Tom, Rozdzial

 1     1, 11|    zmiękła i jęła mu przez ręce lecieć, wtedy dopiero przestał
 2     2, 17|        Mateusza, że gotowa była lecieć i drzeć go choćby tymi pazurami!
 3     2, 19|  krzykać, i tulić, i całować, i lecieć gdzieś we świat wszystek,
 4     2, 25|    zarówno, wszystko!~- Trza mi lecieć, wołają mnie ano! - jąkała
 5     3, 26|        dusza Agaty wyrywała, by lecieć, jako ten ptak radością
 6     3, 27|       świat, że chciało się jej lecieć na te ugrzane przypołudnia,
 7     3, 27|     umiał wstawać i o północku, lecieć choćby na dziesiątą wieś,
 8     3, 28|    cięgiem odbiegały roboty, by lecieć w podwórze do wieczornych
 9     3, 30|       coraz barzej, by gdziesik lecieć, coś robić, szukać czegoś...~
10     3, 31|   zerwały się burzliwe głosy.~- Lecieć do nich i odebrać, a sprać
11     3, 32|        bo Jambroż nie uradziłby lecieć tyla drogi, zaś wójt, sołtys
12     3, 32|     porwała się z miejsca, bych lecieć, ognie ją przejęły i taki
13     3, 35|        jej śpiewać, chciało się lecieć we świat i krzykać zbożom,
14     4, 37|     Deszcz pada! Koniczynę trza lecieć kopić, bo na nic przemięknie!
15     4, 37|      dzieuchy i chłopaków, bych lecieć za wieś, na wyżnie, palić
16     4, 41| niezdrowo.~Dzieusze chciało się lecieć, to w mig uwinęła się z
17     4, 41|    wzburzyły krew, że gotów był lecieć za nią i brać ją choćby
18     4, 43|        śmiać i krzyczeć, i kajś lecieć, i całować te drzewa, i
19     4, 48|         Naraz porwał się za nią lecieć.~- A to gdzie? - warknęła
20     4, 49|      biły! - zerwała się gotowa lecieć na jego obronę, ale jeno
21     4, 49|          już miał rzucić kosę i lecieć na ratunek, ale opamiętał