu na długą chwilę, powłócząc rozełzawionymi
21     4, 37|    czysta, jeno na policzku miał długą zadrę od Jambrożowej brzytwy,
22     4, 37|         pod oknami i ciągnęli tę długą i żałosną nutę litanii,
23     4, 37| srebrzysty krzyż i otwierała się długa ulica brackich z zapalonymi
24     4, 39|       mierząc się ślepiami przez długą chwilę, jaże Hanka cofnęła