Tom, Rozdzial

 1     1, 5 |       nie słyszał gospodarskiego głosu, więc rozprostowywał skurczoną
 2     1, 10|     końcu, kiedy im już zabrakło głosu, chrzypieli ino samymi przekleństwami
 3     1, 11|      zrazu mocno a górnie, jakby głosu probowały, a potem jęły
 4     2, 13|       umiłowaną, a słuchała tego głosu, co jak ogień szedł przez
 5     2, 14|         topieli, że ni znaku, ni głosu nie ostało po nich. Nic,
 6     2, 18|       Zmilkli oboje. Zabrakło im głosu, wzruszenie ich dławiło
 7     2, 19|           krzyki, że już żadnego głosu z osobna nie rozeznał.~Ze
 8     2, 20|       żywym ogniem przypiekać, a głosu by nie wydał; wiedziano
 9     2, 21|      rozrzewnienie za grdykę, że głosu nie mogła wydobyć.~- Przyjdziesz
10     2, 24|       oczów szarpiących, od tego głosu strasznego.~Wypadł na drogę
11     2, 24|       chwilami zalękły i słuchał głosu, który mu wciąż brzmiał
12     2, 25|         że nieraz słuchając jego głosu, zamierała z przerażenia,
13     2, 25|         aż w końcu brakło mu już głosu i taka go złość porwała,
14     3, 30|         w dołku ścisnęło od tego głosu.~- Co bym ta nie poznała!...
15     3, 34|       ruchać sinymi wargami, ale głosu nie dobył.~- Jak Pan Jezus
16     3, 35|          się tłucze z parobkami, głosu nie podniesie! - mówiła
17     3, 36|       duszą nasłuchiwała każdego głosu z drogi, a co chwila biegła
18     3, 36|     porwał, chciał krzyczeć, ale głosu już nie wydobył ze ściśniętej
19     4, 38|     najsłodsze każdy dźwięk jego głosu. Chodził wciąż i co trochę
20     4, 44| zamietliwy wiater powieje.~Nikto głosu nie zabierał, kiwali jeno
21     4, 47|        gdyż ludzie snuli się bez głosu jak cienie, trwożnie jeno
22     4, 49|    broniła się, nie wydała nawet głosu, blada była kiej trup, a