Tom, Rozdzial

 1     1, 12|         przez całą noc, do samego świtania!~A dzień podnosił się ciężko
 2     2, 16|    godnymi świętami już od samego świtania wrzał przyspieszony, gorączkowy
 3     2, 22|           z kurami, gdyż i tak do świtania tyla się jeszcze wyspał
 4     2, 24|         wczoraj w boru, że już od świtania ledwie zipie, mówią, co
 5     2, 25|        chłopa pracowało od samego świtania; kieby to stado dzięciołów
 6     3, 27|       nikiej ten wół w jarzmie od świtania do nocy późnej.~Jeno że
 7     3, 28|          nakładać gnój, któren od świtania wywoził śpiesznie Pietrek,
 8     3, 29| wciągnęłam się z dziećmi i tak do świtania przesiedzielim.~- Opatrzność
 9     3, 31|        przychodziły już od samego świtania zadeszczone, jakby zgrzebnym
10     3, 32|        włosami nie poletę...~- Od świtania, mogłaś je już dziesięć
11     3, 33|          w każdej chałupie już od świtania pucują się do czysta, kosy
12     3, 33|        wsi. Co dnia bowiem już od świtania trzęsło się od kłótni a
13     3, 34|        baczył; gdyż już od samego świtania rejwach się czynił na wsi
14     3, 36|         pierzynie. ~- Juści... od świtania... - jąkała bojąc się przeciwić.~
15     3, 36|          nieprzerwanie, od samego świtania, skoro jeno pierwsze zorze
16     4, 38|         ale mimo to już od samego świtania na placu przed kościołem
17     4, 40|            wsiąkając w zróżowione świtania.~Pora już była wstawać,
18     4, 42|     barzej jarzyły złociste smugi świtania.~Dłużył mu się czas, że
19     4, 42|       krzyż plecami, zapatrzony w świtania zachrapał rychło zmorzony
20     4, 43|         pod domem czekać snu albo świtania.~W chałupie Borynów, za
21     4, 48|     przysiadłszy w nim, do samego świtania medytował i kajał się z
22     4, 48|       ukoju, tłukła się do samego świtania kole chałupy, szła na drogi,
23     4, 49|         radzili, prawie do samego świtania, a rankiem wiedzieli już