Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |          ostatnią parę puszcza - rzekł uroczyście Ambroży. - Nic to, ino paskudnik
 2     2, 13|       przychylone nieco zasłuchało się uroczyście w tym ledwie wyczutym szeleście,
 3     2, 16|             serdecznie, nabożnie i tak uroczyście, jakby między nimi leżało
 4     2, 17|               przegrywały, tak cicho a uroczyście, że się zatopiła całkiem
 5     2, 17|           odchrząknął, splunął i rzekł uroczyście:~- Co tu marudzić i zwlekać;
 6     2, 20|           chciał awantury! - zapewniał uroczyście, przyrychtowany przez Dominikową,
 7     3, 34|               chłopcy! - zaczął Grzela uroczyście. - Mówiłem już wama, co
 8     3, 35|                Nauczał cicho. Obiecała uroczyście, tylko jednej Józce zawierzając
 9     3, 35|            jest potrzebną - powiedział uroczyście.~- A to w jaki sposób, za
10     4, 38|                 i rznęły wraz od ucha, uroczyście a rozgłośnie. ~Na odpust
11     4, 38|               i Pawła, zawdy w Lipcach uroczyście obchodzony.~A czas się też
12     4, 41|                do tego, co sobie rzekł uroczyście, jakby na świętej spowiedzi:~-
13     4, 41|          starszy obcierając wąsy rzekł uroczyście:~- Dawno was wypuścili z
14     4, 44|              gdy naraz wójt zakrzyczał uroczyście:~- Rozstąpta się, ludzie!
15     4, 44|             zatrząsł dzwonkiem i rzekł uroczyście:~- Zaczynamy, ludzie kochane!
16     4, 44|               zgadzacie się? - zapytał uroczyście pisarz.~- Nie! Nie chcemy!
17     4, 44|               mu podał lokaj, oznajmił uroczyście:~- Tak, bardzo dobrze, szkoła
18     4, 45|                przed sobą tak ważnie i uroczyście kieby tę monstrancję, Jasio
19     4, 45|            czekam - głos jej zabrzmiał uroczyście.~- Cóż to wam jest?~- A
20     4, 46| sprawiedliwości la narodu! - ozwał się uroczyście~- Każdemu jest na świecie