Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |           szło drogami w tumanach kurzawy, że tyłko raz w raz wychylały
 2     1, 2 |       stawu, ciągle podnosiły się kurzawy i turkoty wozów, i porykiwania
 3     1, 3 |           raz z niskiej, ciężkiej kurzawy, jaka się była wznosiła
 4     2, 13|     waliły jakieś sanie w kłębach kurzawy, a ostro i z dzwonieniem.~
 5     2, 15|          gdzieniegdzie migotały z kurzawy białej, żółciły się jak
 6     2, 20|  przychodziły takie wiejby, takie kurzawy, że świata nie dojrzał,
 7     2, 21|         bliżej, aż się wyłoniły z kurzawy łby końskie.~- Ojcowe! -
 8     2, 21|       konie, a gdy się wyłoniła z kurzawy i zrównała z saniami, powiedział:~-
 9     2, 21|  zapatrzona ponuro w mątwę nocy i kurzawy, jaka się srożyła dookoła,
10     3, 33|       wisiał płowy tuman kwietnej kurzawy; staw polśniewał wskroś
11     3, 34|     dymach trybularza i w kłębach kurzawy, jaka się wnet podniesła,
12     3, 34|     drogach już się kręciły słupy kurzawy, zaś grzmoty rozlegały się
13     4, 37|        drogach w szarych tumanach kurzawy jęły turkotać wozy i ludzie
14     4, 38| wyschniętych drogach i w tumanach kurzawy jęły coraz częściej turkotać
15     4, 38|           wszystkich stron. Kłęby kurzawy toczyły się nieustannie
16     4, 38|    zaturkotały ostro wozy i kłęby kurzawy wzbiły się ponad drzewa.~-
17     4, 38|    topolowej, że jeno z cieniów i kurzawy szły słabnące naszczekiwania
18     4, 39|        niesły się wraz z tumanami kurzawy porykiwania spędzanego bydła,
19     4, 45|           lasu podniósł się tuman kurzawy i toczył się ku niej coraz
20     4, 48|      drogami, podnosiły się kłęby kurzawy.~- Laczego? laczego? - jęczała
21     4, 49|       drogami podnosiły się kłęby kurzawy, miało się na burzę, kajś
22     4, 49|   gałęziach.~A w sinej ćmie dnia, kurzawy i gradów targały się rozpaczliwie