Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |    świnia jej, i żegnała się, i biła w piersi, że prawda jest,
 2     1, 5 |        kiej morze się kolebała, biła o ściany domów i przewalała
 3     1, 11|      dusza jak woda i raz w raz biła, jakby o kamień jaki, o
 4     1, 11|       od tej ciżby i mocy, jaka biła od taneczników!...~Pochodzili
 5     1, 11|     serca szło i ochota do łbów biła kiej gorzałka... to znowu
 6     1, 12|       krzykała i obcasami ostro biła, a oni się tak zabawiali,
 7     2, 15|     tęgich słupach, o które tak biła woda, że trzcinowy dach,
 8     2, 15|   prażył, czy zawierucha dęła i biła wichurą i śniegiem, że oczów
 9     2, 16|   słodką, tę moc straszną, jaka biła od niego, szła jej prosto
10     2, 18|      przewalała się po świecie, biła niby barami w ściany, aż
11     2, 18|       ganiała się z wrzaskiem i biła śniegiem, a że Łapa szczekał
12     2, 23|    potokiem z serc wezbranych i biła we świat wszystek zwycięskim
13     2, 24|        i splątana, dzika wrzawa biła od nich kiej bełkot wód
14     2, 24|         ani jednego zła, a jeno biła w niego zapamiętałością
15     2, 25| wytykali jako tego najgorszego; biła od niego jakaś zgroza śmiertelnego
16     3, 29|        otwartych wielkich drzwi biła szeroka smuga światłości.~
17     3, 33|       Ujęła się hardo pod bok i biła w niego skrzącymi ślepiami
18     3, 34|        rzeźwość mocna i weselna biła od borów i pól i przenikała
19     3, 35|         do niego niby pijawka i biła z oszalałą zapamiętałością.~
20     3, 35|         twarzy kieby zastygłych biła surowa zawziętość i nieustępliwa
21     3, 36|         Nieprzenikniona cichość biła z pól, zamglone dale łączyły
22     4, 37|     taka straszna groza śmierci biła od niego i taka przejmująca
23     4, 42|    których jeno kościelna wieża biła wysoko, grając w zorzach
24     4, 49|           Za wstyd całej wsi! - biła ją druga.~- Byś sczezła