Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |      rdzawiły się młodą szczotką zbóż wschodzących... to gęsi
 2     2, 23|     poszumem dzwoniła, niby fala zbóż kołyszących się w słońcu...~...
 3     3, 30|         zadrgała, że gęste runie zbóż zakolebały się cichuśko
 4     3, 30|       śpiewać, tarzać po runiach zbóż mięciuchnych i chłodnymi
 5     3, 31|          rodnych ziemiach miasto zbóż ognichy się pleniły, osty
 6     3, 32|        jeno ciągiem mrówek wśród zbóż, a głosy ludzkie tyle ważyły
 7     3, 33|     zawodzenia, zaś niedaleko ze zbóż ozwały się też pana Jackowe
 8     3, 35|     kwietna wstęga leżała wskroś zbóż zielonych; nędzne żyta niebieszczały
 9     3, 35|         prawie nad głowami, a ze zbóż sypało się gęste, nie milknące
10     3, 36|       wraz z kadzielnymi woniami zbóż i łąk, i słońca, jeno Jagusia
11     3, 36|    świata przez chrzęstliwą falę zbóż...~- Puszczaj, Kuba, brony
12     4, 37|       był niedaleko, wyrastał ze zbóż kępami drzew, krzyżów i
13     4, 38| zwiesnowy, że w pola leci, skroś zbóż się przebiera i śpiewa ze
14     4, 38|         się jeno w upale i wśród zbóż zielonych.~Słońce niesło
15     4, 38|        śpiewaniach, w chrzęstach zbóż i brzęku pszczół a taka
16     4, 38|      stanęło w zorzach, aż czuby zbóż i sadów jakby się pławiły
17     4, 41|     latowy. Przepiórki wołały ze zbóż, od łąk dalekich leciały
18     4, 45|     kałuże wyschły, a do tego od zbóż prawie dojrzałych i ze spieczonych
19     4, 45|     dachy i sady wynosiły się ze zbóż jakoby wyspy dalekie, wiater
20     4, 46|        poszedł chrzęstliwy szmer zbóż. Księżyc wypłynął i leciał
21     4, 48|          pełnymi kwiatów, wskroś zbóż dojrzałych, wlekąc rękami
22     4, 49|       straszliwym skwarze, wśród zbóż złotawych, w rozmigotanym