Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |        cichości tężenia; jako te drzewiny nagie, poskręcane, żałobne,
 2     1, 9 |         Jezusa podąża...~Jako te drzewiny, w nagości stojące o zwieśnie,
 3     2, 13|        torfowe dymy, to szarzały drzewiny pod śniegowymi czapami,
 4     2, 16|       raz po raz trącane w biegu drzewiny i krze sypały strugami okiści
 5     2, 25|     trzepał, wiatry przemiatały, drzewiny się trzęsły i smutek wiał
 6     2, 25|         ziarnem ważnym ciepał na drzewiny roztrzęsione i poczerniałe
 7     2, 25|         zaszumiał, że przemarzłe drzewiny tłukły się w mrokach o siebie
 8     3, 28|         w szarudze, a przemiękłe drzewiny, skurczone, jawiły się kajś
 9     3, 28|       ściany i tratował sady, że drzewiny z szumem tłukły się w ciemnościach,
10     3, 28|       przez wrótnie na świat, na drzewiny rozciapane i szamocące się
11     3, 29|        światem, i już co cieńsze drzewiny pokładały się z jękiem,
12     3, 29| powietrzu zaś było tak cicho, że drzewiny, jakby obwiane jeno puchem
13     3, 29|         skropiła nią inwentarz i drzewiny rodne w sadzie, że to się
14     3, 31|          czuli się jakby pijani; drzewiny kurczyły się w dygocie,
15     3, 31|         niepłodne wywieiska albo drzewiny schnące wśród lasu młodego.
16     3, 31|      przewiał niekiedy, zatargał drzewiny, rozwiał przyodziewy kobietom,
17     3, 32|          cztery strony świata; i drzewiny, i ziemię, i wody, i te
18     3, 34|        stary i mroczny; rozrosłe drzewiny tak przysłaniały niebo,
19     3, 34|       zaświeciły, szumiały cicho drzewiny, a z mokradeł roznosiły
20     3, 36|         cosik jakby przez sen, a drzewiny, pławiące się w księżycowych
21     4, 37| rozprażonego powietrza.~Pomdlałe drzewiny poruchiwały niekiej listkami,
22     4, 37|         ze ziemi, zaś poniektóre drzewiny, samotnie stojące, puszyły
23     4, 49|        pocichły już głosy, tylko drzewiny szarpały się z wiatrem i