Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |    Rafałów, co to był z wojska powrócił, przyniósł skrzypce, nastroił
 2     1, 7 |     broniła gorąco Józia.~Roch powrócił mocno wzburzony, oswobodzić
 3     1, 12|     nie żałował sobie uciechy; powrócił zziajany, z wywieszonym
 4     2, 15|           To wiecie pewnie, że powrócił z dalekich krajów.~- Nie,
 5     2, 16|      jajek.~Boryna na ten czas powrócił z miasta i wchodził do izby,
 6     2, 17|      się też dogotowywała, gdy powrócił stary.~- A to wójtowa zległa,
 7     2, 18|        na motowidło, stary zaś powrócił do roboty, ale coraz niecierpliwiej
 8     2, 20|     niej mówił, a skoro Maciej powrócił, wyszła zaraz nie śmiejąc
 9     2, 20|         kiej ksiądz już ze wsi powrócił, ukrył boćka w swoją kapotę,
10     2, 22| krzyknęła zrazu, że to cud, iż powrócił i stał już w pługu, ale
11     2, 22|       roku na pierwszą zwiesnę powrócił, ale sam, bez czeladzi,
12     2, 22|        powiedział, jako Boryna powrócił już ze sądów i pije teraz
13     2, 25|      miasta i aż drugiego dnia powrócił; powiadali sobie we wsi
14     3, 26|    bowiem ciężko, ale Jezus ją powrócił...~Dyć tym ano żywiła duszę
15     3, 31|       z proboszczem, tak i nie powrócił. Strasznie mierziło się
16     3, 33|   działo się najgorzej.~Szymek powrócił z drugimi, Jędrzych wyzdrowiał,
17     3, 34|         bo dopiero o zmierzchu powrócił; ale ku niemałemu zdumieniu
18     4, 37|   pogrzeb ojcowy.~Witek rychło powrócił, ale sam.~- Hale, kiej się
19     4, 37|      stara.~- Bych jeno prędko powrócił - westchnęła tęskno.~Ale
20     4, 37|      zagroziła.~Ale poleciał i powrócił dopiero po kolacji, głodny
21     4, 40|        na Janielską, bych jeno powrócił. Wójt obiecował go na dzisia.~-
22     4, 40|  krzyczała:~- Wiecie, a to mój powrócił. Śpi se tera w stodole.~
23     4, 41|        A tyla co jeno wyszedł, powrócił blady i rzekł prędko:~-