Tom, Rozdzial

 1     2, 17|        co wciąż, z jednaką siłą dzwoniły w sercu...~- Gniew boski
 2     3, 26|         wyskakiwały po bokach i dzwoniły różańce, ale iż ją spierało,
 3     3, 26|       rowach, skowronkowe głosy dzwoniły w chłodnym powietrzu, gdzie
 4     3, 27| cichuśko w gałęziach, skowronki dzwoniły coraz rzęsiściej, a we wsi,
 5     3, 30|       zaśpiewały radośnie, wody dzwoniły weselnym bełkotem, bory
 6     3, 30|        i piesneczki kajś niekaj dzwoniły?... - jej było smutnie i
 7     3, 31|      Dam w Wielkim Poście!...~ ~Dzwoniły młode głosy po rosie i we
 8     3, 32|  kuropatwy, a moje siwki zębami dzwoniły o żłób...~- Obrodzi się,
 9     3, 33|       niesły z wiatrem. W kuźni dzwoniły młoty. Od samego rana pełno
10     3, 33|         te żytnie, rdzawe kłosy dzwoniły o się, to złote niebo lebo
11     3, 35|      wozów i rozmowami, śmiechy dzwoniły w powietrzu, szli całymi
12     3, 35|   ogniska i śpiewania dziecięce dzwoniły, a granie fujarek roznosiło
13     3, 35|      jeszcze słodszą, skowronki dzwoniły prawie nad głowami, a ze
14     3, 36|         się rozlegały hukliwie, dzwoniły kosy, buchały śmiechy wesołe
15     4, 38|   dziecińskie sprzeciwy. Że już dzwoniły czyniąc galantą kapelę,
16     4, 41|       do jajecznicy, jaże łyżki dzwoniły. ~Wszyscy siedzieli cichuśko
17     4, 45|       kiedy wyjrzała w pole, to dzwoniły jej tym samym dojrzałe kłosy,
18     4, 45|      dzwoniła spieczona ziemia, dzwoniły sady przygięte pod ciężarem
19     4, 45|  przygięte pod ciężarem owoców, dzwoniły bory dalekie i te wędrujące