Tom, Rozdzial

 1     1, 7 |         choć mu ta pewnie i nie Roch... Dziad jest i nie dziad,
 2     1, 7 |       powrotem do roboty, kiedy Roch stanął we drzwiach z pochwaleniem.~-
 3     1, 7 |        wszyscy.~- Co się stało?~Roch rzucił się do sieni tak
 4     1, 7 |           broniła gorąco Józia.~Roch powrócił mocno wzburzony,
 5     1, 7 |     odzywały się ciekawe głosy.~Roch milczał chwilę, a potem
 6     1, 9 |         izbie u Antków siedział Roch, ten ci wędrownik z Ziemi
 7     1, 9 |          ino Antek pod oknem.~A Roch przegarniał raz w raz kijaszkiem
 8     1, 10|          bo mój czasu nie ma.~- Roch też uczy już od wczoraj
 9     1, 10|        a w głos sylabizowały... Roch je nauczał i pilnie baczył,
10     1, 10|        się już porozchodziły, a Roch polazł na wieś.~- Pewnie,
11     1, 10|     strasznie, tak pogroził, aż Roch zbladł i cofnął się do kobiet,
12     1, 10|         Wyporządź tamtą stronę, Roch będą mieli mieszkanie. Zawołaj
13     1, 12|       zajrzał przez okno; stary Roch siedział przy stole i z
14     1, 12|     Witek! Poczekaj no! - wołał Roch, stojący przy węgle od podwórza,
15     1, 12|     krępował w zmoczone szmaty.~Roch na klęczkach przyświecał
16     1, 12| dostaniesz rychło, powiem Józi.~Roch go pogłaskał po twarzy i
17     1, 12|   Wyprowadzili konie na drogę i Roch siadł.~- A nie zapominajcie
18     2, 16|        ciałem się stało!- rzekł Roch.~Weszli do domu i zaraz
19     2, 16|         bez dachu - odezwał się Roch podnosząc się drzwi otwierać.~
20     2, 16|       można.~Wracali do izby, a Roch mówił:~- Kużde stworzenie,
21     4, 45|  odrzekł wykrętnie.~- Widzę, że Roch nie na próżno kręci się