Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |        różowych mętniały mgłą i ciężki, rogaty łeb opadał z wysilenia,
 2     1, 2 |     drogę naprzeciw, bo głuchy, ciężki turkot rozległ się z drugiej
 3     1, 5 | zimniejszy.~Mrok zapadał prędko ciężki i mokry.~Miasteczko pustoszało
 4     1, 6 |  właśnie.~Podjazd na groblę był ciężki, bo stromy i śliski, koń
 5     2, 15|     słomki, a Mateusz niby kloc ciężki padł we wodę.~Rejwach się
 6     2, 19|    znikąd, to i nie dziwota, że ciężki frasunek padł na dusze.
 7     2, 20|        z Józką, ptak bowiem był ciężki, popłakując rzewnie ponieśli
 8     2, 23|     spojrzenia padały kieby ten ciężki, rodny okwiat jabłonkowy,
 9     2, 24|          Dzień się był podniósł ciężki i tak przemglony, że choć
10     2, 24|   Odszedł go śpik, a jeno jakiś ciężki, niezwalczony smutek czepił
11     2, 25|        bele co gniewem buchał i ciężki był la wszystkich, prosto
12     2, 25|     leżał we śpiku, ale sen był ciężki i gorączkowy, bo raz w raz
13     3, 32|         w sobie kiej ten kamień ciężki Już nie mogła uredzić doli,
14     3, 33|   wcześniej latoś zawitał i tak ciężki, jaże skwierczało po chałupach,
15     3, 33|          trwożnie poglądając.~- Ciężki macie przednówek - mówiła
16     4, 37|      widziało, jakoby ją morzył ciężki śpik i zmora dusiła, a ona
17     4, 37|         zaś wszystkich omroczył ciężki, beznadziejny smutek i przywaliła
18     4, 38|    zdychać.~La wszystkich latoś ciężki przednówek - szepnęła Weronka.~-
19     4, 39|    spopielałej od męki, chociaż ciężki, wzburzony szloch rozrywał
20     4, 40|         pochylał bary, by wziąć ciężki trud i ponieść go nieulękle
21     4, 41|  człowieka niźli rdza żelazo.~- Ciężki latoś przednówek nawet la
22     4, 42|       Dyć, kiej ten ostatni, na ciężki wyrobek staję! Juści, com