Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |       wybuchała Jagustynka i taki gniew ją przejął, że stara jej
 2     1, 10|          porwał go dziki, szalony gniew, że chciało mu się chycić
 3     2, 13|        dusza struchlała, opadł ją gniew, a serce zatłukło się litością...~-
 4     2, 14|       koło dzieciątka zabiega....~Gniew ją przejął nagły, aż się
 5     2, 17|        siłą dzwoniły w sercu...~- Gniew boski i potępienie wieczne
 6     2, 21|         bardziej ustępował z niej gniew do starego.~Przywlókł się
 7     2, 24|    zawzięcie powstawali na Antka; gniew z wolna ogarniał wszystkie
 8     2, 24|           je z nagła pies obgoni, gniew się gdziesik podział, ten
 9     2, 24|       tych deliberacji wyszło, że gniew do Antka przeszedł, zmilkli
10     2, 25|        sto gardzieli zaryczało, a gniew zatrząsł sercami.~- Nasze
11     2, 25|         zawziętość nimi rzucała i gniew ponosił, a zwłaszcza Kobus
12     3, 33|         lecąc już prosto do domu. Gniew nim miotał na przemian z
13     3, 33|          to patrzenie i w sroższy gniew wprowadzało.~- Na złość
14     3, 34|       Jeszcze ją dusił wstyd, ale gniew, co ją zrazu chwycił na
15     3, 34|              dodał zaraz, tłumiąc gniew.~Kowal wypił i nadrabiając
16     3, 35|           wstawał natomiast srogi gniew i tak ją rozprężał, jaże
17     3, 35|        przypomnienie, wstał w nim gniew i zazdrość.~- Boś... boś...~
18     3, 35|           oczy, a żal, tkliwość i gniew nim miotały - jeno przepędź
19     4, 41| sponiewierałem? To przeze mnie? - Gniew go przejął.~- A przez ciebie!
20     4, 47|    organiścina, zobaczyła i srogi gniew nią zatargał.~- Co się tu
21     4, 49|     przykazaniom i ściąga na wieś gniew Boży i jego straszną pomstę!
22     4, 49|      serce zatłukło kieby młotem, gniew nim zatargał i rozprężył
23     4, 49|          mają...~- Straszna rzecz gniew całego narodu, straszna! -