Tom, Rozdzial

 1     1, 7 | przeciech...~Jagna zmilkła, ale poczuła dziwną ochotę choćby tym
 2     1, 12|        ochotnie. Gospodynią się poczuła i nie byle jaką, panią prawie,
 3     2, 14|         świeciłaby swoją biedą.~Poczuła w sobie taki wilczy głód
 4     2, 17|  wszystkie zgryzoty, skoro jeno poczuła się po dawnemu w swojej
 5     2, 18|      idąc do chałupy, na mrozie poczuła, że ma twarz mokrą od płaczu.
 6     2, 21|     gospodarstwa, niechby znowu poczuła ziemię pod nogami, to się
 7     2, 21|      nie popuści... Moc w sobie poczuła niezmożoną do walki choćby
 8     2, 24|    zetloną na proch, to w sercu poczuła jakąś dziwną, nie odczuwaną
 9     3, 26|         była już tak blisko, że poczuła zapach dymów i dojrzała
10     3, 26|       Stara się już nie ozwała, poczuła się z nagła utrudzoną i
11     3, 27|         odsuwając od panowania, poczuła swoje opuszczenie i krzywdy.~
12     3, 30|        pomarł nagle, tak bardzo poczuła się spokojna i dufna w sobie.~
13     3, 30|  słabością, po prawdzie, bo już poczuła się ździebko napitą.~Płoszkowa,
14     3, 31|      się rozkrzyczał, a i Hanka poczuła się tak utrudzoną, że zaraz
15     3, 32|      mój Jezu, nie mogła, a toć poczuła się taka opuszczona na świecie,
16     3, 32|         i zapłakać.~Tylko Hanka poczuła się jakby za całym światem.
17     3, 32|      skoro ją rzucił na słomę i poczuła na twarzy jego wilgotne
18     4, 39|     słowa ugryzły w samo serce; poczuła, jakby ją naraz sto nożów
19     4, 41|    Dopiero kiej się już całkiem poczuła w jego mocy i kiej jął rozgniatać
20     4, 45|        zasiadał z bliska i kiej poczuła na sobie jego spojrzenie,