Tom, Rozdzial

 1     1, 6 |        oddychać było ciężko, a górą szumiał głucho wiatr i bił
 2     1, 7 |       bez gwiazd, wiatr huczał górą i miotał drzewami.~Objał
 3     1, 8 |   pluchy jesienne. Wiatr szedł górą i bił w czuby drzew, że
 4     1, 11|     człowieku."~- Tak to, tak! Górą, kiej to błyskanie, lecą
 5     2, 16|    kołysały i szum srogi szedł górą. Pospieszał chłopina, jak
 6     2, 18|      szła mątwa i kurniawa, bo górą już było przycichło, że
 7     2, 19|        kobieta! Kapoty wiewały górą kiej te skrzydła białe,
 8     2, 21|         Wichura przewalała się górą, że czasami cichość się
 9     2, 21|     tracił na mocy, przycichał górą, ale natomiast coraz wścieklej
10     2, 21| podnosiły się z ziemi, syczały górą, grzmiały wszędzie, jakieś
11     3, 28|     nie wywiózł.~- Organista z górą dwadzieścia roków w Lipcach
12     3, 29|     odzierał, a wiał już teraz górą i z taką mocą, że wszyćko
13     3, 29|        sadów zapalone światła, górą zaś na niebie jasnym wyrzynał
14     3, 30|       bure chmurzyska ciągnęły górą, co trocha przesłaniając
15     3, 30|     wiater się też ruchał kajś górą chwiejąc czubami ordzawiałych
16     3, 32|   zziębłe kwiaty.~Wrony kołują górą, to plucha przejdzie! -
17     3, 32|         bo już jaskółki latały górą; białe, przezłocone chmury
18     3, 35|         Obaczymy, czyje będzie górą! A jeszcze to wam dołożę,
19     4, 40|   wodzie.~Głęboka cichość szła górą nad ziemiami, rozpalone
20     4, 45|  huczał ogromny rój, niósł się górą kieby rozbrzęczana chmura,