Tom, Rozdzial

 1     1, 3 | próżnicy! Ino ten stary, co się ruchać nie może, łyżki sam do gęby
 2     1, 4 |        w tych ślicznościach, że ruchać się nie śmiał, ino klęczał
 3     2, 15|          tak mię gnaty bolą, że ruchać się nic mogę! - wyrzekał.~-
 4     2, 17|     Choruje teraz, krwią pluje, ruchać się nie może. Jambroży powiadają,
 5     2, 19|  Przyszedłbym, jeno się jeszcze ruchać bez kijaszka nie mogę -
 6     2, 21|      nim z politowaniem, bo już ruchać się nie mogła, przyginała
 7     2, 24| ściskają i wiążą w pęta, że już ruchać się nie mógł ni krzyczeć,
 8     2, 25|      zaś był tak pobity, że się ruchać nie mógł, Mateusz żywą krew
 9     3, 26|     męczył, że ledwie się mogła ruchać, odpoczywając co chwila.~-
10     3, 26|          przypilnuję bacznie.~- Ruchać się nie możecie, a gdzie
11     3, 26|        wydzielą, co jest czyje, ruchać go nikt prawa nie ma. Ale
12     3, 28|      Jagna zaś ostała na izbie, ruchać się nie mogąc z przerażenia,
13     3, 31|     wybrany i kto jeno mógł się ruchać, wychodził w pola, do roboty.~
14     3, 32|         izby.~Ale po tej kłótni ruchać się nie mogła, siadła z
15     3, 34|       oczy się zatrzepały i jął ruchać sinymi wargami, ale głosu
16     4, 38|     chciało się nikomu ni nawet ruchać, jako tym drzewom pomdlałym
17     4, 39|         Nie mieliście prawa jej ruchać, siedziała na swoim. Dopiero
18     4, 41|       kiej żywym ogniem, że już ruchać się było ciężko. Muchy jeno
19     4, 43|  przyleci rychło, bo ja się już ruchać nie poredzę! - zaskarżyła
20     4, 44|      niechże i nama pozwolą się ruchać, jak komu wyrosły kulasy.~-
21     4, 45|       skropił, że nie mogąc już ruchać przemiękłymi skrzydłami,