Tom, Rozdzial

 1     1, 3 |           póki po dobremu - i aż jęknęła, tak ją ciepnął na kratę,
 2     1, 3 |           O ludzie, ludzie!... - jęknęła Dominikowa.~- To już sobie
 3     1, 4 | półwłóczku...~- A masz to czym? .jęknęła aże w tym uczuciu bezsilności
 4     1, 8 |  powiedzą! O świecie, świecie! - jęknęła ze zgrozą.~A skoro wójtowa
 5     2, 14|          biedną głowę, i to... - jęknęła rzewnie i aby stłumić ból,
 6     2, 19|          z całej mocy, aż basica jęknęła, znali go przecież, że jak
 7     2, 24|          Jezus! co się dzieje! - jęknęła Sochowa chwytając się za
 8     2, 25|        gadał prędko.~- Jantoś! - jęknęła przerażona.~- Cichoj, póki
 9     3, 26|         Maria, Józefie święty! - jęknęła, jako słup stając w zdumieniu.~-
10     3, 26|         O świecie, świecie!... - jęknęła załamując ręce ze zgrozy.~
11     3, 27|         tam chudziaka, głodzą! - jęknęła zawodliwie.~- Kiej ociec
12     3, 32|         nie wróci? Jezu! Jezu! - jęknęła chwytając się za głowę,~
13     3, 33|     wykup! tylachna pieniędzy! - jęknęła.~- Znam kogoś z Modlicy,
14     3, 34|   jeszcze w Lipcach nie bywało - jęknęła któraś.~- Żeby to parobek
15     4, 37|     czystą koszulę.~- Pomarli! - jęknęła wreszcie wtapiając w niego
16     4, 37|           żeby go kto pilnował - jęknęła Magda przez głębokie szlochania.~-
17     4, 38|       robicie najlepszego, co? - jęknęła przykucnąwszy za nim, bych
18     4, 39|       wodzie! Jezu miłosierny! - jęknęła załamując ręce, srodze bowiem
19     4, 40|        Żeś to pamiętał, Jantoś - jęknęła z niezgłębioną wdzięcznością.~-
20     4, 40|    wszystko sprawił, mój Jezu! - jęknęła podnosząc łzawe oczy ku
21     4, 41|      krzemień puści pod młotem - jęknęła zwieszając głowę - bieda
22     4, 43|             Jakże, mam to czym - jęknęła unosząc głowę.~I gdy odwiązał
23     4, 49|     rzucili, jaże ziemia pod nią jęknęła, padła wznak i nawet się