Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |             Mateusza popatrzyła nań srogo, na przywitanie nie zważała
 2     1, 8 | dziewosłębem - więc wójtowa, że mąż srogo przykazywał pary z gęby
 3     1, 11|             jadle jak i w uczynkach srogo karanym będzie, to wam,
 4     2, 16|             Grzeli ino brak. ~Józka srogo spojrzała na ojca, bo się
 5     2, 20|             Powiadali mi też, że ją srogo karzecie za to, niesłusznie
 6     2, 21|            ziemi... - przemyśliwała srogo, ale z wolna przygasały
 7     2, 22|          zły pasterz, odpowie za to srogo, ale on jeden ma moc rozgrzeszania...
 8     2, 25|            sprzeciw, ale tak na nią srogo gębę wywarł, że w dyrdy
 9     2, 25|          sam ano wszystko wydawał i srogo stróżował, bych dobra nie
10     2, 25|              pomstując i pograżając srogo, a że radzili głośno i z
11     3, 27|         waruj swojego! - nakazywała srogo stara.~To i siedziała, choć
12     3, 30|             krzewiły się przytajone srogo radoście, że to za lipeckie
13     3, 32|            latały kole bioder i tak srogo ciepała ślepiami, że w Hance
14     3, 32|             to? - Błysnęła ślepiami srogo, po matczynemu.~- I... nic...
15     3, 34|      rozhukany źrebiec, pokrzykując srogo i bijąc siarczyście obcasami.~-
16     4, 41|              gdy naraz dziad zaczął srogo kichać, bowiem z obory zawiało
17     4, 41|            batem! - pograżał wielce srogo.~Ale koniska tak smacznie
18     4, 43|            opłotkach powstał na nią srogo, że łazi po wilgoci.~Dziewczynie
19     4, 44|           każę wsadzić - zakrzyczał srogo wójt i poleciał wyjrzeć
20     4, 44|             po gromadzie zakrzyczał srogo:~- Cicho tam, ludzie, dyć
21     4, 44|        podatek, bo nie mam czasu.~I srogo patrzał w twarze, strach
22     4, 44|       Słuchać i robić, co wam każą!~Srogo przemówił, jeno co się nie