Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |       ziemię, gwiazdy srebrną rosą pobłyskiwały z ciemnych,
 2     1, 11|      żałosną i płakaniem kiej rosą osnutą; tą nutą naszą, kochaną,
 3     2, 13|       tok pocił się i opływał rosą.~- Przyjdą te Żydy? - spytała
 4     2, 16|       jak żeby kto diamentową rosą przyokrył śniegi, aż oczy
 5     2, 16|  gęstwą, że niebo pokryło się rosą świetlistą i rozwijało się
 6     2, 22|    blaski oczów świeciły kiej rosa, drżały westchnienia podziwu
 7     2, 23|   skapywały jej z oczu jak ta rosa z kwiatów; obcierał je dłonią,
 8     3, 26| jakieś pola szare, przesiąkłe rosą, wyleniały się z nocy; to
 9     3, 26|    wszystko błyszczało różaną rosą, czarne role połyskiwały
10     3, 26|       rozsuły po duszy palącą rosą, to porwała się z mocą i
11     3, 28|     nim słońce wzjedzie, oczy rosa wyje: któren pieniądz ma,
12     3, 29|    spiekocie wargi spragnione rosą odwilżał, pić nie podając!...~
13     3, 33|      Że pokrótce, jeszcze nim rosa obeschła, na czarnych kapuśniskach,
14     3, 33|    niebie występowały gwiazdy rosą roziskrzoną, kiej się zaczęli
15     3, 36|       jakby szczotkę kosił.~- Rosa obeschnie, to można by ją
16     3, 36|       się ciężko osypując ich rosą kieby tymi łzami.~Wiater
17     4, 38|    ziemię i obtulał ją ciepłą rosą, zaś ze sadów tryskały kiej
18     4, 38|       i jakby operlił srebrną rosą jej duszę wniebowziętą,
19     4, 40|      już się wypinały z nocy, rosa kapała obficie z wierzchołków,
20     4, 40|        Chodźta, kobiety, póki rosa a chłodniej, okopiemy nieco
21     4, 40|     Robotnice! Czekają, aż im rosa przeschnie, żeby se nie
22     4, 48|    spłynęła zorzami kieby tą, rosą pozłocistą, wszystko przycichło,