Tom, Rozdzial

 1     1, 4 |         ojca to ino ten mądry, co chocia z półwłóczek ma abo i ogonów
 2     1, 5 |     śpiewał... a żem ino parobek, chocia i syn gospodarski, to mi
 3     1, 7 |        raz przysiadał na wydmach, chocia tam i barzej przygrzewało,
 4     1, 7 |            Ciemność się stała, że chocia oko wykol - a tu szum, a
 5     1, 8 |         do nich w niedzielę, żeby chocia popatrzeć na chałupę, na
 6     2, 13|        trajkotać, to i trajkocze, chocia nie potrza, ale to nie bez
 7     2, 13|        mieściły się krowy.~Hanka, chocia powoli, a rychło obrządziła
 8     2, 13|          dobrze o tym wiedziały i chocia wrzeszczeli coraz głośniej
 9     2, 19|           z Wickiem Sochą, któren chocia tak samo się pisał jak nieboszczyk
10     3, 28|        żałośliwe strapienia.~Więc chocia serce ściskał żal, jęła
11     3, 29|      jakie takie święcone, żebych chocia raz w rok, na Wielkanoc,
12     3, 30|        któren z dziadków i zawżdy chocia portkami zaleci... - szepnęła
13     4, 37|      szlochań, a ona tylko jedna, chocia się w niej trzęsła każda
14     4, 37|     łacińskimi przepowiadkami, że chocia nie bardzo wyrozumieli,
15     4, 37| gospodarstwo i zjedli kolację, to chocia śpik morzył każdego, a nikt
16     4, 38|    prześpiewać, nie mogła jednak, chocia jazgotała siekającym, prędkim
17     4, 39|    skamlał pode drzwiami, abym mu chocia trep swój pokazała! To on
18     4, 40|      opuściła podkasany wełniak i chocia ją ponosiło, chocia serce
19     4, 40|     wełniak i chocia ją ponosiło, chocia serce się tłukło, że tchu
20     4, 40|          pogadując z napotkanymi, chocia i nie wiedziała, co mówi
21     4, 41|           okryte pianą, a i jemu, chocia był rozdziany do białych