Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |   Boryna nie mógłby gront oddać Antkowi, co?~- A sam pójdzie do
 2     1, 2 |       udobruchali.~- Powiedzcie Antkowi, że skoro ziemniaki zwiezą,
 3     1, 10|         kiej co dać komu...~Ale Antkowi już się odechciało sprzeciwiać.~-
 4     1, 10|      wywierała?~- Wyście i tyla Antkowi nie dali, nawet tych jego
 5     1, 10|        Po Jambroża poleciał, by Antkowi głowę opatrzył; gęba mu
 6     2, 13|      uderzyły w krzyk i lament! Antkowi też nie było wesoło, nie,
 7     2, 15|       by go z roboty wygonić...~Antkowi zaś tak o robotę nie chodziło
 8     2, 15|         tak z bogaczami bywa...~Antkowi zaś zarówno wszystko było,
 9     2, 19| chłopaków, aż przycichnął i jął Antkowi do ucha powiadać.~- Juści
10     2, 19|      się i w głos dogadują.~Ale Antkowi już było wszystko jedno
11     2, 24|        wygrażający się Jagnie i Antkowi, ale widząc, że ją wszyscy
12     2, 24|    ksiądz naraz pochylił się ku Antkowi i ogromnym głosem wołał
13     2, 25|        chłop był w mocy jednemu Antkowi równy, nie wytrzymał i pacierza,
14     4, 39|          A wspominajcie! powiem Antkowi, niech z wami pogada o tej
15     4, 40|           Ani ja! Bych się jeno Antkowi nie zachciało nowych jamorów...~-
16     4, 41|         kot z pęcherzem! Powiem Antkowi, jakaś to robotna! Wygarniaj
17     4, 41|       poletę. Usmażyć to jajków Antkowi?~- A usmaż, jeno słoniną
18     4, 41|        za tłusto, to może być i Antkowi niezdrowo.~Dzieusze chciało
19     4, 41|       przewiercał uszy.~Chociaż Antkowi nie było pilno i rad przystawał
20     4, 41|    dobrych pacierzów, gdy naraz Antkowi przyszło na myśl podejść
21     4, 41|        świńtuchy znarowione!...~Antkowi szło jakoś niesporo, zająkiwał
22     4, 41|        boleście a smutki...~Ale Antkowi już się mąciło w głowie,