Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |                 Ale dworowi tego nie daruję... Podam do sądu.~Ale wójt
 2     1, 5 |     wskóracie!~- Swojego darować nie daruję.~- I... borowego przyprzeć
 3     1, 10|           serce jakby nożem...~- Nie daruję ja ci tego, psie jeden ,
 4     1, 10|            ci tego, psie jeden , nie daruję!- przysięgał sobie w duszy. -
 5     2, 13|          srogą, poprzysięgał, iż nie daruje swojego.~Śniadanie zjedli
 6     2, 15|       jeszcze historie, bo Antek nie daruje i nie dziś, to jutro odbije
 7     2, 18|           oni bez niego radzili! Nie daruje im tego, popamiętają. Mają
 8     2, 20|               kiej i tak swojego nie daruje przy sposobie, a tymczasem
 9     2, 21|               ale swojej krzywdy nie daruję, nie, zapłacę jej za wszystko!
10     2, 24|             pędzące po niebie.~- Nie daruję! Nie daruję! - zawyła w
11     2, 24|            niebie.~- Nie daruję! Nie daruję! - zawyła w nim dawna zapamiętałość,
12     2, 24|        powiadał... ale ja mojego nie daruję... żebym skapiał, nie daruję,
13     2, 24|         daruję... żebym skapiał, nie daruję, psiakrew!...~Krzyknął zapamiętale
14     3, 27|          nogawice ozdarły... ale nie daruję...~- A jak się ksiądz dowie,
15     3, 30|         odebrałem. Pedziałem, co nie daruję, i odebrałem... Po tom go
16     4, 39| przecierpiała, że swojej krzywdy nie daruję, pókim żywa!~- A pyskuj!
17     4, 41|         świnie wypasała na moim! Nie daruję swojego! A na drugi raz
18     4, 41|            cicho? Niedoczekanie, nie daruję! - wykrzykiwała, jaże przerwał
19     4, 41|              się i zakrzyczał: - Nie daruję, psiachmać, swojego, żebym
20     4, 41|             zgnić w kreminale, a nie daruję!~Uspokoili go na tyla, co
21     4, 47|           żyw, to ci jej krzywdy nie daruję, tak mi dopomóż, Panie Boże!~