Tom, Rozdzial

 1     1, 2 |       monotonny łopot cepów w jakiejś stodole.~- Antek, urąb no
 2     1, 7 |       chwila ktoś wychodził z jakiejś chałupy i długo a frasobliwie
 3     1, 7 |      jej płakać chciało z tej jakiejś dziwnej tęskności... to
 4     2, 13|     Hanka uścibnęła drzazeg z jakiejś deski, to słomy podtykała,
 5     2, 20|   każden potrzebuje świętości jakiejś.~Długo jeszcze prawiła,
 6     2, 23|  barzej szukali w sobie ostoi jakiejś, barzej przepierali przez
 7     2, 24|    jakby z jednej, niepojętej jakiejś gardzieli wyrwał się ten
 8     3, 31|      Nie poredziła wyzbyć się jakiejś głuchej obawy ni przezwyciężyć
 9     3, 32|  prawie w koszuli, bo tylko w jakiejś podartej chuścinie na ramionach.
10     3, 32| umęczyć, by zapomnieć krzywdy jakiejś i zabić w sobie smutki a
11     3, 34|   nowiny, a ktosik już i rady jakiejś zasięgał, zaś drugi chciał
12     4, 40|        Zabrał go i usadził na jakiejś starej szkapie, wlekącej
13     4, 41|      poredzi...~Zjawił się po jakiejś minucie i usiadł na przyźbie
14     4, 43|   deszcz coraz drobniejszy, z jakiejś ostatniej chmury zwieszającej
15     4, 45|  pociechę! - aż się trzęsła z jakiejś mściwej radości.~- Ależ
16     4, 45|       bez pamięci na wolę tej jakiejś lubej mocy, dała się jakby
17     4, 47|    siedzi na przełazie.~Ale w jakiejś minucie Tereska przejrzawszy
18     4, 47|     duszy zamierającej.~Ale w jakiejś minucie, gdy dzień miał
19     4, 48|      panem Jackiem pasącym na jakiejś miedzy Weronczyne krowy,
20     4, 49|       i groźnym grzmotom.~I w jakiejś minucie cała wieś ruszyła