Tom, Rozdzial

 1     1, 1 |        w powietrzu, przymglonym kurzawą słoneczną; na wysokim, bladym
 2     1, 4 |      zamiatając krzywą nogą, że kurzawa za nim wstawała.~Nie, nie
 3     1, 6 |        jęczących z cicha.~Szara kurzawa deszczów przysłoniła świat,
 4     1, 7 |      się jako to bydlę, że taka kurzawa, taka ćma się podnosiła,
 5     2, 13|  świecie, zamęt, szumy, świsty, kurzawa.~Chmury, stratowane ostrymi
 6     2, 13|     dzwonek zajęknął w oddali i kurzawa zamajaczyła.~Zapomniał o
 7     2, 15|       wsi, a co trochę suły się kurzawą śniegi, otrząsane z drzew...
 8     2, 16| strugami okiści niby tą srebrną kurzawą.~Młyn nawet dzisiaj nie
 9     2, 18|        ale na świecie była taka kurzawa, tak kotłowało, że ni płotów,
10     2, 18|    jeszcze przeciągał czasami i kurzawa raz po raz przysłaniała
11     2, 18|         i przygiętych do ziemi, kurzawa ich przysłaniała co trochę,
12     2, 18|        był zapadł, wiatr ustał, kurzawa się uciszyła, ale niebo
13     2, 18|         z głowy i całą obsypały kurzawą. Przetarła twarz śniegiem,
14     2, 21|      śniegowe tumany zasypywały kurzawą, że stał cały w mgłach,
15     3, 32|     zacinał przysłaniając szarą kurzawą szeroki, wyboisty gościniec;
16     3, 33|        pastwiska, przykryła ich kurzawa orosiała i czerwonawo mieniąca
17     4, 37|    świat się był omglił szarawą kurzawą, w której jeszczek barzej
18     4, 40|     było za późno, posypała się kurzawa piór, zbój uciekł, jękliwie
19     4, 49|     topole, jaże się pokładały, kurzawa zrywała się spod nóg zasypując
20     4, 49|     dalekie śpiewania, złocista kurzawa zachodu przysłaniać jęła