Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |              który dotąd samotnie a cierpliwie stał przy kracie, przysunął
 2     1, 4 |           lesie?... - pytał Jankiel cierpliwie.~- Nie w lesie... ptaszków,
 3     1, 10|            często gęsto przysiadł i cierpliwie wykładał, jako tam stoi,
 4     2, 16|              to legną potem w mrok, cierpliwie czekający świtu, kto kamieniem,
 5     2, 21|            zła godzina, to aby jeno cierpliwie przeczekać, przejść jeszcze
 6     2, 25|        obzierał się naokół i czekał cierpliwie na starszyznę, która poszła
 7     3, 28|    pieniędzy na sprawę nie skąpić i cierpliwie czekać. We wsi zaś najbarzej
 8     3, 28|             o co im poszło.~Słuchał cierpliwie jazgotliwych i szlochem
 9     3, 30|            dom nie poszedł: czekali cierpliwie końca, że to już jedno morze
10     3, 31|          ino przygięło się wszystko cierpliwie i mokło, nasłuchując rzęsistego
11     3, 32|          brzucho niezgorzej wzdęte.~Cierpliwie słuchał, aż wymiarkowawszy
12     3, 32|     spuszczał, głuchnął na wrzaski, cierpliwie się otrząsając z błota i
13     3, 33| posłuszeństwa napominał. Wysłuchali cierpliwie, w ręce go ucałowali, a
14     3, 34|                Grzela, wysłuchawszy cierpliwie, zaczął znowu swoje:~- Jest
15     4, 38|          prosto na głowy, ale naród cierpliwie gniótł się przy konfesjonałach
16     4, 41|            w bok, on zaś orał dalej cierpliwie, tyle jeno przerywając skwarną
17     4, 41|            znowu pługa i jakiś czas cierpliwie krajał spieczoną, twardą
18     4, 42|         ziębił, ni parzył, słuchała cierpliwie, zważając jeno pilnie, czy
19     4, 43|           mokrych szmat, dziewczyna cierpliwie poddawała się lekom, jeno
20     4, 43|            Antkiem, który wysłuchał cierpliwie, co mógł, na resztę machnął
21     4, 44|             kapota.~Gromada czekała cierpliwie, a tylko jeden wójt latał
22     4, 44|            i zwierać coraz gęściej, cierpliwie spozierając na pustą jeszcze
23     4, 45|            pacierz mówię i wyglądam cierpliwie onej godziny, kiej kostucha
24     4, 47|            ruchając, czekali jednak cierpliwie swojej kolei, boć każden