Tom, Rozdzial

 1     1, 11|       oknem, wpiła zaczerwienione, rozpalone oczy w świt i modliła się
 2     2, 19|        wełniaki, wstążki, zapaski, rozpalone twarze, jarzące oczy, tupoty
 3     2, 21|          jęczała w sobie podnosząc rozpalone nigdy nie wysychającymi
 4     2, 23| pieszczącymi szeptami przechładzał rozpalone twarze. Nie było gwiazd
 5     2, 24|         głowy kiej kamienie i jako rozpalone żelazo przypiekały serca -
 6     3, 27|            ją wołał i brał w swoje rozpalone i lepkie ręce, zamierała
 7     3, 29|            jeno raz po raz wznosił rozpalone oczy na chałupy, przemyśliwał
 8     3, 30|         pędy topoli, chłodząc nimi rozpalone usta i oczy...~Czasem przysiadała
 9     3, 31|    południa, a zorzami o zachodzie rozpalone, prawej zwiesny dni.~Poniektóre
10     3, 33|        samego wschodu wynosiło się rozpalone na czyste niebo i tak przypiekało,
11     3, 36|          wstawały oblane rosami, a rozpalone kiej człowiek w gorączce,
12     3, 36|         słońce stanęło nad głowami rozpalone do białości, niebo wisiało
13     4, 37|            się nie poruszył, tylko rozpalone oczy latały, Łapa jeno przewąchiwał
14     4, 38|            opływała z wolna białe, rozpalone mury kościoła kiej ta rzeka
15     4, 39|            że już parzyła ziemia i rozpalone powietrze zawiewało kieby
16     4, 40|      pierzyna i poduszki zdały się rozpalone kiej blachy, że jeno przewracała
17     4, 40|            szła górą nad ziemiami, rozpalone powietrze jaże ślepiło migotem,
18     4, 40|             niebo wisiało wysokie, rozpalone i czyste, że tylko gdzieniegdzie
19     4, 48|    zatrzęsły się, i znowu krótkie, rozpalone szepty, ściszone śmiechy