Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |    wielkim głosem, ugodzona jak w żywe mięso.~- Cichojta, pyskacze,
 2     1, 9 |     żałości i utęsknienia, bo jak żywe tak mu to wszystko stanęło
 3     1, 11|         utrafione i foremne kieby żywe, aż się ludzie wczoraj na
 4     1, 12|         zmyślał jucha i cyganił w żywe oczy, ino tak sprawnie i
 5     1, 12|         kochane zachodziła, wśród żywe szła, do bratów wołała żałośnie
 6     2, 14|          nie ożeni:.. to mi się w żywe oczy zapierała wszystkiego!
 7     2, 15|           jednakie.~- Nie cygań w żywe oczy, hale, myśli, że z
 8     2, 16|      widzą się kieby pomalowane w żywe kolory, od których aż gra
 9     2, 20|        przypłowiałe zdziebko, ale żywe jeszcze i zgoła nie zabite
10     2, 21|         kaftan, a wgniatały się w żywe mięso, ramiona ją strasznie
11     2, 22|       boska broni! Kobiety na pół żywe przywlekły się z lasu, a
12     2, 22| wzruszenia, widziała wszystko jak żywe i tam szła duszą, gdzie
13     2, 22|         stawało przed oczami kiej żywe, że mogła wszystko powycinać
14     2, 23|            zali są jeszcze między żywe, zali w nich się stawały
15     2, 25|         wrzały gorzkie urazy, tak żywe, iż bezwolnie rozplątały
16     3, 26|       żegnając światłością świat, żywe i umarłe, rodzące się i
17     3, 30|        znowuj na świat, by sądzić żywe i pomarłe, by harde poniżać,
18     3, 30|         zabit! Powstał ci znowu w żywe, z ciemności, z mrozów,
19     3, 31|        Ponieśli się do karczmy, w żywe kamienie Lipce wyklinając.~-
20     3, 33|         ni słuchać nie chciała, w żywe oczy się wypierając, jakoby
21     4, 42|          a zboża stały ledwie już żywe w owej piekielnej pożodze,
22     4, 45|          oniemiał, a co jeno było żywe, przytaiło się w cieniach
23     4, 49|          się dzieje dokoła, tylko żywe łzy nieustanną strugą ciekły