Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |        warzył resztki zieleni i rwał ostatnie liście topolom
 2     1, 7 |  piekielny, pomagał w te pędy i rwał suszki, rwał dęby, rwał
 3     1, 7 |        w te pędy i rwał suszki, rwał dęby, rwał gałęzie i huczał,
 4     1, 7 |         rwał suszki, rwał dęby, rwał gałęzie i huczał, i hurkotał
 5     1, 9 |       jeno huczał w gałęziach a rwał liście ostatnie i rzucał
 6     1, 9 |    oszczędzonych skibek chleba, rwał je w glonki, przyklękał
 7     1, 9 | zawiewał i kołysał światłami, i rwał słowa pacierzy, i niósł
 8     1, 12|       mu do pyska, ale Łapa nie rwał się do jadła, jeno szczekał,
 9     1, 12|    nabrzmiałych prośbą i łzami, rwał się i rozsypywał niby czerwone
10     2, 16|         tylko Boryna raz po raz rwał się pomagać Jagusi a wyręczać,
11     2, 18|         i chyłkiem pod ogrodami rwał, a Jagna pobiegła w podwórze,
12     2, 21|         jako że wiatr zatykał i rwał słowa, a postękując nieco
13     2, 21|       krzyk pól tratowanych, co rwał się gdziesik ze świata i
14     2, 22|       robić nie chciał, uprzęże rwał i kopytami bił, że ani dostąpić...
15     2, 23|        takiego szczęścia i tak. rwał do podniebnego lotu, że
16     2, 24|         na ich mowy, kużden się rwał, rzucał, krzykał, co mu
17     3, 26|         pole i podniósłszy ogon rwał ku wsi na przełaj, a Żyd
18     3, 30| przywarła, niejeden jęk żałosny rwał się z gęstwy, a bolesne
19     3, 32|      wracają! Chłopy wracają! - rwał się krzyk nad wszystką wsią,
20     3, 35|     przed Łapą, któren na gwałt rwał się do spółki, maciora stękała
21     3, 36|   dokoła siebie, pacierz mu się rwał, iż jeno poniektóre słowa
22     4, 37|         z lubością byka, któren rwał się już do krowy jak wściekły. -
23     4, 41|     szczypiący trawę po między, rwał się raz po raz do klaczy